Ως «Σερ Άντριου» στο έργο του Σέξπιρ βραβεύτηκε πρόσφατα με το θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν». Μια ξεχωριστή στιγμή για ένα νέο ηθοποιό, που τον γνωρίσαμε ως καταπιεσμένο γαμπρό στην τηλεοπτική σειρά «50-50», με... «δυνάστη» τον πεθερό του Πέτρο Φιλιππίδη. Ο Θάνος Τοκάκης, 31 ετών, δεν ξεκίνησε ως ηθοποιός. Σπούδασε στο ΤΕΙ Ηλεκτρονικών και στη συνέχεια άσκησε το επάγγελμα του ασφαλιστή, ώσπου πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη του στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δουλεύει για έκτο χρόνο στις θεατρικές σκηνές. Η αρχή είχε γίνει με το έργο «Η κοιμωμένη ξύπνησε» στο θέατρο «Πόρτα» της Ξένιας Καλογεροπούλου. Η βράβευση τον βρήκε στο θέατρο της οδού Κυκλάδων να ασκείται στο ρόλο ενός θαμώνα του «Θερμοκηπίου» σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Στη μαύρη κωμωδία του Πίντερ, οι ήρωες συμβιώνουν σε ένα περίεργο ίδρυμα υπό τη διεύθυνση ενός παρανοϊκού. Αλληγορίες για μια πραγματικότητα σε γκρίζο φόντο. Ταυτόχρονα συμμετέχει στις πρόβες για μια παράσταση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου.
Θέατρο! Όμως και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι μέσα στη δουλειά μας, στα ενδιαφέροντά μας. Το θέμα είναι να μπορείς να εκφράζεται μέσα από τη δουλειά σου. Η τηλεόραση είναι αναγκαίο κακό; Νομίζω ότι πρέπει να διαχωρίσουμε το «αναγκαίο» από το «κακό» και ίσως βρούμε την άκρη...
Είναι τιμητικό για μένα το βραβείο. Κάποιοι άνθρωποι πολύ σημαντικοί για το θέατρο με τίμησαν και χαίρομαι γι’ αυτό. Μου δίνει ώθηση να συνεχίσω να κάνω αυτά που ονειρεύομαι.
Προσπαθώ να δω την καλή πλευρά των πραγμάτων... Ο νέος ηθοποιός έχει ορμή και είναι αισιόδοξος. Δυστυχώς, του λείπει η αυτοπεποίθηση, αλλά τον διακρίνει η ελπίδα ότι κάτι θα γίνει σε καιρούς χαλεπούς. Νομίζω ότι η παιδεία μας για την τέχνη έχει επισκιαστεί από μια μεγάλη παρεξήγηση. Όχι, η τέχνη δεν είναι κάτι απρόσιτο, υπάρχει για να συν-κινεί τους ανθρώπους! Θέλουμε να τους παρασύρουμε και να πορευτούμε μαζί. Στις πρόβες της παράστασης που παίζω τώρα συζητούσαμε σχετικά με τη ρήση του Καντ ότι «το ωραίο είναι εφησυχαστικό, ενώ το υπέροχο είναι ανησυχητικό» και ότι η εποχή μας έχει ανάγκη από ανησυχητικά. Πώς; Ακόμα και μια κωμωδία μπορεί να είναι ανησυχητική. Η κωμωδία περιέχει δράμα και το δράμα κωμωδία. Το χιούμορ και το δράμα είναι μέρος της πραγματικής ζωής, συχνά το ένα μέσα στο άλλο.
Συγκινούμαι πολύ με τον παλιό κινηματογράφο. Θαυμάζω σχεδόν όλους τους ηθοποιούς εκείνης της εποχής, γιατί διακρίνονταν για μια ξεχωριστή ποιότητα στη δουλειά τους. Αυτό που εξέπεμπαν νιώθεις ότι ήταν αυθεντικό. Θα ξεχώριζα πάντως έναν από αυτούς, τον Βασίλη Λογοθετίδη, γιατί οι ερμηνείες του θα μπορούσαν να σταθούν και σήμερα. Είχε περισσή ενέργεια και αμεσότητα.
Σήμερα η χώρα δεν πάει καλά... Αλλά αλίμονο, είμαι 30 χρονών και θα πρέπει να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα. Δεν μιλάω πολιτικά, δεν ξέρω πώς θα ξεφύγουμε από το χείλος του γκρεμού, νιώθω ότι κοινωνικά είμαστε σε ένα τέλμα. Όμως αρνούμαι να δεχτώ ότι η γενιά μου είναι χαμένη, θα βρει την άκρη. Όσο για τις δυσκολίες, κάθε γενιά –και οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας– είχαν δυσκολίες, άλλης υφής βέβαια, να ξεπεράσουν. Τα κατάφεραν. Γιατί όχι κι εμείς;
