Δεν υπάρχει τίποτα πλεονάζον γύρω από το ποια είναι και τι κάνει, κανένα αποσιωπητικό για να συμπληρωθεί με φιοριτούρες. «Είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Μου αρέσει να φτιάχνω εικόνες». Αντίθετα, η δική μας πλευρά στέκεται έμπλεη θαυμασμού και απορίας απέναντι στη δουλειά της ξανά και ξανά.
Είδαμε για πρώτη φορά φωτογραφίες της Ξανθούλας Διάδου στο πρόσφατο τεύχος του online περιοδικού Wip, αφιερωμένου στο σεμινάριο που διοργάνωσε η ομάδα Stereosis υπό την εποπτεία του Στράτου Καλαφάτη και του Κοσμά Παυλίδη. Απόκοσμες, αινιγματικές, ενίοτε ακατάληπτες αλλά με αντίκτυπο σαγηνευτικό, οι εικόνες της Ξανθούλας αποτελούν απόπειρα «ανατροπής της πραγματικότητας μέσω του φακού».
Θα στοιχημάτιζε κανείς πως οι φωτογραφίες αυτές προέκυψαν έπειτα από άφθονες, επίμοχθες ώρες καταχωνιάσματος στον σκοτεινό θάλαμο. Όσοι μοιράζονται την εντύπωση, θα εκπλαγούν μαθαίνοντας πως τραβήχτηκαν με συμβατικά μοντέλα της Canon, συγκεκριμένα με ψηφιακές Powershot G12 και EOS 40D.
Επιδίδεται κυρίως στα πορτρέτα, γιατί «κάθε πρόσωπο είναι και μια διαφορετική ιστορία», ενώ ανάμεσα στην ανάγκη να εξιστορήσει, να αιχμαλωτίσει μια σκηνή ή απλά να εκτονώσει την ανάγκη της να εκφραστεί, δηλώνει πως υποκινείται κυρίως από την πρώτη περίπτωση.
Ας μιλήσουμε μαζί της για τεχνική. Πόσο χρόνο αφιερώνει στην προετοιμασία, στο στήσιμο ενός σκηνικού, στο κυνήγι του κατάλληλου φωτός, καθώς και στο post process στο τέλος όλων αυτών; «Συνήθως φωτογραφίζω στον προσωπικό χώρο των εικονιζόμενων, στον οποίο μάλιστα επεμβαίνω ελάχιστα. Το φυσικό φως είναι για εμένα άκρως σημαντικό. Στην επεξεργασία αφιερώνω όσο χρόνο χρειάζεται για να έχουν όλες οι φωτογραφίες την ίδια αισθητική χροιά. Μου αρέσει το μεγάλο κοντράστ στο ασπρόμαυρο και φροντίζω να το επιστρατεύω».
Η ρετρό αίγλη των φωτογραφιών αντικατοπτρίζεται και στις καλλιτεχνικές της προτιμήσεις. Θαυμάζει την Julia Margaret Cameron «γιατί τα πορτρέτα της θα μπορούσαν να είναι Αναγεννησιακοί πίνακες. Έχουν μια θεατρικότητα, είναι δυναμικά και ταυτόχρονα ευάλωτα». Ζητώντας από μέρους της μια πιο σύγχρονη επιρροή, μας κατονομάζει την Francesca Woodman, και εδώ υπομειδιούμε αναλογιζόμενοι ότι η Woodman είναι σπουδαίο κεφάλαιο μεν, αλλά ταυτόχρονα μια πολύ παλιά δημιουργός. Είπαμε όμως, η Ξανθούλα αφιερώνει το δέος της στον φωτογραφικό κλασικισμό.
Όσον αφορά το σήμερα, δεν ασπάζεται με ενθουσιασμό την αμετροεπή διαδικτυακή έκθεση σε καλή και κακή φωτογραφία, ούτε τον εκδημοκρατισμό του μέσου στον υπερθετικό. «Πιστεύω ότι για να δείξει κάποιος μια φωτογραφική δουλειά, θα πρέπει να έχει δουλέψει πρώτα πάρα πολύ πάνω σε αυτή», διατείνεται απορρίπτοντας το παιχνίδι του διαμοιρασμού και των καθημερινών αναρτήσεων στο ίντερνετ.
Ποια δική της εικόνα ξεχωρίζει; «Τις εικόνες του δάσους, με μια κοπέλα να τρέχει, αποτέλεσμα της προσπάθειάς μου να διασκευάσω την “Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”.
Χώρα των θαυμάτων, λέμε εμείς, και παραθέτουμε portfolio για να υποστηρίξουμε τον ισχυρισμό, είναι όλη της η δουλειά.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
8°
