Στο Φως της Ύδρας- Timothy Hennesy, Ιωάννης Καρδαμάτης

Timothy Hennesy, Ιωάννης Καρδαμάτης. Γνωρίστηκαν στο Παρίσι και το 1957 εγκαταστάθηκαν στο σπίτι της Ύδρας, ίσως το πιο δημοσιευμένο ελληνικό σπίτι. Το οποίο και ζωγράφισαν όλο, από τους τοίχους ως τα χαλάκια μπροστά από τα κρεβάτια τους.

Στην έκθεση "Στο Φως της Ύδρας"  παρουσιάζονται 60 περίπου έργα που η τόσο ενθουσιώδης Μάγδα Μπαλτογιάννη συνέλεξε από το σπίτι, αναδεικνύοντας την κοινή πορεία των δύο καλλιτεχνών και τον τρόπο που επηρέασαν ο ένας τον άλλο, παρά τις τόσο διαφορετικές επιρροές τους- ο Hennesy μάλιστα συνήθιζε να ολοκληρώνει κάποια από τα έργα του Καρδαμάτη.

Ο Καρδαμάτης (Βερολίνο 1915- Αβινιόν 2009) ζωγράφιζε εμπνευσμένος κατά βάση από τη μυθολογία. Το έργο του Hennesy από την άλλη περιλαμβάνει από γλυπτά και έργα ζωγραφικής μέχρι κοστούμια για performances. Στους πίνακές του εμφανίζονται βυζαντινά και αρχαιοελληνικά μοτίβα, ο ίδιος είναι λάτρης της ελληνικής παράδοσης, ενώ συχνά ενσωματώνει κείμενα (του Πλάτωνα, του Joyce) στους καμβάδες του.

Στην έκθεση που ανοίγει σήμερα (15/9) για το κοινό στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β & Μ Θεοχαράκη και θα διαρκέσει ως τις 17/10/2010, θα δούμε υλικό αποκλειστικά από το σπίτι της Ύδρας, με την εξαίρεση των δύο χρυσών πορτών του Καρδαμάτη που προέρχονται από το σπίτι του Ιόλα. Τα έργα εκτίθενται σε τρεις διαφορετικούς χώρους, σε ένα στήσιμο που ίσως ξενίζει. Καμβάδες του Hennesy με ενσωματωμένα κείμενα του Πλάτωνα αιωρούνται κάθετα από το ταβάνι- έτσι ώστε και να είναι ορατές και οι δύο πλευρές τους ταυτόχρονα, αλλά και ακολουθώντας την επιθυμία του ίδιου για καμβάδες ελεύθερους στο χώρο. Αλλά και αντικείμενα που οι δύο καλλιτέχνες συνέλεγαν μανιωδώς, από βιβλία έως και ένα ξεχασμένο καπέλο κάποιου ναύτη, το οποίο φυσικά δεν άφησαν αζωγράφιστο. 

Ο Hennesy λατρεύει την Ελλάδα ("θα κερδίζει πάντα γιατί έχει πνεύμα"), δηλώνει ξετρελαμένος με το αττικό φως, "που τα κάνει όλα να φαίνονται όμορφα" και βρίσκει τον Παρθενώνα, "την ψυχή της τελειότητας", "πιο όμορφο από ποτέ". Κατατάσσει τον Καρδαμάτη ανάμεσα στους πιο σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους, μαζί με το Φασιανό, ενώ μιλάει με πολλή αγάπη για το συνεργάτη του, που "ήταν ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του, αφού ποτέ δεν πήρε τη δουλειά του στα σοβαρά".