Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση στηρίζει και αναδεικνύει τις ανερχόμενες δυνάμεις που συγκροτούν το τοπίο του σύγχρονου χορού εντός κι εκτός εγχώριων συνόρων. Με δράσεις σε χώρους εντός κι εκτός της Στέγης, το 4o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων έχει στόχο όχι μόνο να προβάλλει τους σκηνικούς προβληματισμούς και πειραματισμούς μιας νέας γενιάς χορογράφων, αλλά και να προκαλέσει έναν ανοιχτό διάλογο με το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο, να αφουγκραστεί τις επερχόμενες τάσεις στην τέχνη και να προετοιμάσει το έδαφος για μελλοντικές καλλιτεχνικές συνεργασίες.
Hannes Langolf & Ερμίρα Γκόρο, Dandelion
1-2 Απριλίου 2017, 20.00, Κεντρική Σκηνή
Με το Dandelion η Ερμίρα Γκόρο και ο Hannes Langolf επιθυμούν να ερευνήσουν σε βάθος τόσο τη συγγένεια μεταξύ του θεατρικού και του χορευτικού κώδικα όσο και τη μεταστοιχείωση της σκηνικής εμπειρίας τους σε ένα νέο, προσωπικό σκηνικό ιδίωμα. Για το λόγο αυτόν, συγχωνεύουν διαφορετικά στυλ σε μια κοινή σωματική τεχνική, ανταλλάσσουν υλικά και βιώματα, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να είναι ένα κράμα σωματικής δεξιοτεχνίας και ποιητικού στοχασμού. Μαζί τους, στο συγκεκριμένο εγχείρημα, έχουν πέντε ταλαντούχους ερμηνευτές, οι οποίοι με τη σειρά τους ενδυναμώνουν το αίτημα για μια χορογραφία αφηρημένη και πυκνή σε συμβολισμούς.
1-2 Απριλίου 2017, 20.00 & 22.00, Βρύγου 10, Νέος Κόσμος
Το έργο 162 dance meetings λειτουργεί ως κινησιολογικό πείραμα, το οποίο εμπλέκει τους θεατές σε μια συμμετοχική έρευνα: 81 διαφορετικά σώματα συνδιαμορφώνουν το «έργο», μέσω προσωπικών συναντήσεων με τη χορογράφο. Αν η εξειδίκευση και ο καταμερισμός της δημιουργικής παραγωγής οδήγησαν στην αποξένωση του χορευτικού από το καθημερινό, η χορογράφος επιχειρεί την αντίστροφη διαδρομή, επαναπροσεγγίζοντας το «χορευτικό δυναμικό» της κοινωνικής ζωής. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια ακόμη παράσταση η οποία πραγματεύεται απλώς τον αυθόρμητο και αδιαμεσολάβητο χαρακτήρα της ανθρώπινης καλλιτεχνικής έκφρασης. Στην προκειμένη περίπτωση, το ζητούμενο είναι η κατασκευή μιας ιδιότυπης καλλιτεχνικής σύμπραξης του κάθε θεατή με τη χορογράφο, ώστε η πρόσληψη της παραστασιακής συνθήκης να αναθεωρείται ή να περνά απαρατήρητη. Σε αυτή τη σύμπραξη δεν υπάρχει τίποτε προσχεδιασμένο ή, μάλλον, το ενδιαφέρον στρέφεται στην πολλαπλότητα των σχέσεων που μπορούν να αναπτυχθούν και να εκφραστούν πέρα από τη διάκριση μεταξύ χορευτή και θεατή. Η συγκεκριμένη παράσταση λειτουργεί περισσότερο ως «χορευτικό συμβάν» που επικεντρώνεται στο «πού» και το «πότε» της διαδικασίας, ώστε να αναδειχθούν ανεξερεύνητες πλευρές στην επικοινωνιακή διάσταση της τέχνης.
*Στον ίδιο χώρο και τις 2 ημέρες, 11.00-18.00, θα λειτουργεί έκθεση με ελεύθερη είσοδο
Το έργο αποτελεί μια αλληγορική προσέγγιση του μύθου των Σειρήνων, των πτηνόμορφων πλασμάτων που σαγήνευαν τους ανυποψίαστους ναυτικούς με το τραγούδι τους, απομακρύνοντας κάθε σκέψη νόστου, για να τους παρασύρουν εν τέλει στο θάνατο. Όπως το συναπάντημα με τις Σειρήνες συμβαίνει στη μεθόριο του υπαρκτού και του φανταστικού Κάτω Κόσμου, έτσι και τα τέσσερα πρόσωπα επί σκηνής βρίσκονται μετέωρα εν μέσω ενός αχαρτογράφητου τοπίου, χωρίς προορισμό ή, μάλλον, εγκλωβισμένα σε ένα ταξίδι με αβέβαιο «χρονικό ορίζοντα». Η σκηνική γραφή της Παπανικολάου δεν έχει τίποτα το επικό, αλλά αντιθέτως εστιάζει στη μικροκλίμακα του προσωπικού, μυώντας τον θεατή σε ένα ταξίδι εσωτερικής περιπλάνησης.
Ηρώ Αποστολέλλη, Umbilicus
1-2 Απριλίου 2017, 21.00, Μικρή Σκηνή
Το έργο Umbilicus (Ομφαλός) θα μπορούσε να θεωρηθεί μια «χορογραφία της σκέψης». Προτείνεται, με άλλα λόγια, μια επιτελεστική συνθήκη ώστε το ενδιαφέρον μας να επικεντρωθεί στις ρυθμικές ακολουθίες ή παραλλαγές, παρά στον τρόπο που η κίνηση λειτουργεί ως όχημα προσωπικής έκφρασης. Οι κινήσεις είναι γεωμετρικές, επαναληπτικές, εστιάζουν στην καθετότητα, το σώμα της κάθε χορεύτριας λειτουργεί ως μετρονόμος που συντονίζεται ή αποκλίνει από τα υπόλοιπα. Ωστόσο, το επίτευγμα δεν είναι η «μηχανική εκτέλεση» μιας μουσικής παρτιτούρας· χρησιμοποιώντας την τεχνική αυτοσχεδιασμού Paradiddle, η χορογράφος συνδιαλέγεται με το Son of Chamber Symphony του μινιμαλιστή συνθέτη Τζον Άνταμς σε κίνηση. Οι τρεις χορεύτριες, με τη σειρά τους, «γράφουν» μια νέα παρτιτούρα στην οποία διακρίνει κανείς την εκτελεστική ακρίβεια, αλλά και την ενσώματη παρουσία που, εκούσια ή ακούσια, προτείνει μια άλλη ανάγνωση της μουσικής.
Για περισσότερες πληροφορίες για το 4o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη δείτε εδώ
11°
