Λουλούδια, ρίγες και καρό ανακατεύονται γλυκά με παιχνιδιάρικα μπιμπελό, ταξιδιωτικά τρόπαια και οικογενειακές αντίκεςπου διηγούνται μικρές αυτοτελείς ιστορίες. Το σπίτι της δημοσιογράφου Αθηνάς Δαρειώτη, στην καρδιά της Ομόνοιας, μοιάζει με προσωπικό ημερολόγιο.
Τι σε έκανε να αγοράσεις διαμέρισμα σε μια παλιά πολυκατοικία της Ομόνοιας;
Ζητούσα ένα σπίτι με χαρακτήρα, μακριά από τις lifestyle επιταγές των ημερών, και κόστος που να ανταποκρίνεται στην πραγματική αξία. Όταν είδα για πρώτη φορά την πολυκατοικία ψιλοαπογοητεύτηκα, μόλις όμως πέρασα το κατώφλι του διαμερίσματος, στα πρώτα 5 λεπτά είχα την τελική του εικόνα στο μυαλό μου: ένα εξοχικό downtown. Μόνιμες διακοπές στο κέντρο της πόλης.
Ποιες μετατροπές χρειάστηκε να κάνεις;
Οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες είχαν ήδη κάνει τις βασικές αλλαγές. Χολ, χολάκια και συρτές πόρτες είχαν καταργηθεί. Ωστόσο το μωσαϊκό εναλλασσόταν με τα ξύλινα πατώματα, δημιουργώντας μια εικόνα απογοητευτική. Έδωσα μάχη με τον πατωματζή για να περάσει με λευκή ανιλίνη «αυτά τα υπέροχα ξύλινα πατώματα, που είναι κρίμα να τα χαλάσετε, κυρία» και έβαψα επίσης λευκά τα μωσαϊκά. Αντικατέστησα τα κουφώματα με λευκά αλουμινίου και επέλεξα παντζούρια γαλλικού τύπου, που εντείνουν την αίσθηση της εξοχής. Η πρόσοψη του τζακιού επενδύθηκε με γυψοσανίδες και επέτρεψα στον ελαιοχρωματιστή να με πείσει πως «μια τεχνοτροπία θα τονίσει την επιφάνεια πάνω από το τζάκι». Ξανασχεδίασα από την αρχή την κουζίνα, άλλαξα τα είδη υγιεινής και «έκλεισα» το μισό γραφείο σε μια ντουλάπα, δημιουργώντας ένα dressing room.
Τι άλλαξε στη ζωή σου από τότε που άρχισες να ζεις στην καρδιά της πόλης;
Χρησιμοποιώ τα πόδια μου. Και τις αισθήσεις μου. Το αυτοκίνητο κοντεύω να το ξεχάσω. Παίρνω το καροτσάκι της λαϊκής και βγαίνω για τα ψώνια μου. Από τη Σωκράτους για μπαχαρικά, στη Βαρβάκειο για κρέατα και λαχανικά, ακόμη και στα μεγάλα βιβλιοπωλεία, παντού το σέρνω πίσω μου. Άρχισα πάλι να βλέπω, να ακούω και να μυρίζω. Μέσα στο σπίτι σου κυριαρχούν διαφορετικές εποχές και στιλ. Είσαι φανατική οπαδός του fusion; Είμαι φανατική οπαδός της ζωής. Παλιά και νέα στοιχεία της ζωής μου συνυπάρχουν με όσα συμβαίνουν τώρα και με προετοιμάζουν γι’ αυτά που είναι να ’ρθουν. Το σπίτι είναι ένα ζωντανό ημερολόγιο με καθημερινές καταγραφές.
Τα χρώματα, με τολμηρές αντιθέσεις, πρωταγωνιστούν στους χώρους. Σε ποιες λεπτές ισορροπίες ακροβάτησες ώστε το αποτέλεσμα να μην είναι κραυγαλέο, αλλά να αποπνέει τη χαρά της ζωής;
Στο χιούμορ, κυρίως. Και στη λευκή βάση. Διατήρησα το λευκό στα δάπεδα, στα ταβάνια και σε αρκετούς τοίχους, καθώς και στα βασικά έπιπλα. Το λευκό δίνει μια ελαφράδα όταν το συνδυάζεις με έντονα στοιχεία. Έπειτα, πλάι στα πολύχρωμα, εμπριμέ, καρό, ριγέ, φλόραλ, υπάρχουν μεγάλες μονόχρωμες επιφάνειες που τα «ησυχάζουν». Αυτό το σπίτι είναι η εικόνα μου. Και λίγο 70s, και λίγο 80s, και η εγγονή, και η κόρη, και η επαγγελματίας, και το παιδί, και η έφηβη, και η γυναίκα. Μένουμε πολλές σ’ αυτό το σπίτι…
Τα έπιπλα αντίκες αφηγούνται δικές σου ιστορίες; Ανήκουν στην οικογένειά σου ή τα βρήκες σε παλιατζίδικα;
Από παλιατζίδικο στο Μοναστηράκι αγόρασα μόνο τον οβάλ καθρέφτη με την ασημένια κορνίζα. Τα υπόλοιπα ανήκαν στην οικογένεια. Κληρονομιές μνήμης τα αποκαλώ. Η ραπτομηχανή της μοδίστρας και εμπόρου γιαγιάς Αθηνάς μού θυμίζει πως οι γυναίκες στην οικογένεια πάντοτε δούλευαν, το ψυγείο του πάγου της γιαγιάς Χριστίνας πως το σπίτι ήταν πάντα ανοιχτό και γεμάτο κεράσματα, οι ευρωπαϊκές πορσελάνες, τα κρύσταλλα και τα αλάβαστρα της αστής Αθηναίας νονάς πως το ταξίδι είναι ο σκοπός, τα έπιπλα, σχεδιασμένα από τον πατέρα μου, πως ό,τι θέλεις μπορείς να το φτιάξεις μόνος σου, και όλα μαζί πως η ιστορία μας είναι θραύσματα μνήμης, που με κάποιον τρόπο έχει γίνει δική μας.
Το σπίτι σου είναι γεμάτο μπιμπελό και παιδικά παιχνίδια. Είναι για σένα αντικείμενα-φετίχ ή σε γοητεύει η φαν αισθητική τους;
Δεν έχω αντικείμενα φετίχ, όμως μεγάλωσα σε σπίτια με μπιμπελό. Μόνο που αυτά ήταν πορσελάνες Limoges, ασημικά από τον Αρμάο, ταγιέ κρύσταλλα Βοημίας, Murano και πάει λέγοντας. Τα δικά μου μπιμπελό είναι συχνά από ευτελή υλικά, παιδικά παιχνίδια ή χριστουγεννιάτικα στολίδια που παραμένουν και μετά τις γιορτές. Νομίζω πως με κάποιον τρόπο διασκεδάζω το μικροαστισμό μου, τη διάθεση επίδειξης των πραγμάτων που κατέχω. «Δείτε πόσα ωραία πράγματα έχω!»
Πού σου αρέσει να κάνεις τις αγορές σου για το σπίτι;
Παντού. Από το σούπερ μάρκετ, τους υπαίθριους πάγκους και τα κινέζικα μαγαζιά της Σωκράτους και της Μενάνδρου, μέχρι τα design καταστήματα του Κολωνακίου. Και σε όλα τα ταξίδια μου πάντα κάτι βρίσκω. Το εκκρεμές στο τζάκι ταξίδεψε μαζί μου από την τελευταία εξόρμηση στο Παρίσι.
Ο πίνακας με το κοριτσάκι που κρατάει ένα καλάθι με φρούτα. Ο νονός μου τον είχε αγοράσει όταν ήμουν μικρή και τον είχε βάλει απέναντι από την πολυθρόνα του για να τον βλέπει συνέχεια και να του θυμίζει εμένα. Έλεγε ότι μου μοιάζει πολύ. Όταν έφυγε, ήταν το μόνο που ζήτησα. Ό,τι του θύμιζε εμένα, μου θυμίζει τώρα εκείνον και την αγάπη του.
Μία ζωή με στιλ
Η Αθηνά Δαρειώτη εξομολογείται τι της έμαθε το σπίτι της.
Η ατέλεια είναι τέλεια. Μια κολόνα ή ένα δοκάρι δεν μπορεί να κρυφτεί. Με το κατάλληλο χρώμα ή επένδυση, το τονίζεις και το μετατρέπεις σε κυρίαρχο στοιχείο του χώρου.
Η σοβαροφάνεια είναι ο εχθρός του καλού γούστου. Η παράταξη ομοιόμορφων πανάκριβων επίπλων και αντικειμένων δεν δείχνει γνώση, αλλά αμηχανία. Μη διστάσεις να βάλεις δίπλα στο πανάκριβο κρυστάλλινο ανθοδοχείο ένα φθηνό πολύχρωμο.
Μη φοβάσαι το χρώμα. Απλά, πριν επιλέξεις, σκέψου τη λειτουργία κάθε χώρου. Για το γραφείο χρειάζεσαι ένα χρώμα που σε εμπνέει, για την κρεβατοκάμαρα κάποιο που σε ξεκουράζει, για το καθιστικό σου να σε χαλαρώνει.
22°
