Ο Νίκος Κριωνίδης αποφάσισε να ξαναστήσει τη ζωή του σε ένα νησί όπου η καθημερινότητα κυλά ήρεμα και δημιουργικά το χειμώνα. Εκεί βρεθήκαμε και μιλήσαμε για τη ζωγραφική, τον αφηρημένο εξπρεσσιονισμό και την ποπ αρτ του Άντυ Γουόρχολ αλλά και για τη μουσική, τη δεύτερη μεγάλη αγάπη του ζωγράφου.
Καθημερινότητα
Η καθημερινότητά μου εδώ και δέκα μήνες έχει αλλάξει διότι έχω εγκατασταθεί σε ένα ορεινό χωριό της Θάσου. Ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωί γύρω στις 6, ανάβω τη τζακόσομπα και ψήνω τον πρωϊνό μας καφέ ενώ η γυναίκα μου ετοιμάζεται να φύγει για τη δουλειά της .Η επόμενη δράση είναι στον κήπο όπου γυμνάζω, το πνεύμα μου, άλλοτε καθαρίζοντας αγριόχορτα και άλλοτε κόβοντας ξύλα. Στο εργαστήρι μου, που είναι μέσα στο σπίτι, γράφω, συμμαζεύω τους δίσκους μου και τις μπογιές μου και ζωγραφίζω. Το διάβασμα και η μουσική είναι μέσα στην καθημερινότητά μας και οι ώρες του απογευματόβραδου περνάνε παίζοντας τάβλι, βλέποντας ταινίες και κάνοντας ή έχοντας κάποια επίσκεψη.
Από το ελληνικό τοπίο, τη μορφολογία του εδάφους του, τη θάλασσα, τις λίμνες, τα ποτάμια, τις πέτρες, τα δέντρα, τα κοπάδια των ζώων που βόσκουν, τον έναστρο ουρανό, τα σύννεφα στον ουρανό, το ηλιοβασίλεμα, την αυγή.
Αγαπημένο έργο ή καλλιτεχνικό γεγονός
Θυμάμαι τον εαυτό μου να επιστρέφει πάντα σε αυτήν την επιλογή. Στο έργο του Ιάπωνα καλλιτέχνη Katsushika Hokusai «Το Κύμα».
Είναι για εμένα η καλή παρέα με φίλους καλλιτέχνες και θεωρητικούς της τέχνης.
Αγαπημένη προσωπική στιγμή
Η συνάντησή μου με τη γυναίκα μου 19 Νοεμβρίου 1996.
Σημαντικό επαγγελματικό γεγονός
Η συνεργασία μου με τη Ζήνα Αθανασιάδου όπου μέσα από την άψογη συνεργασία μας, ανακάλυψα την ευαισθησία της, την αγάπη και το σεβασμό που διαθέτει για όλους εμάς τους συνεργάτες της, την πολυποίκιλη και πολυετή εμπειρία της κυρίως όμως τον σπάνιο επαγγελματισμό της κατά τη διαχείριση τόσο των έργων των συνεργατών της και των ιδίων, όσο και των σχέσεών της με τους φίλους-φιλότεχνους της γκαλερί.
Αγαπημένο μέρος στην Αθήνα
Δε θα μπορούσε να είναι κατά προτεραιότητα πρώτο, το Παζάρι των ρακοσυλλεκτών κάθε Κυριακή στο Γκάζι, όπου πηγαίνουμε με φίλους καλλιτέχνες και αγοράζουμε ένα σωρό "παλιοπράγματα". Ακολουθεί η επίσκεψη στο κατάστημα δίσκων στο "Ζαχαρία" στο Μοναστηράκι που άλλες τόσες ώρες μπορώ να ξεχαστώ, όπως και στο "ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ" στην Καπλανών. Δε θα έπρεπε βέβαια να παραλείψω και το "Φίλιον"," κέντρο ανάγνωσης του τύπου" και συνάντησης με φίλους.
Η Κάτω Ιταλία με τα Ελληνόφωνα χωριά. Με συνεπαίρνει η μουσική τους, το λάλημά τους και ο παραδοσιακός ακόμη τρόπος συμπεριφοράς και ζωής τους.
Αγαπημένο μότο σου
"Όλα καλά θα πάνε". Είναι μια κουβέντα που μου βγαίνει αυθόρμητα κυρίως όταν βρίσκομαι μπροστά στα δύσκολα .Και την αισθάνομαι αυτήν την αισιοδοξία γιατί άλλωστε χωρίς αυτή που θα πηγαίναμε και τι θα κάναμε.
Ο Νίκος Κρυωνίδης γεννήθηκε στη Ξάνθη το 1963. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Α.Π.Θ. Από το 1980 ζει και εργάζεται μεταξύ Θεσσαλονίκης, Αθήνας και Θάσου.
Έχει διδάξει ως συνεργάτης στην Αρχιτεκτονική Σχολή Θεσσαλονίκης το διάστημα 2005-2010. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε 18 ατομικές εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις όπως: Spring Collection, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα (1996), Ποπ Αλλόκοτο, Gazon Rouge, Αθήνα (2003), Εικαστικό Πανόραμα στην Ελλάδα, ΚΜΣΤ, Θεσσαλονίκη (2007), Silent Dialogues, ACG, Αθήνα (2008), The Open Mind of Lafcadio Hearn, ACG, Αθήνα (2009), 50 Χρόνια Ελλαδικού Ready Made, Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας (2010), Εκλεκτικές Συγγένειες με το έργο του Φαίδωνα Αναστασιάδη, Τελλόγλειο Ίδρυμα, Θεσσαλονίκη (2011).
«Οι γραμμές των πόλεων είναι παντού γύρω μας. Αλλά είναι μπερδεμένες. Η καθαρότητα των γραμμών καθορίζει τη σκέψη». Μιλήσαμε με την καλλιτέχνιδα για την έκθεσή της στην γκαλερί Μελάνυθρος
7°
