Ένας στρατιώτης των Τίγρεων του Ταμίλ, θέλοντας να ξεφύγει από τον εμφύλιο στη Σρι Λάνκα, παριστάνει μαζί με μια γυναίκα και την κόρη της την οικογένεια προκειμένου να πάρουν πιο εύκολα άσυλο στη Γαλλία. Θα βρεθούν σε ένα προάστιο του Παρισιού και θα προσπαθήσουν να χτίσουν μια ζωή μαζί, αν και άγνωστοι μεταξύ τους.
Βραβευμένη με τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών, η ταινία του Ζακ Οντιάρ μπορεί να μην έχει εκ πρώτης όψεως την ελκυστική υφή προηγούμενων έργων του όπως το «Σώμα με σώμα» ή το «Ένας προφήτης», έχει όμως αναμφίβολα το εκτόπισμα ενός σπουδαίου, βραδυφλεγούς, δυνατού σινεμά. Ξεκινώντας στη Σρι Λάνκα στο τέλος του εμφύλιου πολέμου και καταλήγοντας σε ένα προάστιο του Παρισιού από εκείνα στα οποία μαίνεται ένας λιγότερο εμφανής μα εξίσου σκληρός πόλεμος, αυτός του κοινού εγκλήματος, των ναρκωτικών, της βίας που σημαδεύει τη ζωή των κοινωνικά απόκληρων, το «Dheepan» δεν παύει στιγμή να είναι ηλεκτρισμένο. Και είναι ξεκάθαρο γνώρισμα ενός σπουδαίου δημιουργού πως ακόμη και στα σημεία του φιλμ όπου ουσιαστικά τίποτα συνταρακτικό δεν συμβαίνει, όταν ο Ντιπάν και η «οικογένειά» του ψηλαφίζουν τις αρχές μιας οικειότητας ή όταν δοκιμάζουν να βρουν τη θέση τους σε μια εντελώς ξένη κοινωνική δομή, το φιλμ χτίζει πετυχημένα και σταθερά αυτό που θα αρχίσει να κορυφώνεται για να μεταμορφωθεί σε κάτι εκρηκτικό στο φινάλε. Λυρικό αλλά απόλυτα ρεαλιστικό, σκληρό αλλά και τρυφερό, το φιλμ του Οντιάρ μιλά για τα όσα δημιουργούν μια οικογένεια και όσα μπορούν να μας τραβήξουν από το σκοτάδι, αλλά και πως το σκοτάδι, ακόμη και κρυμμένο βαθιά μέσα μας, πάντα μας ακολουθεί. Κινηματογραφημένο με απόλυτη σιγουριά, το ανθρωπιστικό, σπουδαίο αυτό φιλμ επιβεβαιώνει το ταλέντο του δημιουργού του να αφηγείται ιστορίες που μας αφορούν απόλυτα, ακόμη κι αν οι λεπτομέρειές τους μοιάζουν να ανήκουν σε έναν κόσμο πολύ μακρινό από το δικό μας.
Σε ένα νησί, το χειμώνα, ένα παράξενο πλάσμα με κέρατα, δερμάτινο μπουφάν και μάτια που λαμπυρίζουν κάνει την εμφάνισή του. Οι κάτοικοι, με οδηγό μια νεαρή γυναίκα, θα προσπαθήσουν να το αντιμετωπίσουν.
Ο Άγγελος Φραντζής κάνει κάτι σαν ένα υπαρξιακό γοτθικό θρίλερ με ελληνικό χρώμα, μεταμορφώνοντας το οικείο σε απόκοσμο και το γνώριμο σε ξένο. Κι όχι μόνο το τοπίο της Αμοργού ή της Τήνου, όπου γυρίστηκε η ταινία, μα κυρίως το εσωτερικό τοπίο της κεντρικής ηρωίδας η οποία όσο αποκρυπτογραφείται τόσο πιο σκοτεινή και παράξενη μοιάζει. Το φιλμ χτίζεται πάνω σε ατμόσφαιρες και στα υλικά ενός γνώριμου μύθου για το «ξένο», το «τέρας», τα «ορμέμφυτα», και λειτουργεί εξαιρετικά όσο παραμένει κρυπτικό και αλλόκοτο. Μια σκηνή γύρω από ένα τραπέζι όπου η «προϊστορία» του εξηγείται, μοιάζει φλύαρη και εκτός κλίματος σε ένα φιλμ που είναι στο υπόλοιπο κομμάτι του ένα υπέροχο, γοητευτικό αίνιγμα.
Ο Ντέβιντ Λίπσκι, συγγραφέας - δημοσιογράφος του «Rolling Stone», συνοδεύει το συγγραφέα Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας στο τελευταίο τμήμα μιας περιοδείας του, θέλοντας να κάνει το πορτρέτο του για το περιοδικό του.
Όχι μια βιογραφία ενός σπουδαίου συγγραφέα που όρισε τη γενιά του κι αυτοκτόνησε νωρίς, μα η ιστορία δυο νέων ανδρών που συναντιούνται με μια αφορμή και περνούν 5 μέρες κουβεντιάζοντας για τους εαυτούς τους, τη γενιά τους, τη δημιουργική διαδικασία, την ίδια τη ζωή. Δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις τον Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας ή να έχεις διαβάζει το «Infinite Jest», το βιβλίο για το οποίο βρίσκεται σε περιοδεία στην ταινία, για να κατανοήσεις αυτά για τα οποία οι δύο ήρωες μιλούν, αφού λίγο πολύ σε μια άλλη μορφή είναι πράγματα που έχουν προβληματίσει όσους υπήρξαν νέοι και φιλόδοξοι, ανήσυχοι και προβληματισμένοι, ή απλά πέρασαν ένα βράδυ στην τηλεόραση τρώγοντας νόστιμα φτηνά «σκουπίδια» με τα μάτια και το στόμα.
Βασισμένος στα παραμύθια του Τζιανμπατίστα Μπαζίλε, ο Ματέο Γκαρόνε κάνει μια ιστορία με βασίλισσες και δράκους, με μάγισσες και πρίγκιπες, με άσχημες χωριάτισες και γιγαντιαίους ψύλλους.
Αναμφίβολα όμορφο, γυρισμένο σε υπέροχα κάστρα, μουσεία και παλάτια, με εντυπωσιακά κοστούμια και ειδικά εφέ, το φιλμ του Ματέο Γκαρόνε είναι τόσο θεαματικό όσο και κενό. Οι Ιστορίες του Μπαζίλε, μπορούν να ειδωθούν κι ως παραβολές από ένα θεατή που αναζητά επίμονα το λόγο ύπαρξης μιας τέτοιας ταινίας, αλλά ακόμη κι έτσι δεν βοηθούν στη δημιουργία μιας ενιαίας αφήγησης αφήνοντας το φιλμ να μοιάζει απόλυτα αποσπασματικό και επιφανειακό. Το «Παραμύθι των παραμυθιών» είναι η καλύτερη απόδειξη πως δεν μπορείς να κάνεις σινεμά μόνο με την ομορφιά των εικόνων, καταλήγοντας σαν μια σειρά από πανέμορφα ταμπλό που μοιάζουν όμως με νεκρές φύσεις. Τίποτα ζωντανό δεν υπάρχει πίσω τους, κανένας λόγος ύπαρξης πέρα από την αισθητική τους αρτιότητα.
Ακόμη
>>> Ο Δημήτρης Τζέτζας σκηνοθετεί ένα πολιτικό θρίλερ στην Ελλάδα του σήμερα, αφηγούμενος στο «The Republic» την ιστορία ενός άντρα που προσλαμβάνεται από ένα δημοσιογράφο να κάνει παράνομες παρακολουθήσεις. Όταν όμως στην πορεία ανακαλύψει κάτι που συγκρούεται με τα όρια της ηθικής του, θα παραιτηθεί, μη γνωρίζοντας πως έχει ήδη μπλεχτεί σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας.
>>> Σε ένα ξέφωτο, τα απομεινάρια ενός πικ-νικ θα γίνουν η αιτία για τον πόλεμο που θα ξεσπάσει ανάμεσα σε δύο φυλές μυρμηγκιών. Μία γενναία πασχαλίτσα θα βρεθεί στη μέση αυτής της μάχης στο «Τοσοδούλικα: Η Κοιλάδα των Χαμένων Μυρμηγκιών» (Minuscule: Valley of the Lost Ants), την ταινία κινουμένων σχεδίων των Ελέν Ζιρό και Τόμας Σάμπο.
>>> Το «Dan Georga-kas: Ο επαναστάτης της διασποράς» του Κώστα Βάκκα είναι ένα ντοκιμαντέρ-πορτρέτο του ελληνικής καταγωγής Αμερικανού ποιητή, συγγραφέα, κριτικού κινηματογράφου και ακτιβιστή της αριστεράς Νταν Γεωργακά, ο οποίος αυτοβιογραφείται μπροστά στην κάμερα.
13°
