Φωτογραφια

Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου είναι (και) φωτογράφος!

Δρόμοι, γκράφιτι, πρόσωπα και τοπία αποτυπώνονται από τον φακό του

Βαγγέλης Περρής
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου μιλάει στην ATHENS VOICE για την πρώτη του έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «12.000 χλμ».

Ζούμε με την εντύπωση ότι τα τηλεοπτικά πρόσωπα περιορίζουν τις αναζητήσεις τους στη διαδρομή μεταξύ μακιγιάζ και πλατό. Ότι διαβάζουν αποκλειστικά τις τηλεοπτικές ειδήσεις που τους αφορούν, γράφουν μόνο «I love my job» στο Instagram και οι ανησυχίες τους εξαντλούνται στο αν θα τους καλέσει ο Σπύρος Παπαδόπουλος για να χορέψουν τσιφτετέλι μαζί με τον Λάκη Γαβαλά. Η εντύπωση δεν δημιουργήθηκε τυχαία και είναι αρκετά τα παραδείγματα που την επιβεβαιώνουν.

Γραφείο Τύπου του πρωθυπουργού / Δημήτρης Παπαμήτσος

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον μάθαμε ότι με τίτλο «12.000 χλμ» ο Γρηγόρης Αρναούτογλου εκθέτει τις φωτογραφίες που τράβηξε στα ταξίδια του από τις Φιλιππίνες μέχρι το Las Vegas. Θέλησα να τις δω ήσυχα, χωρίς πολύ κόσμο, ως καλλιτεχνικό και όχι κοσμικό γεγονός.

Χωρίς περιστροφές: το φωτογραφικό ταξίδι του Αρναούτογλου έχει ενδιαφέρον. Πολλές στάσεις του περιλαμβάνουν εντυπωσιακές γωνίες λήψης, απομονώνουν στιγμιότυπα οπτικής γοητείας, διηγούνται ιστορίες και περιγράφουν διαδρομές στις οποίες ο θεατής παίρνει τη θέση του συνταξιδιώτη.

Λίγο πριν φτάσω στην τελευταία φωτογραφία με πλησίασε ο φωτογράφος Γρηγόρης κρατώντας ένα ποτήρι κρασί. Έχοντας για φόντο ένα γκρι τοίχο με ένα κατακόκκινο μπαλκόνι στην άκρη του αρχίσαμε να μιλάμε. Η λέξη «τηλεόραση» ακούστηκε μόνο μια φορά.

Υπάρχει κάποια φωτογραφία που σε έχει εντυπωσιάσει και ίσως σε οδήγησε να ασχοληθείς με τη συγκεκριμένη τέχνη;
Όχι, δεν υπήρξε κάποια συγκεκριμένη. Εδώ και 20 χρόνια βγάζω φωτογραφίες και ήταν ένα όνειρό μου να κάνω έκθεση φωτογραφίας. Ένιωσα ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για αυτό την έκανα τώρα!

Πότε πρωτοέπιασες στα χέρια σου φωτογραφική μηχανή;
Ήμουν 10 χρονών και ήταν μία φωτογραφική μηχανή που μου έφερε δώρο ο πατέρας μου από τη Γερμανία, που δούλευε εκεί... Ωραίο δώρο που όμως τότε δεν το εκτίμησα όσο έπρεπε.

Μέχρι τώρα σε γνωρίζαμε κυρίως από την τηλεόραση, η οποία διαθέτει κίνηση και ήχο. Δεν ήταν δύσκολο να εκφραστείς μέσω της φωτογραφίας που είναι ακίνητη, στατική, βωβή;
Ωραία ερώτηση. Για μένα λειτούργησε ακριβώς αντίστροφα, σαν πρόκληση. «Πρέπει να σταματήσεις τον χρόνο» είπα στον εαυτό μου «και να τον κάνεις να σωπάσει. Μέχρι τώρα τρέχεις μαζί του και φωνάζεις, τώρα κάνε τον να αποκτήσει ουσία και ενδιαφέρον χωρίς τίποτα από αυτά που κάνεις τόσα χρόνια» και αυτό έκανα.

Ο κόσμος πώς δέχτηκε την έκθεσή σου; Τι θυμάσαι από τα σχόλια;
Μπροστά μου είπαν όλοι πολύ όμορφα λόγια και τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Τώρα το τι είπαν όταν έφυγαν από την έκθεση αυτό ίσως να μη το μάθω ποτέ, αλλά για να σου είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει και πάρα πολύ. Εγώ έκανα κάτι μέσα από την καρδιά μου και όποιος το εκτιμήσει, καλώς. Αν δεν αρέσει σε κάποιους και αυτό είναι σεβαστό.

Αν φωτογράφιζες κάθε δεκαετία τη ζωή σου, ποιους θα επέλεγες για να ποζάρουν;
Την πρώτη δεκαετία μία ποδοσφαιρική μπάλα. Τη δεύτερη τους γονείς μου, αφού στην εφηβεία είχαμε πολλές κόντρες. Την τρίτη ένα μικρόφωνο και μία τηλεοπτική κάμερα. Την τέταρτη δεκαετία θα φωτογράφιζα τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη, αφού η προσπάθειά μου να με καταλάβω και να με διορθώσω μου πήρε αρκετά χρόνια από αυτή τη δεκαετία. Τώρα που είμαι στα μέσα της πέμπτης δεκαετίας νομίζω ότι θέλω να ξαναφωτογραφίσω την κάμερα και τον εαυτό μου σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, αφού πλέον νιώθω πολύ πιο ώριμος και έτοιμος να δημιουργήσω στην τηλεόραση όμορφα πράγματα, πολύ πιο συνειδητοποιημένος και πεπειραμένος.

Υπάρχουν φωτογραφίες που σου αρέσουν και τις κρατάς για τον εαυτό σου χωρίς να τις μοιράζεσαι με άλλους;
Όχι, δεν κρατάω καμία, μου αρέσει να μοιράζομαι τα πάντα.

Ποια στιγμή του παρελθόντος σου θα ήθελες να την έχεις αποτυπώσει σε φωτογραφία;
Θα ήθελα να φωτογραφίσω τον εαυτό μου παιδί σε ένα λούνα παρκ, τότε που ήμουν πραγματικά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου και δυστυχώς δεν έχω ούτε μια φωτογραφία με εμένα σε λούνα παρκ εκείνη την αθώα εποχή.

Οι τοίχοι του σπιτιού σου έχουν φωτογραφίες που έχεις τραβήξει εσύ;
Όχι, καμία. Όπως δεν έχω και καμία φωτογραφία με το πρόσωπό μου, ούτε σε καδράκι.

Ποια φωτογραφία σου κρύβει ενδιαφέρουσα ιστορία;
Αυτή που έχει τίτλο «Το χρυσό χαμόγελο», αλλά την ιστορία θα την πω μόνο αυτόν που θα την επιλέξει.

Υ.Γ. Η έκθεση «12.000 χλμ.» θα φιλοξενηθεί τις επόμενες ημέρες στη Θεσσαλονίκη και την Κύπρο.