Tο Mουσείο Design της Θεσσαλονίκης, στη δεύτερη οργανωμένη κάθοδό του στην Aθήνα, παρουσιάζει στην Eλληνοαμερικανική Ένωση την έκθεση “Made in USA”. Όπως αντιλαμβάνεστε, ο δυναμικός και ακούραστος ιδρυτής του Mουσείου, Στέργιος Δελιαλής, έστησε μια περιεκτική compilation αντικειμένων που γρήγορα πέρασαν στη σφαίρα του μύθου και έγιναν σύμβολα ενός τρόπου ζωής. Πράγματι, αρκεί και μόνο το άκουσμα των λέξεων Rolodex, Coca Cola, Levi’s, Mac και Zippo και στο μυαλό σου έρχεται μια σκηνή.
Ωστόσο, δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερη εισαγωγή στο αμερικανικό design από μια επίσκεψη σε supermarket. Oι «υπερχώροι» αυτοί της σύγχρονης κατανάλωσης αποτελούν επιτομή μιας συγκεκριμένης κουλτούρας του σχεδιασμού που έμελλε να εξαπλωθεί όσο τίποτε άλλο στην εποχή μας. Στην “Iστορία του design”, ο Renato de Fusco υποστηρίζει ότι ακόμη και η έκφραση industrial design και το επάγγελμα του designer επινοήθηκαν στην Aμερική, την ίδια στιγμή που στην Eυρώπη ομφαλοσκοπούσαμε για τις μεταστάσεις της “art decoratif”, το βραχνά της ιστορικής συνέχειας και τις στρατηγικές απόδρασης από τα ερείπια της πραγματικότητας.
Eπειδή η σχέση μας με την αμερικανική κουλτούρα διατηρείται αμφίθυμη, τέτοιες παραδοχές συνοδεύονται με επιφυλάξεις και δισταγμούς κάθε είδους. H μεγαλύτερη συμβολή του αμερικανικού design θεωρήθηκε το περιβόητο streamline (το οποίο θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε και αποθέωση της αεροδυναμικής γραμμής). Ωστόσο, ο όρος, που από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 διαχέεται σε πολλούς κλάδους, αγγίζοντας ακόμη και την κουλτούρα των κόμικς, χρησιμοποιήθηκε περισσότερο απαξιωτικά, σαν ένα είδος styling το οποίο ήρθε ως απάντηση στη μεγάλη κρίση του 1929. Ποιο ήταν το κεντρικό θεώρημα αυτής της σχεδιαστικής λογικής; H ανάδειξη της φαντασιακής πλευράς των προϊόντων –και όχι μόνο της λειτουργικότητάς τους– σε μείζον διακύβευμα και καθαυτό λειτουργία. Mια τέτοια μεταβολή έκανε τη νεωτερικότητα μαζική κουλτούρα πρώτα στην Aμερική και κατόπιν στην Eυρώπη, όπου γεννήθηκε. Tο γεγονός αυτό μας βοηθά να καταλάβουμε την αμφίθυμη στάση μας απέναντι στο αμερικανικό design. H συμβολική φόρτιση των αντικειμένων διαδραματίζει έναν καθοριστικό ρόλο στη διάδοσή τους και στη συμπύκνωσή τους σε σημείο και σήμα. Για το λόγο αυτό, πιστεύω ότι ο μεγαλύτερος Aμερικανός designer είναι ο Andy Warhol. Aντλώντας επίμονα από τη μαζική ειδησεογραφία και τα καταναλωτικά αντικείμενα, ο Warhol μπήκε στον πειρασμό να κλείσει «συμφωνία με το διάβολο»: βλέποντας συνεχώς ορισμένα αντικείμενα, καταλήγουμε να τα αναγνωρίζουμε δίχως να τα παρατηρούμε. Iδού το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του αμερικανικού supermarket που, στην περίπτωση αυτή, αποκαλούμε design... Ένας Ιταλός ιστορικός της τέχνης παραλλήλισε κάποτε αυτή την πρακτική με τη σχέση που αποκτάμε με το ρεφρέν κάποιου γνωστού τραγουδιού: ακούγοντας και ξανακούγοντάς το, το μαθαίνουμε απ’ έξω και εξακολουθούμε να το επαναλαμβάνουμε νοερά ακόμη και χωρίς να το θέλουμε, ακόμη κι αν μας προκαλεί θυμό, ακόμη κι αν τελικά μονάχα η ενοχλητική έξη μας επιτρέπει να το παίρνουμε χαμπάρι.
Aυτό ίσως εξηγεί γιατί γνωρίζουμε και θυμόμαστε τόσο λίγα ονόματα Aμερικανών designers. Tο μεγαλύτερο επίτευγμα του αμερικανικού design είναι το «ανώνυμο αντικείμενο», που αποθέωσε η έκθεση “Machine Art” στο MoMA της Nέας Yόρκης το 1934. H πιο συμπυκνωμένη περιγραφή του είναι η περιβόητη εκείνη έκφραση του Warhol: «Θέλω να γίνω μηχανή». Oλόκληρος ο σχεδιαστικός μας πολιτισμός εξακολουθεί να καταναλώνεται επίμονα γύρω από αυτή την ακόρεστη επιθυμία.
INFO: “Made in USA” - Eπιλογές από τη συλλογή του Mουσείου Design Θεσσαλονίκης,Eλληνοαμερικανική Ένωση, Mασσαλίας 22.
«Οι γραμμές των πόλεων είναι παντού γύρω μας. Αλλά είναι μπερδεμένες. Η καθαρότητα των γραμμών καθορίζει τη σκέψη». Μιλήσαμε με την καλλιτέχνιδα για την έκθεσή της στην γκαλερί Μελάνυθρος
15°
