BOB WILSON (Video Portraits, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών)
Την άνοιξη του 2012 καθήλωσαν τα πλήθη στους δρόμους της Times Square, το φθινόπωρο συγκέντρωσαν εκατοντάδες επισκέπτες στο Τορόντο του Καναδά, πριν ταξιδέψουν για το Τορίνο και καταφτάσουν στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2013. Τα διάσημα video portraits του Robert Wilson, με πρωταγωνιστές τον Μπραντ Πιτ, τον Τζόνι Ντεπ, την Ζιλιέτ Μπινός, την Ιζαμπέλα Ροζελίνι και άλλους διάσημους (56 πορτρέτα) θα παρουσιαστούν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να τα ολοκληρώσει (2004-2009). Όταν ξεκίνησε τη σειρά είχε στο μυαλό του τις περίφημες προσωπογραφίες του Άντι Γουόρχολ, αλλά και μερικούς κλασικούς πορτρετίστες, όπως ο Αμερικανός ζωγράφος John Singer Sargent (1856-1925). Όπως έγραψε όμως το «Vanity Fair», ενώ το μότο του Γουόρχολ ήταν «γρήγορα, εύκολα, φτηνά και μοντέρνα», η προσέγγιση του Wilson ήταν αργή, δύσκολη, ακριβή. Ο δαιμονικός δημιουργός χρησιμοποιεί ταυτόχρονα πολλά διαφορετικά μέσα: φωτογραφία, video, ήχο, στοιχεία θεατρικής περφόρμανς.
Αν η συνεχής διαπραγμάτευση της συγχρονικότητας των παρουσιαζόμενων έργων αποτελεί στην εποχή μας τον αναγκαίο όρο κάθε ιστορικής έκθεσης αναδρομικού χαρακτήρα, στην περίπτωση του Δημήτρη Αληθεινού, ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους καλλιτέχνες, είναι το ίδιο το έργο του που πρωτίστως επιβάλλει μια τέτοια προσέγγιση.
Έργο βαθύτατα πολιτικό, που έχει ως αφετηρία καλλιτεχνικές πρακτικές ακτιβισμού και αμφισβήτησης της δεκαετίας του ’70, για να ανοιχτεί στη συνέχεια σε διαπολιτισμικές και διαθρησκευτικές αναζητήσεις στα χρόνια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, διασταυρώνεται και συνδιαμορφώνει ένα ανοιχτό σήμερα καλλιτεχνικό σχέδιο, τη λειτουργία της τέχνης ως μέσου εναλλακτικής πολιτικής σκέψης και δράσης, και την ανάπτυξη μιας διαδραστικής σχέσης του καλλιτέχνη με τοπικές και παγκόσμιες κοινότητες.
Το πολιτικό διασχίζει το σώμα, του ίδιου του καλλιτέχνη και των ειδώλων του, μέσα από υπαινικτικές ιστορικές μαρτυρίες βίας και φόβου, συμβολικές απελευθερωτικές δράσεις στο δημόσιο χώρο, ποικίλες θρησκευτικές εμπειρίες και συνέργειες σε όλο τον πλανήτη, που ανιχνεύουν, θα λέγαμε, τα όρια μεταξύ καλλιτεχνικού ναρκισσισμού και ταπεινότητας.
Στην καρδιά του πολιτικού αυτού σώματος, πάντα η τελετουργία.
Σαν η ιερή συνάντηση με τον εαυτό μας και τον κόσμο. Σαν η κόκκινη κορδέλα που γράφει χορευτικά τη θάλασσα αφήνοντας πίσω τη δύση του πατραϊκού κόλπου στο ταξίδι προς την Ιταλία. Σαν σιωπηλή Κατάκρυψηστους τάφους της γης. Σαν πολύχρωμη συνοίκηση όλων των θεών και όλων των ανθρώπων.
ΙΔΑΝΙΚΕΣ «ΜΟΡΦΕΣ» ΚΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ (Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης)
Στο πλαίσιο των δράσεων για το «Έτος Καβάφη» το 2013, το οποίο αποτελεί επέτειο για τα 150 χρόνια από τη γέννηση και 80 από τον θάνατο του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης διοργανώνει, σε συνεργασία με το Αρχείο Καβάφη/Ίδρυμα Ωνάση και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, την έκθεση «Ιδανικές ‘μορφές’ κι αγαπημένες – Εικονογραφώντας ποιήματα του Καβάφη» η οποία θα παρουσιαστεί στο Μέγαρο Σταθάτου από τις 27 Νοεμβρίου 2013 έως τις 30 Μαρτίου 2014.
Ποια είναι η αγαπημένη σας εικόνα από τα καβαφικά κείμενα της έκθεσης;
Κάθε φράση του ποιητή είναι μια εικόνα από μόνη της, κάθε ποίημα ένας κόσμος ολόκληρος. Ανάλογα με τη ματιά και την παιδεία καθενός αλλά και τη χρονική στιγμή ή την ψυχική διάθεση, οι εικόνες αυτές διαφοροποιούνται και κάθε φορά ξεκλειδώνουν διαφορετικούς υπαρκτούς και φανταστικούς κόσμους.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη του κ. Νικόλαου Σταμπολίδη, Διευθυντή του Μουσείου και συνεπιμελητή της έκθεσης, στην A.V. εδώ
Παρουσιάστηκε από τις 5 Σεπτεμβρίου έως τις 27 Οκτωβρίου, στο Παλαιό Ελαιουργείο Ελευσίνας η έκθεση του Νίκου Ναυρίδη “ ... Try again. Fail again. Fail better”
Ένα έργο, μια διαδρομή νοητική και αισθητηριακή με αφορμή το παρελθόν και πώς αυτό συχνά προδιαγράφει το παρόν.
Γιατί η Ελευσίνα υπήρξε ένας τόπος που πάντα έκρυβε μέσα της κάτι το απειλητικό, αφού οι επισκέπτες της ζητούσαν να υπερβούν το ανθρώπινο μέτρο, την ανθρώπινη μοίρα. Ένας “Κοινός Τόπος” γεμάτος προσδοκίες και οράματα.
Γι' αυτό και εντελώς γεμάτη από ανάσες, δηλαδή εντελώς άδεια.
Κι όμως η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.
Ελευσίνα 2013.
Ένας τόπος για να συλλογιστείς “τα ανθρώπινα”.
ΥΒΡΙΔΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ (ΕΜΣΤ)
Παρουσιάστηκε από τις 27 Ιουνίου έως τις 29 Σεπτεμβρίου 2013 η έκθεση Υβριδικές ιστορίες, από τη συλλογή του ΕΜΣΤ, με έργα βίντεο και φιλμ σημαντικών καλλιτεχνών όπως οι Ρόμπερτ Ουίλσον, Ρεμπέκα Χορν, Ζαν – Λυκ Γκοντάρ, Γκάρι Χιλ κ.ά. Συνολικά παρουσιάστηκαν 14 έργα.
Η συγκεκριμένη ενότητα έργων συνθέτει τις άλλες όψεις μιας νέας αφηγηματικότητας που χρονικά εμφανίστηκε τη δεκαετία του ΄70 όταν καλλιτέχνες επέλεξαν το βίντεο ως το νέο μέσο καταγραφής ή αξιοποίησαν ανατρεπτικά την υπάρχουσα κινηματογραφική παράδοση. Στα χέρια των εικαστικών καλλιτεχνών το βίντεο έγινε ένα εξαιρετικά ευέλικτο εκφραστικό όργανο. Μέσα από τον υβριδικό χαρακτήρα των παραγόμενων έργων, στα οποία διασταυρώνονται ζωγραφική, γλυπτική, μουσική, θεατρική και κινηματογραφική αφήγηση και τηλεόραση αναγνωρίζει κανείς τους προβληματισμούς της σύγχρονης αισθητικής σκέψης σχετικά με την αντιστοιχία των τεχνών του χώρου και του χρόνου, αλλά και την πραγμάτωση του αιτήματος για τη σύνθεση των τεχνών.
Ο Αμερικανός Ρόμπερτ Ουίλσον στο τελετουργικό του έργο Το βλέμμα του κωφού (1981) διασταυρώνει την θεατρικότητα με τη ζωγραφική διασκευάζοντας για την τηλεόραση την ομώνυμη πεντάωρη βουβή όπερά του. Η Γερμανίδα Ρεμπέκα Χορν σε σειρά έργων της ενσωματώνει το γλυπτικό της σύμπαν και τις περφόρμανς στην «πραγματικότητα» της κινηματογραφικής αφήγησης.
Ο Γάλλος Ζαν – Λυκ Γκοντάρ και η Ελβετή Αν Μαρί Μιεβίλ αναλύουν την πολιτική οικονομία των διαπροσωπικών επικοινωνιών καθώς και των ΜΜΕ σε σχέση με την κοινωνία, τον πολιτισμό, την οικογένεια και το άτομο. Ο Αμερικανός Γκάρυ Χιλ χρησιμοποιεί το βίντεο για να παρουσιάσει εικαστικά τα γλωσσοκεντρικά παιχνίδια του. Ο Δημήτρης Κόζαρης αντλεί το υλικό του από εκατοντάδες περιφρονημένες κινηματογραφικές ταινίες γουέστερν και παρωδεί στο έργο του όχι μόνο τα προϊόντα μαζικής κουλτούρας αλλά και τη θέση του σύγχρονου καλλιτέχνη που στήνει επικοινωνιακούς ιστούς μέσα από αποδομητικές διεργασίες.Ο Γιώργος Δρίβας διερευνά τα όρια της κινηματογραφικής αφήγησης αποσυνθέτοντας την κλασική δομή της, ενσωματώνοντας τον γραπτό λόγο, ακόμη και την ίδια την αρχιτεκτονική των χώρων, για να ανιχνεύσει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας, αντικειμενικής μαρτυρίας και αισθητικής κατασκευής.
9°
