Το νέο animation της Pixar μας μεταφέρει στον εσωτερικό κόσμο ενός 11χρονου κοριτσιού. Κυριολεκτικά, αφού παρακολουθούμε τις περιπέτειες των συναισθημάτων της, μέσα στο κεφάλι της.
H Pixar είναι ίσως το πιο φιλόδοξο και «καλλιτεχνικό» απ’ όλα τα animation studios του Χόλιγουντ, μια ομάδα δημιουργών που δεν φοβάται να πάρει ρίσκα. Κυρίως γιατί κάθε τους ρίσκο αποδεικνύεται ένας μικρός ή μεγαλύτερος θρίαμβος. Κι όχι μόνο στο box office, εκεί όπου κρίνεται η βιωσιμότητα ή το τέλος των τολμηρών, μα κυρίως στο θυμικό των θεατών, αφού σχεδόν κάθε ταινία της Pixar είναι μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία. Τι πιο λογικό, λοιπόν, με το «Inside Out» να δοκιμάσουν να χαρτογραφήσουν ακριβώς αυτό το σύμπαν; Το συναισθηματικό μας κόσμο, το μυαλό και τα αισθήματά μας, τη λύπη, τη χαρά, το φόβο και την οργή, μέσα από το κέντρο ελέγχου (δηλαδή το μυαλό) ενός εντεκάχρονου κοριτσιού που μετακομίζει από τη Μινεσότα στο Σαν Φρανσίσκο και προσπαθεί να προσαρμοστεί στην καινούρια της ζωή. Το αποτέλεσμα είναι ακριβώς όπως το περιμένετε, απολαυστικά αστείο (τουλάχιστον όταν δεν σκουπίζεις ένα δάκρυ), απολαυστικά φρέσκο, αδιαπραγμάτευτα σουρεαλιστικό και κατά στιγμές αφοπλιστικά έξυπνο, σκοτεινό ή αληθινό. Μπορεί να μη φτάνει το βάθος (ή καλύτερα το ύψος) ενός «Up», αλλά αναμφίβολα είναι μία από τις ταινίες της Pixar που συνοψίζουν με τον καλύτερο τρόπο τις ποιότητες που την κάνουν να ξεχωρίζει.
Ένας νεαρός φιλόδοξος dj στο Λος Άντζελες γνωρίζει έναν ήδη καθιερωμένο συνάδελφό του που τον παίρνει υπό την προστασία του. Αλλά μαζί γνωρίζει και τη γοητευτική βοηθό και φιλενάδα του.
Το «We are your friends» μοιάζει να είναι μία από εκείνες τις ταινίες που οι hardcore φανς της χορευτικής μουσικής πιθανότατα θα χλευάσουν, οι μη μουσικόφιλοι δεν θα ενδιαφερθούν καν, αφήνοντας ως βασικό κοινό της ταινίας τα κορίτσια ή τα αγόρια που λατρεύουν να κοιτούν τον Ζακ Έφρον. Και παρότι ο νεαρός ηθοποιός σού δίνει κάτι να κοιτάς στη διάρκεια του φιλμ και στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κακός, αν αναλογιστείτε ότι δεν έχει και πάρα πολλά πράγματα να κάνει ή ένα σενάριο που να του δίνει ένα χαρακτήρα λίγο πιο βαθύ από τις γραμμές ενός δίσκου βινυλίου. Όμως το φιλμ του Μαξ Τζόζεφ, ακόμη κι αν χαζεύεται δίχως πρόβλημα, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εφηβική σαπουνόπερα που δεν περιέχει ίχνος πρωτότυπης ιδέας.
Ακόμη: >>> Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το ποιος νοιάζεται πραγματικά για αυτό το reboot που προσπαθεί να κάνει το «Τρελό Θηριοτροφείο: Η νέα γενιά» (Vacation) καθώς οι κωμωδίες του National Lampoon μοιάζουν μάλλον πολυκαιρισμένες και σκονισμένες στη ναφθαλίνη των 80s. Σε αυτή την απόπειρα αναβίωσης των Τζόναθαν Γκολντστάιν και Τζον Φράνσις Ντάλεϊ, ο Εντ Χελμς, η Κριστίνα Απλγκέιτ και μια σειρά από αναγνωρίσιμους ηθοποιούς προσπαθούν να δώσουν ζωή σε ένα «τρελό», «βρώμικο» χιούμορ, που κάποτε ήταν αστείο.
>>> Ο Άντονι Χόπκινς και ο Κόλιν Φάρελ έχουν το «Χάρισμα» (Solace), στο θρίλερ του Αλφόνσο Πόιαρτ, στο οποίο ένας συνταξιοδοτημένος γιατρός βοηθά έναν πράκτορα του FBI να βρει τα ίχνη ενός ψυχοπαθή δολοφόνου. Το σενάριο του φιλμ προοριζόταν κάποτε για συνέχεια του «Se7en» του Ντέιβιντ Φίντσερ, αλλά μόλις τώρα βρήκε το δρόμο του για την οθόνη δίχως να κρατά τη σχέση του με εκείνη την ταινία.
Επανεκδόσεις: >>> «Η σκλάβα της αγάπης» (Raba lyubvi) του Νικίτα Μιχάλκοφ ακολουθεί την ιστορία μιας διάσημης σταρ του σινεμά, που στα 1918 γυρίζει μια ταινία στην Κριμαία. Ο εμφύλιος ανάμεσα στους τσαρικούς και τους Μπολσεβίκους είναι ακόμη ένας μακρινός απόηχος στο σετ, όμως σύντομα η αληθινή ζωή θα εισβάλει στα γυρίσματα και θα διαλύσει την «ψευδαίσθηση» του σινεμά.
>>> Ο Όρσον Γουέλς συναντά τον Σέξπιρ στο «Φάλσταφ» (Falstaff)*** ½ την ιστορία του Ερρίκου του Ε΄ της Αγγλίας και τη σχέση του με τον πνευματικό του πατέρα, ένα γερο-γλεντζέ που ζει σε πορνείο. Χρησιμοποιώντας κομμάτια από μια σειρά έργα του Σέξπιρ, ο Ουέλς φτιάχνει μια φιλόδοξη και συχνά απολαυστική ταινία που όμως δεν αγγίζει το μεστό ύφος των καλύτερων ταινιών του.
20°
