Eyes of Light: Όταν ο καρκίνος γίνεται δύναμη και θετική ενέργεια
«Δεν μπορώ να ακούω να τη λένε επάρατο νόσο». Τι μας είπαν οι άνθρωποι που συμμετέχουν στην έκθεση Eyes of Light που κάνει αύριο εγκαίνια στην Τεχνόπολη
Στην έκθεση Eyes of Light στην Τεχνόπολη θα παρουσιαστούν πορτραίτα ατόμων με εμπειρία καρκίνου από καταξιωμένους φωτογράφους
Στα πλαίσια του κοινωφελούς πολιτιστικού πρότζεκτ για την ενδυνάμωση καρκινοπαθών και την πρόληψη, παρουσιάζεται αύριο στην Τεχνόπολη η έκθεση φωτογραφίας Eyes of Light που θέλουμε όλοι να στηρίξουμε.
Ο λόγος που οι καρτ ποστάλ είναι διαχρονικές και καθόλου ντεμοντέ είναι γιατί μας δίνουν την ευκαιρία με τον πιο καλτ και συγκινητικό τρόπο να κρατήσουμε ως ανάμνηση ένα μέρος, έναν άνθρωπο, μία συνθήκη που δεν θέλουμε ή δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Μία φωτογραφία είναι μία καρτ ποστάλ όταν δεν μπορείς ή δεν θέλεις με τίποτα να την αφήσεις να ξεχαστεί στο φάκελο ενός κινητού.
Λίγη Θεωρία: Πριν κάποιες μέρες έμαθα για το πρότζεκτ Eyes of Light, μια πρωτοβουλία της Δήμητρας Ερμείδου που υποστηρίζεται από το START - Create Cultural Change – ένα πρόγραμμα του Robert Bosch Stiftung, που υλοποιείται σε συνεργασία με το Goethe-Institut Thessaloniki και την Ομοσπονδιακή Ένωση Κοινωνικοπολιτιστικών Κέντρων, και υποστηρίζεται από το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση και το Ίδρυμα Μποδοσάκη. Πρόκειται για ένα κοινωφελές πολιτιστικό πρότζεκτ το οποίο έχει στον άξονα του τη βιωματική-θεραπευτική φωτογραφία με συμμετοχικές καλλιτεχνικές δράσεις για την ενδυνάμωση όσων έχουν άμεσα ή έμμεσα επηρεαστεί από τον καρκίνο και παράλληλα, την ευαισθητοποίηση του κοινού υπέρ της πρόληψης. Στην έκθεση Eyes of Light θα παρουσιαστούν πορτραίτα ατόμων με εμπειρία καρκίνου από καταξιωμένους φωτογράφους, καθώς και το υλικό των βιωματικών εργαστηρίων που πραγματοποιούνται τους τελευταίους μήνες στους συλλόγους Άλμα Ζωής και ΚΕΦΙ.
Στην Πράξη:Από αύριο 18 και μέχρι τις 24 Μαΐου το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να επισκεφθεί την εν λόγω έκθεση στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και να θαυμάσει (χωρίς υπερβολή η λέξη) τα πρόσωπα των ανθρώπων που ναι πέρασαν πολλά και ναι έχουν κάθε λόγο να κρατήσουν αυτήν την ανάμνηση που σε κάθε επίπεδο τους πήγε μπροστά. Όπως είπε και η Γιάννα, ένα από τα μοντέλα της έκθεσης που μου μίλησε για τη συμμετοχή της «Δεν μπορώ να ακούω να τη λένε επάρατο νόσο. Δηλαδή περνάμε όλα αυτά που περνάμε και μας θεωρούν και καταραμένους; Γιατί;».
Λίγα λόγια από τους συμμετέχοντες: Δύο από τα μοντέλα (όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ και εκείνες να γελούν με στόμφο στα αυτιά μου – ένα γέλιο που δεν μπορώ και δεν θέλω να το ξεχάσω) η Γιάννα και η Μαίρη θέλησαν να μου μιλήσουν για το πρότζεκτ, για τις πόζες και την επιθυμία τους να συνεχίσουν να στηρίζουν οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους που περνούν πολλά να περάσουν και λίγο καλά. Ή πολύ.
Η Γιάννα
Η Γιάννα είναι ένα κορίτσι 60 ετών. Θα τη βρεις στα lives των Χειμερινών Κολυμβητών να τραγουδάει μέχρι τελευταίας λέξης τους στίχους τους. Θα την ακούσεις με χαρά να σου περιγράφει την επιθυμία της να γίνει φωτογράφος και θα γελάσεις με τον τρόπο που θα σου πει ότι τελικά, δεν έγινε γιατί είναι μία «φτωχή μαμά» και δεν μπορεί να αγοράσει μία καλή μηχανή. Θα την αγαπήσεις όταν μιλώντας της μπορεί (λέμε τώρα) να ετοιμάζεσαι να βγάλεις φρονιμίτη την επόμενη μέρα και εκείνη θα σε ρωτήσει εάν έχεις κάποιον να σου κρατάει το χεράκι.
«Είμαι 60 χρονών, παντρεμένη και είμαι μητέρα τριών αγοριών. Έχω βιώσει 3 καρκίνους και τώρα αντιμετωπίζω μια μετάσταση. Όλα ξεκίνησαν το 2006 όταν έμαθα για τον καρκίνο στο ρινοφάρρυγγα. Ήταν δύσκολο. Δεν μπορούσα να φάω. Έχασα και 17 κιλά τα οποία τα άτιμα τα ξαναπήρα όλα. Μετά ήρθε ο μαστός και τώρα ο πνεύμονας και το οστό. Λέω ότι κάνω συλλογή καρκίνων αφού έπειτα από επτά χρόνια ξαναήρθε ο φίλος μου να με επισκεφθεί.
Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο να πρέπει να κάνεις τρεις παρακεντήσεις και να περιμένεις να δεις τι θα βγει. Και όταν πάλι μάθεις, να ξέρεις ότι πάλι πρέπει να περάσεις την ίδια διαδικασία, να ψάχνεις σπασμένες φλέβες.
Θα περάσεις και δύσκολες στιγμές αλλά δεν αξίζει να παραιτηθείς. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι δεν είμαι εγώ η ασθενής έτσι όπως αντιδρώ.
Είμαι ζωντανή, καθημερινά απολαμβάνω τη ζωή μου και χαίρομαι με οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει χαρά όπως μια βόλτα στη θάλασσα, στο βουνό για να βρω τα αγριολούλουδά μου, μια συναυλία, οι δράσεις μου στο Σύλλογο ΚΕΦΙ. Όλο αυτό σε βοηθάει να βρεις τις δυνάμεις σου - που ίσως δεν τις γνώριζες ως την στιγμή που νόσησες. Μόλις το μάθεις έχεις δύο επιλογές: Ή θα σκύψεις το κεφάλι σαν την στρουθοκάμηλο ή θα σηκώσεις τα μανίκια και θα προχωρήσεις.
Ήμουν τυχερή γιατί είχα πάντα δίπλα μου ανθρώπους να με στηρίξουν, να μοιραστώ φόβους, ανησυχίες. Η οικογένειά μου, άνθρωποι από το συγγενικό μου περιβάλλον, οι φίλοι μου ήταν και είναι δίπλα μου. Θα συμμετείχα σε οτιδήποτε μπορεί να βοηθήσει έστω και έναν άνθρωπο που βιώνει αυτή τη δύσκολη κατάσταση που λέγεται καρκίνος. Είναι πολύ σημαντικό να δει ο άνθρωπος που δοκιμάζεται ότι καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος. Σημαίνει πόνος, αγωνία, δυσκολίες αλλά υπάρχει και τρόπος να ξεπεράσεις τις δύσκολες στιγμές.
Με την υπεύθυνη της έκθεσης Δήμητρα Ερμείδου είμαστε στην ίδια ομάδα στο σύλλογο ΚΕΦΙ. Μου αρέσει η φωτογραφία και υπήρχε η σκέψη να γίνει μια ομάδα φωτογραφίας για τους ασθενείς και φροντιστές του συλλόγου. Όταν αυτό πήρε σάρκα και οστά μέσα από αυτό το πρόγραμμα Eyes of Light, δήλωσα συμμετοχή με μεγάλη χαρά.
Είμαι εθελόντρια στο σύλλογο ΚΕΦΙ και μιλάω με ασθενείς και σε νοσοκομεία και στο σύλλογο που αντιμετωπίζουν για πρώτη φορά την ασθένεια. Βρήκα μόνη μου την ομάδα στο διαδίκτυο. Εκεί κάνουμε γυμναστική, γιόγκα. Υπάρχει ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης στο ΚΕΦΙ τόσο ασθενών όσο και φροντιστών από εθελοντές επαγγελματίες ψυχολόγους. Μπορεί να γίνει και ατομική ψυχολογική υποστήριξη στον ασθενή ή και τηλεφωνική σε κάποιον που δεν μπορεί να έρθει.
Η Μαίρη
Σαν το τραγούδι του Παύλου Παυλίδη, η Μαίρη θέλει να πάει απόψε σινεμά. Έχει ζωντάνια, έχει γέλιο, έχει ευγένεια. Δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα και δεν σκέφτηκε στιγμή αν είναι σωστή επιλογή η συμμετοχή της στο πρότζεκτ. «Πριν καν μάθω τι ακριβώς θα κάνει η φίλη μου -πλέον- και συμπορευόμενη στην ομάδα Δήμητρα, είχα δηλώσει ότι θα είμαι στη διάθεση της για οτιδήποτε με χρειαστεί. Δεν ήξερα βέβαια τι ακριβώς με περίμενε», γελάει και συνεχίζει με ακόμη πιο χαρούμενη και ήρεμη φωνή.
«Η εμπειρία ήταν πραγματικά θεραπευτική. Ήταν μία αξιόλογη προσπάθεια ενώ σε ό,τι με αφορά, η επαφή με το φωτογράφο μου ήταν μαγική. Δεθήκαμε πολύ γρήγορα. Πιστεύω πολύ σε αυτό το πρότζεκτ. Έχοντας περάσει καρκίνο, έμαθα να δίνω δύναμη στον εαυτό και αυτό προσπαθώ να μεταδώσω και στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας ΚΕΦΙ την αισιοδοξία. Όταν σου συμβεί πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι είναι στο χέρι σου να αποβάλλεις τα ταμπού και να αγκαλιάσεις αυτό που σου συμβαίνει. Όταν το κάνεις αυτό, η αλληλεπίδραση είναι φανταστική. Και ο αντίκτυπος που είχε και έχει ακόμα στα δικά μου συναισθήματα είναι τεράστιος».
Συγκινητική Παρέμβαση του Φωτογράφου της Μαίρης, Άγγελου Μπαράι: Όταν γνώρισα την Μαίρη, είδα μια δυναμική γυναίκα με ευγένεια και πολύ θετική σκέψη. Άκουσα με πολλή προσοχή την ιστορία της και πραγματικά με άγγιξε. Στην συνάντηση που είχαμε για την φωτογράφιση κάναμε μια πολύ μεγάλη βόλτα συζητώντας πολλά θέματα που μας προβληματίζουν και μας ανησυχούν, μέχρι που κάποια στιγμή αφήσαμε το παρελθόν και μιλήσαμε για το μέλλον. Προσπάθησα να μην της βάλω περιορισμούς, αλλά ούτε και να την κουράσω με πάρα πολλές φωτογραφίες. Σκοπός μου ήταν, όσο αυτό περνούσε από το χέρι μου, να την κάνω να απολαύσει την βόλτα μαζί μου. Όταν την είδα σε ένα σημείο να μυρίζει τα ροζ άνθη ενός δέντρου παρατήρησα το πόσο ήρεμη ήταν στο πρόσωπο της και πως απολάμβανε την στιγμή. Εκεί γύρισα τη κάμερα και τη φωτογράφισα. Αυτή είναι και η φωτογραφία που θα εκπροσωπήσει την Μαίρη στην έκθεση φωτογραφίας στην Τεχνόπολη. Η εμπειρία αυτή, ήταν για μένα μια πρόκληση, το να γνωρίσω μια γυναίκα σαν την Μαίρη και να ακούσω την ιστορία της. Ήταν μια πολύ όμορφη διαδικασία σίγουρα έμαθα πολλά. Κατ' αρχήν ενημερώθηκα για τον καρκίνο, ένα θέμα για το οποίο είχα άγνοια. Έμαθα επίσης το πόσο σημαντικό είναι να κάνει κανείς προληπτικές εξετάσεις, κάτι που κι εγώ ο ίδιος παραμελώ τις περισσότερες φορές. Το πιο σημαντικό όμως που έμαθα μέσα από την ιστορία της Μαίρης, είναι πως όταν ήρθαν τα δύσκολα, τελικά εκείνη αντί να κλειστεί στον εαυτό της, μίλησε για την ασθένειά της στους δικούς της ανθρώπους, οι οποίοι με τη σειρά τους, έγιναν σύμμαχοι σε αυτή τη μάχη, από την οποία βγήκαν τελικά όλοι τους νικητές. Αυτή η αντιμετώπιση, είναι ένα πολύ σημαντικό παράδειγμα, και εμπνέει όλους αυτούς που δίνουν τον ίδιο αγώνα για την υγεία τους.
