Lot Architects

Το περιοδικό «Wallpaper» μάζεψε «…τα μεγαλύτερα ταλέντα της αρχιτεκτονικής κάτω από τη γυάλινη οροφή του Renzo Piano στη νέα έδρα της Pathe Foundation». Ανάμεσα στους –μετρημένους– επίλεκτους και δύο δικοί μας, οι συνεργάτες Λεωνίδας Τραμπούκης και Ελένη Πεταλωτή. Με σπουδές στην Ελλάδα και την Αμερική αμφότεροι και με θητείες σε δυνατά αρχιτεκτονικά γραφεία της Νέας Υόρκης, είναι οι δημιουργοί της LOT – ενός αρχιτεκτονικού γραφείου με σύντομη, ακόμη, ιστορία αλλά εντυπωσιακά δείγματα δουλειάς και υποσχόμενο μέλλον. Με έδρα τη Θεσσαλονίκη κινούνται μεταξύ Ελλάδας και Νέας Υόρκης, έχουν κερδίσει διεθνώς διακρίσεις και ήταν υποψήφιοι για τα Piranesi Awards 2013. Μιλήσαμε με τον Λεωνίδα Τραμπούκη.

Λεωνίδας Τραμπούκης

Πώς σας έχουν επηρεάσει οι ελληνικές σας αναφορές;

Στην Ελλάδα ζούμε περισσότερο συνδεδεμένοι με την ύπαιθρο – και αυτό έχει αρχιτεκτονικό αντίκρισμα. Μας ενδιαφέρει πολύ το παιχνίδι του μέσα και του έξω. Ακόμη και σε ένα έργο που κάναμε στη Φινλανδία –όπου δέκα μήνες το χρόνο κάνει κρύο και ο κόσμος ζει μέσα– δημιουργήσαμε ένα εσωτερικό περιβάλλον που έχει άμεση σχέση με το εξωτερικό περιβάλλον.

Υπάρχουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα στη δουλειά σας;

Αυτό χτίζεται με το χρόνο. Αλλά κατά κανόνα προτιμούμε τις αφηρημένες φόρμες, χωρίς περιττά διακοσμητικά στοιχεία, και τα απλά υλικά.

Μετά από τις συνεργασίες στο εξωτερικό, πώς είναι να δουλεύεις στην Ελλάδα;

Η μόνη διαφορά είναι ίσως στο budget. Αλλά το χαμηλότερο budget δεν σε νομιμοποιεί να κάνεις κάτι λιγότερο καλό. Αντίθετα, πιστεύω ότι οι περιορισμοί μπορούν να λειτουργήσουν θετικά, σαν πρόκληση, για να δεις τι καλύτερο μπορείς να κάνεις μέσα στο πλαίσιο που σου ορίζουν.

Ελένη Πεταλωτή

Τι σου δίνει μεγαλύτερη ικανοποίηση;

Το να είναι ικανοποιημένος ο πελάτης. Όσο πιο καλή είναι η συνδιαλλαγή ανάμεσα στις δύο πλευρές, τόσο πιο δημιουργικό είναι το αποτέλεσμα. Το καλύτερο είναι όταν μετά από μια συνεργασία λες «Τι ωραία που ήταν αυτή η διαδικασία! Να το ξανακάνουμε!»

Πώς βλέπεις τη LOT σε 10 χρόνια;

Να δουλεύουμε σε όλο τον κόσμο, σε έργα που μας εκφράζουν. Ιδιαίτερα επιλεκτικοί δεν μπορούμε να είμαστε, δεν το επιτρέπει η εποχή μας. Το θέμα είναι να υπάρχει εξελικτική πορεία. Προσπαθούμε να δουλεύουμε εντός και εκτός συνόρων – σήμερα ο καθένας μπορεί να είναι εξωστρεφής, να συμμετέχει σε διαγωνισμούς. Όσο περισσότερα βλέπεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς τι θέλεις να κάνεις. Χρειάζεται κινητοποίηση και όχι επανάπαυση.