Πήγαμε τις προάλλες στην ανθοκομική έκθεση να αγοράσουμε φυτά. Δυο φίλοι κηπουροί (η μία φανατική βεραντού με γνώσεις ανθοκόμου, ο άλλος know-it-all που μέσα σ’όλα ξέρει κι από λουλούδια). Κι εγώ, η πανάσχετη. Ένα ρημάδι βασιλικό είχα στο παρελθόν, εξ αδιαιρέτου με τη συγκάτοικο, ανάθεμα αν είχε δει άσπρη μέρα. Κάθε μέρα μαζεύαμε τα μαραμένα φύλλα από το περβάζι και κάναμε υπομονή μπας και μας χαμογελάσει.
Αλλά ενθουσιώδης. Θα πάρω χώμα για μεταφυτεύσεις. Θα αγοράσω ειδικά γάντια. Κλαδευτήρια. Ποτιστήρια. Θα πάρω τριανταφυλλιές. Ελιές. Θα φτιάξω κήπο. Τι κήπο, ζούγκλα. Θα βάλω γιασεμιά, θα κρεμάσω βουκαμβίλιες, θα κάνω μια βεράντα Εθνικό Κήπο. Θα, θα, θα! Τι; Πόσο κάνουν οι ελιές; Καλά, φέρε κύριε ανθοπώλη κανά δυόσμο και βλέπουμε. Με σκουντάγανε κι οι άλλοι, πού πας κατακαημένη να πετάξεις τα λεφτά σου, που θα μαραθούνε στο εικοσιτετράωρο;
Πήρα, λοιπόν: Μια μαργαρίτα πολύ ωραία. Ένα γεράνι κι αυτό πολύ ωραίο κόκκινο που μου είπαν πως είναι ανθεκτικό. Ένα δυόσμο μικρό, ένα βασιλικό, ένα μελισσόχορτο κι ένα λεμονοθύμαρο γιατί ήτανε φτηνό (ένα ευρώ). Πήρα κι ένα χώμα, πήρα και μια γλάστρα για τα ζαρζαβατικά, και πήγα να φτιάξω κήπο.
Ο στόχος...
Το αποτέλεσμα...
Την πρώτη μέρα βαρέθηκα να μεταφυτεύσω, είχα κουραστεί απ’ την έκθεση. Άφησα τα λουλούδια όπως ήταν με τις σακούλες στη βεράντα και πήγα για μπιρίμπα.
Τη δεύτερη μέρα δεν κοιμήθηκα σπίτι. Κρίμα, δεν πειράζει αύριο.
Την τρίτη μέρα βαρέθηκα να μεταφυτεύσω, πότισα όμως κι έβαλα τα λουλουδάκια ωραία ωραία στη σειρά να τα βλέπω κι από τον καναπέ. Είχαν αρχίσει να θλίβονται αλλά δεν έδωσα σημασία.
Την άλλη μέρα κάτι σημαντικό θα ’τυχε, μη τα πολυλογώ, και πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο αυτός πονεί, φτάσαμε στον απολογισμό...
Τρεις βδομάδες μετά η μαργαρίτα, πτώμα. Ντεντ. Καπούτ.
Νεκρή φύση, λεπτομέρεια
Το γεράνι, που το λέγανε ανθεκτικό αλλά δεν με ξέρανε, κατάφερα να ξεκάνω το μισό, μου έμεινε το άλλο μισό κι η ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.
Το μελλισόχορτο κρατάει, το προτείνω ανεπιφύλακτα. Αφού επιβίωσε μαζί μου πάει για όσκαρ.
Τα υπόλοιπα κουτσομαράθηκαν και γκαγκανιάσανε, εκτός απ'το βασιλικό που μάλλον είναι μεταλλαγμένος (κανονικά θέλει πολύ νερό αλλά επιβίωσε μέχρι ώρας μαζί μου στην απόλυτη δίψα).
Το θαύμα της φύσης, ο βασιλικός
Το πιο υγιές φυτό στο μπαλκόνι μου είναι αυτό το άγνωστο ροζ που ανεβαίνει από τον γείτονα πιο κάτω...
Θρίαμβος, ο Κωνσταντίνος. Που σιγά που θα τα πότιζες, που τρεις μέρες σου κρατάει η χαρά και τέτοια.
Αλλά όχι, αγαπητοί και αγαπητές ακαμάτρες. Το πρόβλημα είναι ότι και ο πιο ξεχασιάρης και απρόσεκτος μπορεί να έχει τα λουλουδάκια του, αρκεί να έχει κάνει έρευνα αγοράς.
Πάμε, λοιπόν...
ΦΥΤΑ ΓΙΑ ΞΕΧΑΣΙΑΡΗΔΕΣ ΑΛΛΑ ΕΠΙΜΟΝΟΥΣ ΚΗΠΟΥΡΟΥΣ
1. Μελλισόχορτο. Δεν το βασίζω κάπου, αλλά αφού μου φτούρησε εμένα με πότισμα κάθε του αγίου-όποτε, θα κρατάει.
2. Ρυχόσπερμα. Ανοιξιάτικο/καλοκαιρινό αναρριχώμενο φυτό με αστείο όνομα, ιδανικό για αρχάριους κηπουρούς, γιατί δεν έχει πολλές απαιτήσεις.
3. Γεράνια. Είναι σύμμαχος του ξεχασιάρη γιατί δεν θέλουν πολύ νερό. Εγώ μάλλον το χάλασα γιατί έβρεχα τα φύλλα του, που κανονικά δεν πρέπει.
4. Πελαργόνια. Ανήκουν στην οικογένεια των γερανιών και αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.
5. Αλόη. Δεν χρειάζεται πολύ νερό, ενώ αν κόψεις ένα κομματάκι και το φυτέψεις σε γλάστρα που σου έχει μείνει άδεια (από άλλο φυτό που κατέστρεψες) θα βγάλει αδερφάκι.
6. Βότανα όπως η ματζουράνα και το θρούμπι: τρία σε ένα. Και δεν θέλουν φροντίδα και πότισμα, και είναι ωραία, και τα βάζεις και σε φαγητά/ροφήματα.
7. Κάκτοι. Αν για κάποιο λόγο που δεν αντιλαμβάνομαι είσαι φαν, είναι ένα βολικό φυτό που χρειάζεται ελάχιστο πότισμα.
«Το σημαντικότερο είναι να παραμένουμε πιστοί σε μια αρχιτεκτονική που βελτιώνει την καθημερινότητα και αφήνει θετικό αποτύπωμα στο περιβάλλον», τονίζει ο Πάνος Ευστρατίου.
Παλιά βιομηχανικά συγκροτήματα στην Αθήνα και τον Πειραιά μεταμορφώνονται σε σύγχρονες κατοικίες, γραφεία και πολιτιστικούς χώρους, συνθέτοντας τη νέα αφήγηση της πόλης
10°
