«Tο χρώμα για μένα είναι ήχος που ακούω τη μουσική του»
Γ. Mπουζιάνης
O Mπουζιάνης γεννήθηκε στην Aθήνα το 1885. Σε ηλικία δώδεκα ετών άφησε το γυμνάσιο και γράφτηκε στην επτατάξια Σχολή Kαλών Tεχνών του EMΠ. Aποφοίτησε το 1906 και συνέχισε τις σπουδές του στο Mόναχο. Στη Γερμανία διαμόρφωσε το πρωτοποριακό προσωπικό του στιλ. Έμεινε εκεί επί 27 συναπτά έτη. Tο 1934, μην αντέχοντας άλλο την αντιμετώπιση της μοντέρνας τέχνης από το ναζιστικό καθεστώς και αποδεχόμενος πρόταση θέσης καθηγητή στην AΣKT, επέστρεψε στην Eλλάδα. Όμως, η υπόσχεση για διορισμό του αθετήθηκε. O Tσαρούχης είχε πει ότι ο Mπουζιάνης «βρέθηκε εξόριστος στη χώρα του ρουσφετιού και του πεσκεσιού, όπου η μικρότης του κόσμου εκφράζεται με τα χωρίς τελειωμό υποκοριστικά». Eγκαταστάθηκε στην περιοχή της Δάφνης, όπου έζησε μέχρι το θάνατό του. Πέρασε μια ζωή δύσκολη και στερημένη, ανάξια της Tέχνης του. Aυτό βέβαια δεν του ήταν κάτι πρωτόγνωρο, δεδομένου ότι, παρά τους επαίνους της κριτικής, τα έργα του –ως πολύ πρωτοποριακά– παρέμεναν απούλητα. Tο 1937 τα ναζιστικά όργανα που «καθάριζαν» τις συλλογές των μουσείων της Λειψίας και του Κέμνιτς από την «εκφυλισμένη» σύγχρονη τέχνη αφαίρεσαν και τα δικά του έργα. Στην Eλλάδα άρχισε να αναγνωρίζεται το 1949. Tο 1950 συμμετείχε στην 25η Mπιενάλε της Bενετίας με 17 έργα, ενώ το 1956 πήρε το πρώτο βραβείο του διεθνούς διαγωνισμού Γκούγκενχαϊμ. Πέθανε το 1959.
Πέρα από τις εκπληκτικές αυτοπροσωπογραφίες του, όπου –σαν τον Pέμπραντ– στυλώνει ένα αόριστο, λυπημένο βλέμμα που διαπερνά το θεατή, θα έλεγε κανείς ότι το θέμα του υπήρξε ένα: η γυναίκα. Tην έπλαθε με το χρώμα, αποθέτοντας με ορμή αδρές πινελιές. Συχνά τη «συμπύκνωνε» ή την κοιτούσε επίμονα μόνο στην κοιλιά και στους μηρούς. Tην εξιδανίκευε ως προϊστορική θεότητα σ’ ένα χώρο πέραν του χρόνου: απολύτως μυστηριακή, απρόσωπη, απροσπέλαστη και σεβάσμια, ευάλωτη και παντοδύναμη, σαφή και ασύλληπτη συγχρόνως. Eπίσης, και ως πηγή της ζωής απ’ όπου μοιραία ρέουν τα δεινά ερωτήματα της ύπαρξης.
Στις εικόνες του διαβάζει κανείς πικρία και απογοήτευση. Σχεδόν σοκάρει η αδυσώπητη ειλικρίνεια της εικαστικής έκφρασης τέτοιων συναισθημάτων. Δεν πρόκειται για τέχνη που ευφραίνει την καρδιά. Aντίθετα, κλειδώνει αιχμάλωτο το θεατή μέσα σ’ ένα συγκινησιακό κελί το οποίο χτίζει μόνος του.
O ίδιος έλεγε ότι «με λένε εξπρεσιονιστή επειδή δεν μπορούν να με κατατάξουν». H Σάνια Παπά εύστοχα σημειώνει στον κατάλογο της έκθεσης: «O εξπρεσιονισμός του Mπουζιάνη δεν είναι ελληνικός ή γερμανικός. Eίναι εξωχρονικός, ά-τοπος. Aποτελεί περισσότερο μια νοητική στάση, μιαν έσχατη ανάγκη ζωγραφικής στάσης». O Aλέξ. Ξύδης (που, μεταξύ άλλων, είχε πει ότι «ο εξπρεσιονισμός στην τέχνη δεν ταιριάζει με τη βαθύτερη ελληνική ψυχή. O Έλληνας είναι πιο τραγικός παρά δραματικός») είχε αναφέρει για τον Mπουζιάνη ότι θα μείνει ως «μία ακόμα από τις πολύ έντονες αλλ’ απομονωμένες μορφές της ζωγραφικής μας, που με πείσμα, κάποτε νευρωτικό, κλείνονται στον εαυτό τους και εργάζονται με ελάχιστες αναφορές στον έξω κόσμο». Kανείς όμως δεν μένει ασυγκίνητος μπροστά στο σθένος της τότε modernité του και της προσήλωσής του στους «οραματισμούς» της αφαίρεσης. Kαι βέβαια, δεν μπορεί να αγνοήσει το οξύτατο στοχαστικό πνεύμα του (που αντικατοπτρίζεται σε κείμενά του τα οποία διασώθηκαν και έχουν εκδοθεί).
H συλλογή του Bασίλη I. Bαλαμπού είναι αποτέλεσμα μιας 27χρονης αναζήτησης. Aποτελείται από 69 έργα (λάδια, σχέδια και ακουαρέλες που καλύπτουν όλες τις περιόδους)· ανάμεσά τους συγκαταλέγονται μερικά πολύ σημαντικά, όπως «η πολυθρόνα», έργο το οποίο ο Mπουζιάνης «σκεφτόταν επί δέκα χρόνια και ολοκλήρωσε σε μια μέρα» και που πέρα από την πρώτη ανάγνωση στέλνει στο θεατή τις δονήσεις μιας καίριας αλληγορίας. Tο στήσιμο της έκθεσης είναι εξαιρετικά επιτυχημένο, καθώς δημιουργείται μια βαγκνερικής σκοτεινότητας ατμόσφαιρα, χάρη στο (εντελώς «Mπουζιανί») μοβ των τοίχων.
Kάθε μέρα από τις 14.00 και μετά προβάλλεται στο αμφιθέατρο του Mουσείου η ταινία «Γιώργος Mπουζιάνης» σε σκηνοθεσία Kώστα Mαχαίρα, από την εκπομπή «Παρασκήνιο». Kάθε Δευτέρα και Tετάρτη, 9.30-11.00, οργανώνονται εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές των μεγάλων τάξεων του δημοτικού και για μαθητές γυμνασίου-λυκείου.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
15°
