Επτά βίντεο-εγκαταστάσεις του Χαρούν Φαρόκι με τίτλο «Ενάντια σε τι; Ενάντια σε ποιόν;» παρουσιάζονται στον εκθεσιακό χώρο Νίκος Κεσσανλής από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών από τις 29 Οκτωβρίου έως τις 21 Δεκεμβρίου του 2013.
Το έργο του Χαρούν Φαρόκικινείται ανάμεσα σε δύο πόλους, τον εικαστικό και τον κινηματογραφικό, είναι ένα έργο ριζοσπαστικό και έχει διεθνώς αναγνωρισθεί.
Με την παρουσίαση του έργου του Χαρούν Φαρόκι υλοποιείται η τρίτη κατά σειρά συνεργασία μεταξύ της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, του Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, και του Ινστιτούτου Γκαίτε.
Τα αποτελέσματα των δύο προηγούμενων εκθέσεων του, «Ντέρεκ Τζάρμαν» (Derek Jarman) και της «Βάλι Έξπορτ» (Valie Export) ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικά και έτυχαν μεγάλης αποδοχής από το κοινό.
Το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτελεί συνέχεια των σημαντικών εκθέσεων που έλαβαν χώρα στον εκθεσιακό χώρο της Σχολής στον οποίο έχουν ήδη παρουσιασθεί σημαντικές διεθνείς εκθέσεις.
Με τη φιλοξενία του έργου τού Χαρούν Φαρόκι στον εκθεσιακό χώρο της ΑΣΚΤ «Νίκος Κεσσανλής» (Το Εργοστάσιο), τόσο οι επισκέπτες όσο και οι φοιτητές της Σχολής μας, θα γνωρίσουν όχι μόνο το έργο του αλλά και τον ίδιο καθώς θα παρευρίσκεται στα εγκαίνια της έκθεσης.
Η προσπάθεια αυτή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και σημασία δεδομένου ότι παρέχει δυνατότητες ενδελεχούς μελέτης της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας -της περιπέτειας των νέων εκφραστικών μέσων και εν γένει της διαχείρισης της εικαστικής γλώσσας και των καλλιτεχνικών προτάσεων στη διεθνή σκηνή σήμερα-, φέρνοντάς μας κοντά στους σημερινούς προβληματισμούς της τέχνης.
Στο βίντεο-εγκατάσταση «Νόμιζα πως έβλεπα καταδίκους (2000, 23 λεπτ.) [I thought I was seeing convicts (2000, 23 min)]», χρησιμοποιεί τις κάμερες παρακολούθησης από την υψίστης ασφαλείας φυλακή στο Κορκόναν του Κολοράντο. Δείχνει εικόνες από την τσιμεντένια αυλή όπου οι φυλακισμένοι περνούν μισή ώρα κάθε μέρα τις περισσότερες φορές χωρίς να φορούν τα πουκάμισά τους. Η κάμερα ζουμάρει αυτόματα κάθε φορά που φαίνεται να γίνεται καβγάς. Αν η προειδοποίηση δεν σταματά τον καβγά, οι υπόλοιποι φυλακισμένοι οριζοντιώνονται καθώς έπονται πλαστικές σφαίρες.
Το «Εργάτες που αποχωρούν από το εργοστάσιο (2006, ασπρόμ. λούπα 36 λεπτ., 11 οθόνες) [Workers leaving the factory (2006, b&w, 36 min in loop, 11 monitors)]» είναι ένα βίντεο-εγκατάσταση για δώδεκα οθόνες, με σκηνές από εργάτες που αποχωρούν από το εργοστάσιο από τη γένεση του κινηματογράφου έως σήμερα. Ντοκιμαντέρ–δοκίμιο, το οποίο χρησιμοποιεί σκηνές από γενεές κινηματογραφιστών. Mε αφετηρία τους αδελφούς Λυμιέρ, οι εργάτες που σχολούν γίνονται αντιληπτοί ως κοινωνική ομάδα. Τι γίνεται όμως με τη ζωή τους μετά;
Τέσσερις βιντεο-εγκαταστάσεις, οι οποίες εξετάζουν τις σχέσεις της τεχνολογίας, των παιγνίων, της πολιτικής και της βίας, καθώς τα παιχνίδια στον Η/Υ κατάγονται από στρατιωτικές συσκευές προσομοίωσης. Παρουσιάζονται σκηνές από προσομοιωμένα στον υπολογιστή σενάρια αποστολών στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, με τα οποία εκπαιδεύονται στρατιώτες. Από την προσομοίωση του θανάτου σε μετα-τραυματικές αγχώδεις διαταραχές.
Επιμέλεια της Έκθεσης Αφροδίτη Λίτη,
Αναπλ. Καθηγήτρια του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της Α.Σ.Κ.Τ.
Συνδιοργάνωση: Α.Σ.Κ.Τ., Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών
14°
