Οι δημόσιες πισίνες στο Παρίσι αποτελούν ένα αξιοθέατο από μόνες τους
Aνάμεσα στα πολλά ιστορικά μνημεία του Παρισιού είναι και οι δημόσιες πισίνες του - μερικές από τις οποίες χρονολογούνται από τις αρχές του 20ου αιώνα - όπου οι επισκέπτες μπορούν να πάρουν μια «γεύση» από τη γαλλική κουλτούρα και φινέτσα, σε συνδυασμό με art deco αρχιτεκτονική.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η 99 ετών Butte-aux-Cailles που θυμίζει περισσότερο... καθεδρικό ναό παρά πισίνα. Ο πάτος από αλουμίνιο αντανακλά το φως του ηλίου, το οποίο μπαίνει μέσα από τα παράθυρα με θέα στον Πύργο του Άιφελ. Η εσωτερική πισίνα βρίσκεται στον τρίτο όροφο κτιρίου που βρίσκεται δίπλα από το πιο διάσημο αξιοθέατο του Παρισιού.
Μια άλλη ιδιαίτερη δημόσια πισίνα της γαλλικής πρωτεύουσας είναι η Piscine des Amiraux, η οποία δημιουργήθηκε το 1930 στη βόρεια πλευρά της πόλης.
Πρόκειται για μια μακριά, λεπτή πισίνα με τους τοίχους να καλύπτονται από άσπρα πλακάκια, σαν αυτά στο μετρό. Κοιτώντας μέσα από τη διάφανη οροφή, μπορείτε να δείτε δύο μπαλκόνια όπου βρίσκονται τα αποδυτήρια με τις πράσινες πόρτες. Εκεί, μπορείτε να κρεμάσετε τα πράγματά σας σε κρεμάστρες σε σχήμα άγκυρας και όταν τελειώσετε με το κολύμπι, ένας υπάλληλος έρχεται να σας ανοίξει την πόρτα.
Στην πισίνα Jean Taris, από τα παράθυρα μπορείτε να δείτε έναν υπέροχο κήπο με δέντρα με ροζ άνθη. Από πίσω τους, μπορείτε να θαυμάσετε τον θόλο του Panthéon.
Η εμπειρία στις 50 δημόσιες πισίνες του Παρισιού είναι σαν να κολυμπάτε πίσω στον χρόνο. Οι περισσότερες από αυτές έχουν τεράστια παράθυρα, για να μπαίνει μέσα το φυσικό φως.
Φυσικά, υπάρχουν και κάποιοι κανόνες: όχι παπούτσια στα αποδυτήρια, τα σκουφάκια είναι απαραίτητα και μόνο εφαρμοστά μαγιό. Τα ντους είναι κοινά και για τα δύο φύλα - βέβαια, απαγορεύεται να είναι γυμνοί όσοι ξεπλένονται.
Βέβαια, τα κοινά ντους - τα οποία εισήχθησαν για οικονομικούς λόγους το 2006 - δεν έχουν στεφθεί με απόλυτη επιτυχία. Γι' αυτό τον λόγο, καθώς ο δήμος ανακαινίζει τις πισίνες του, θα έρθει το τέλος του «πειράματος» των κοινών ντους.
Οι πρώτες πισίνες που χτίστηκαν στο Παρίσι κυριολεκτικά επέπλεαν πάνω στο Σηκουάνα και θύμιζαν αρκετά τουρκικά λουτρά. Ο κόσμος πήγαινε σε αυτά για να επισκεφτεί τον μπαρμπέρη, να κάνει μια βουτά, να φάει, ακόμα και να κοιμηθεί για λίγο.
Όταν χτίστηκαν στη στεριά οι πρώτες πισίνες που θα ήταν ανοιχτές όλο τον χρόνο τον 19ο αιώνα, κατασκευάστηκαν για να θυμίζουν ποταμούς - ήταν μακριές και λεπτές, με διαφορετικά βάθη, ακόμα και με πέτρες και καταρράκτες.
Προφανώς, δεν ήταν και πολύ εύκολο να αθληθεί κάποιος σε αυτές τις πρώιμες πισίνες. Ήταν μετά τον Ψυχρό Πόλεμο - και με έντονη την επιρροή των Ολυμπιακών Αγώνων - που ο κόσμος άρχισε να αθλείται στις δημόσιες πισίνες του Παρισιού.
Βέβαια, υπάρχει ένα πρόβλημα: παρά τη γενική τάξη που επικρατεί στο Παρίσι, οι δημόσιες πισίνες έχουν πέσει θύμα της ελευθεριότητας των Γάλλων, καθώς κολυμπάει ο καθένας όπου και όπως να'ναι.
25°
