Στο σχεδιαστικό σύμπαν του Θανάση Μπάμπαλη το ξύλο είναι καμπύλο, η τεχνολογία μάς φέρνει κοντά στη φύση και το design γίνεται υπόθεση για κοφτερά μυαλά.
Δεν νομίζω πως έχω συγκεκριμένες επιρροές ή πηγές έμπνευσης. Κάθε project έχει τα δικά του δεδομένα και αντιδρώ σε αυτά, αφήνοντας τη διαδικασία του σχεδιασμού να με συνεπάρει. Αν κάτι με έχει επηρεάσει είναι τα λόγια του Vico Magistretti, αυτού του σπουδαίου σχεδιαστή που υπήρξε καθηγητής μου στο Λονδίνο. Μου έδωσε να καταλάβω την αξία της ειλικρίνειας και της απλότητας στο σχεδιασμό, ποιότητες που βελτιώνουν τη χρηστικότητα του αντικειμένου και το κάνουν «άτρωτο» στα εποχιακά «στιλ».
Τα σχεδιαστικά στιλ δεν διαρκούν. Δεν θέλω να με θυμούνται γιατί είχα κάποιο στιλ αναγνωρίσιμο. Αυτό που διαρκεί είναι ένα αντικείμενο το οποίο αρέσει πολύ, κάνει καλά τη δουλειά του και ο χρήστης του δεν θέλει να το αποχωριστεί ποτέ. Αν αυτό σημαίνει πως κάθε φορά θα εκπλήσσει, ας είναι έτσι. Αλλά δεν μου αρέσουν τα αντικείμενα που σχεδιάζονται απλά για να σοκάρουν, χωρίς καμιά σοβαρή φιλοσοφία στη βάση τους. Αν έπρεπε να αναφέρω τέτοια, η GUNS Collection του Σταρκ για τη Flos θα ήταν ανάμεσά τους.
Προτιμώ την οργανικότητα της φύσης από την αυστηρότητα της γεωμετρίας. Σχεδιάζοντας με καμπύλες παίρνεις το ρίσκο αύξησης του κόστους (γιατί η ευθεία γραμμή είναι πάντα πιο φτηνή), αλλά αν γνωρίζεις τις δυνατότητες της τεχνολογίας μπορείς να το κάνεις και οικονομικά. Επίσης, η συνεργασία μου με τον Dakota Jackson με έκανε να ανακαλύψω στην πράξη τις τρομερές ιδιότητες και την ομορφιά του ξύλου, την ελαστικότητά του. Έκτοτε, επιμένω σε αυτό και πειραματίζομαι. Επιπλέον είμαι ερωτευμένος με τη νέα τεχνολογία, μιας και μας ανοίγει νέους δρόμους – προσφέρει στους σχεδιαστές βαθιές ανάσες όταν «όλα έχουν ήδη γίνει». Ελπίζω ότι η τεχνολογία, κάποια στιγμή, θα μας φέρει πιο κοντά στη φύση.
Αν είχα ένα παράθυρο, θα ήθελα να βλέπω ένα δάσος, ίσως και λίγο θάλασσα μαζί. Αν είχα δύο, το ένα παράθυρο να έβλεπε σε ένα δάσος/θάλασσα και το άλλο στο κέντρο μιας πόλης, για να ρουφάω την ενέργειά της.
Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο στη ζωή μου το δέχτηκα από τον Vico Magistretti όταν, φοιτητής ακόμα, του έδειξα το φωτιστικό Napoleon που είχα μόλις σχεδιάσει. Χωρίς πολλά λόγια μού έδωσε το τηλέφωνο ενός Ιταλού κατασκευαστή στο Μιλάνο και μου είπε «τηλεφώνησέ του!». To μεγαλύτερό μου επίτευγμα είναι ότι κατάφερα να βάζω τον εγωισμό μου στην άκρη και να ακούω καλά τι μου ζητάνε να κάνω. Σχεδόν πάντα, ως σχεδιαστής, έχεις δύο πελάτες – εκείνον που θα σε πληρώσει (ο κατασκευαστής συνήθως) και εκείνον που θα χρησιμοποιήσει το προϊόν. Αν δεν τους «ακούσεις» καλά και τους δύο, δεν ικανοποιείς κανέναν. Ο σχεδιαστής πρέπει να ακούει και αυτά που δεν του λένε...
Τα τελευταία χρόνια με απασχολεί σοβαρά το θέμα της Παιδείας στην Ελλάδα. Στη Σχολή Σχεδιασμού και Τεχνολογίας Ξύλου και Επίπλου (www.wfdt.teilar.gr) του ΤΕΙ Λάρισας, όπου βρίσκομαι σήμερα, οι συνθήκες είναι σίγουρα καλύτερες από το μέσο όρο. Ένας στόχος μου είναι να βελτιώσω το Εργαστήριο Βιομηχανικού Σχεδιασμού, ώστε να γίνει πρότυπο για τις άλλες συναφείς σχολές. Παράλληλα θα ήθελα να δημιουργήσω ή να ανήκω σε μια μεγάλη «παρέα» από σχεδιαστές όλων των ειδικοτήτων (μια μεγάλη πανελλαδική εταιρεία σχεδιασμού) που θα μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες ενός πελάτη, από Brand Management μέχρι Σχεδιασμό προϊόντων και Γραφιστική. Μια εταιρεία που να έχει τα καλύτερα μυαλά και να προσφέρει σωστές και υπεύθυνες λύσεις. Τέλος, θα ήθελα πολύ να ξανα-σχεδιάσω πολλές από τις συσκευασίες των προϊόντων που εξάγουμε σαν χώρα, όπως έκανα ήδη για τη συσκευασία ελαιόλαδου.
Επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από δεκαπέντε χρόνια στο εξωτερικό. Ήταν ένα σοκ στην αρχή, αλλά τελικά μου άρεσε και αποφάσισα να ριζώσω. Τα πράγματα βελτιώνονται και πιστεύω ότι σε λίγα χρόνια θα είναι ακόμη καλύτερα. Ξέρω τι θέλω στη ζωή και έχω υπομονή και επιμονή.
Who is Who
Ο Θανάσης Μπάμπαλης σπούδασε Βιομηχανικό Σχεδιασμό στο London Metropolitan University, ενώ ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές με υποτροφία στο Royal College of Art του Λονδίνου. Στη συνέχεια εργάστηκε σαν σχεδιαστής στη Νέα Υόρκη, ενώ το 2003 επέστρεψε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, όπου έγινε ιδρυτικό μέλος της ομάδας σχεδιασμού επίπλων COR3 (2004). Διδάσκει στο Τμήμα Σχεδιασμού και Τεχνολογίας Ξύλου και Επίπλου του ΤΕΙ Λάρισας. Πολλές δημιουργίες του έχουν βραβευτεί. Ο καναπές Ostraco, το πρώτο του έργο όταν ήταν ακόμη φοιτητής, χρησιμοποιήθηκε στην εκπομπή “Don’t Forget your Toothbrush” του Βρετανικού Channel 4, στην ταινία “Sliding Doors” (1998) του Peter Howitt και σε πλειάδα διαφημιστικών spots. Πρόσφατα συμμετείχε στις εκθέσεις “DesignLab 2009” και “Redesign - Reuse” του Green Design Festival Athens 2008. Πρόσφατα, επίσης, με τη σύζυγό του Όλγα Ταμπουρή απόκτησαν την πρώτη τους κόρη, Μαρία-Χριστίνα, η οποία τους έχει πάρει το μυαλό...
8°
