Ένας από τους δίσκους της χρονιάς. 11 τραγούδια που γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν στο πατρικό σπίτι του Φοίβου Δεληβοριά στην Καλλιθέα. Οι ήρωές του οικογένεια, παλιοί συμμαθητές και φίλοι, πρόσωπα μιας ποπ μυθολογίας, αλογάκια περιπτέρου, κορίτσια από άλλα προάστια, γριές στη λαϊκή, ιππότες της ασφάλτου από τα μάτια ενός παιδιού του ’80 που αναμετράται με τις μνήμες του μιλώντας στο μέλλον.
Η παραγωγή φέρει την υπογραφή του Χρήστου Λαϊνά, που μεταμόρφωσε την παλιά μονοκατοικία σε στούντιο και έπαιξε στις μίξεις με όλους τους φυσικούς ηχητικούς της χώρους. Το βιβλιαράκι του cd, στο οποίο ο γραφίστας db επέλεξε φωτογραφίες από τη συλλογή του Πέτρου Κουμπλή, είναι κι αυτό γεμάτο από εικόνες αντικειμένων και σαλονιών του ’80, που κάποιος ξέχασε να τα αλλάξει ή να τα ξεφορτωθεί κι έτσι διατηρούν την ωραία ασχήμια τους στο ακέραιο, ακριβώς επειδή τώρα είναι τελείως άχρηστα.
Η «Καλλιθέα» δεν είναι στην πραγματικότητα ένας δίσκος νοσταλγικός. Για την ακρίβεια, φοβάται ιδιαίτερα μη μας φάει το παρελθόν μας. Κι έτσι αποφασίζει να το δει κατάματα, σαν κάτι που απλώς γέννησε το σήμερα. Κι ύστερα να κλείσει πίσω του την πόρτα και να πάει κάπου αλλού.
Κυκλοφορεί σε special edition cd και digital album από την Inner Ear.
Το πρώτο τραγούδι που έγραψα με μια παλιά κιθάρα στο πατρικό μου σπίτι ξεκινώντας την ανασκαφή στο παρελθόν με επίκεντρο τη μνήμη, το κεντρικό θέμα του άλμπουμ. Ένα κομμάτι για μια εποχή που μας τυραννά με έναν τρόπο ακόμη. Θελήσαμε να φτιάξουμε ένα επικό φινάλε με αναφορές στη μουσική της δεκαετίας του 80. Από τα soundtracks του Βαγγέλη Παπαθανασίου μέχρι τα riffs του Van Halen.
Μιλά για τη μνήμη όπως μεταδίδεται. Επειδή είχα την τύχη και την ατυχία οι γονείς μου να είναι της γενιάς του 1 -1- 4 ταλαιπωρήθηκα πολύ από το «δεν τα προλάβατε εσείς». Οτιδήποτε κι αν ακούγαμε ή βλέπαμε έλεγαν «ωραίο αυτό αλλά εμείς ζήσαμε το ένα, ζήσαμε το άλλο». Δημιουργούσε μια αίσθηση ότι υπήρχε ένα μαγικό παρελθόν και το ανακαλύπταμε με λαχτάρα. Αλλά κι ένα ζήτημα ότι κάτι μας λείπει, ότι είμαστε ανάπηρα παιδάκια, μπάσταρδα. Ότι δεν ζούσαμε κάτι ιστορικό. Τελικά τα ζήσαμε όλα. Ακόμη και πράγματα που συνέβαιναν στο παρόν ήταν αποκλεισμένα κατά κάποιο τρόπο. Ήμουν δέκα χρονών όταν έγινε το μεγάλο πάρτι στη Βουλιαγμένη με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, οι γονείς μου πήγαν μόνοι τους, μας άφησαν στη γιαγιά παρά τα παρακάλια μας και το επόμενο πρωί γύρισαν χαρούμενοι. «Καλά, χάσατε».
Ο Ξένος
Μιλά για μία πλευρά της μνήμης. Το πατρικό μου σπίτι το θυμόμουν μικρός πολύ φωτεινό, ψηλό, ανοιχτό. Τη γειτονιά αλλιώτικη. Πηγαίναμε στα σπίτια των φίλων με μεγάλη ευκολία. Ένα ερώτημα που μου δημιουργήθηκε όταν έφτιαχνα τον δίσκο ήταν αν η μνήμη μου έχει εξωραΐσει την Καλλιθέα και τα παιδικά μου χρόνια ή αν ήταν πάντα έτσι. Την απάντηση την βρήκα στο τέλος του δίσκου. Ένα τραγούδι που γεννήθηκε από την αγωνία αυτού του ερωτήματος είναι «Ο Ξένος».
Κουνελάκι
Το έγραψα για την κόρη μου. Είναι τριών χρονών. Κάθε πρωί που έφευγα για την Καλλιθέα, την έβλεπα να πηγαίνει με τη μαμά της στην παιδική χαρά. Εκείνη προς τα εμπρός κι εγώ προς τα πίσω. Έτσι μου ήρθε η ιδέα για αυτό το τραγούδι. Την έχω ηχογραφήσει να προσποιείται ότι μου μιλά στο τηλέφωνο και να μου λέει «δεν σε ακούω, έχει πολύ αέρα». Κι επειδή το προηγούμενο κομμάτι είναι πολύ fuzzy είναι σαν να μου απαντά για αυτό.
Knight Riders
Γυρνάμε στις παλιές φιλίες. Το έγραψα για τον καλύτερό μου φίλο, ένα παιδί που μεγαλώσαμε μαζί στην Καλλιθέα, και μεγαλώνουμε μαζί. Το ονόμασα Κnight Riders, Ιππότες της Ασφάλτου από την περίφημη σειρά που μας ξενυχτούσε κάθε Τρίτη βράδυ στην ΕΡΤ εκείνη την περίοδο. Μια καταγραφή της φιλίας μας σαν το τραγούδι «Εκείνη» για τα κορίτσια αλλά για μια αντρική φιλία αυτή τη φορά. Είδα ότι τα σημαντικότερα πράγματα που έζησε η δική μας γενιά τα έζησε στη φαντασία της. Στο πως αντιλαμβανόταν την ποπ κουλτούρα.
Στην Καλλιθέα υπήρχε μεγάλη κοιτίδα δημιουργών λαϊκού τραγουδιού. Εκεί μεγάλωσε ο Άκης Πάνου, ο Χρήστος Κολοκοτρώνης, αργότερα ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Νότης Μαυρουδής, ο Θέμης Ανδρεάδης, ο Ορφέας Περίδης. Σκεφτόμουν κάποια στιγμή ότι η πρώτη μου μνήμη γενικότερα ήταν ένα περίπτερο στην Πλατεία Δαβάκη το οποίο με ένα δεκάρικο ανέβαινες στο αλογάκι, κουνιόταν αυτό κι άκουγες από μια χάλια κασέτα το Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα. Το θυμάμαι πολύ έντονα. Έτσι ήθελα να γράψω ένα λαϊκό τραγούδι για την Καλλιθέα και το περίπτερο το ίδιο που δεν υπάρχει πια. Ο Χρήστος το ενορχήστρωσε με ήχους και νότες από βιντεοπαιχνίδια της δεκαετίας του 80 όπως το πάκμαν και είναι βαθιά γκαντέμικο τραγούδι γιατί το πολυνομοσχέδιο δεν επιτρέπει τη συνέχεια του θεσμού δεν θα μεταδίδεται στην οικογένεια η άδεια οπότε σε 20 χρόνια δεν θα υπάρχουν περίπτερα.
Άγιοι Πάντες
Τρία μικρά οργανικά κομμάτια που ο Χρήστος με ηχογραφούσε όταν έπαιζα όργανα, κάποια συνθάκια που είχε φέρει σπίτι μου. Κρατήσαμε τρία τρίλεπτα που υπάρχουν προλογίζοντας ή ακολουθώντας ένα από τα κομμα΄τια του δίσκου. Το περίπτερο το ακολουθεί ένα κομμάτι που έπαιζα στην ηλεκτρική κιθάρα ένα βράδυ. Το ονομάσαμε Άγιοι Πάντες από την εκκλησία κοντά στην οποία μεγάλωσα. Ένα από τα παιχνίδια που κάναμε με τον Χρήστο είναι Υπάρχει η γιαγιά μου που μιλάει αλλά την έχουμε παραμορφώσει τόσο ώστε να μην ακούγεται καν. Κάναμε πολλά τέτοια παιχνίδια. Ηχογραφήσαμε πολλά πράγματα που είναι πολύτιμα για μένα και υπάρχουν σε κρυφά κανάλια μέσα στις μίξεις του κάθε κομματιού.
Που να είσαι τώρα εσύ
Μιλάει όχι μόνο για το πρώτο κορίτσι που πάντα αναρωτιέσαι τι έγινε αλλά και για κάποια one night stands, κάποιες στιγμές που κράτησαν ελάχιστα αλλά σου έχουν εντυπωθεί.
Διονύσιος Φοίβος
Έτσι είμαι βαφτισμένος. Χωρίς να το ξέρουν ούτε οι ίδιοι μάλλον ότι έκαναν ένα προχωρημένο φιλοσοφικό αστείο. Ο Διονυσιακός Απόλλωνας και τα λοιπά. Με στιγμάτισε με ένα τρόπο όπως μας στιγματίζουν όλα που έχουν να κάνουν με την Αρχαία Αθήνα στην οποία περπατάμε καθημερινά. Αποφάσισα να γράψω ένα τραγούδι φαντασίας σχετικό με το όνομα αυτό. Μιλά για έναν αρχαίο ραψωδό που είναι απέθαντος, είναι λίγο ζόμπι.
Κορίτσια από άλλα προάστια
Το γράψαμε μαζί με τον Χρήστο. Όταν άκουσα τελειωμένο το ορχηστρικό μου ήρθε αμέσως η ιδέα των κοριτσιών από τα άλλα προάστια. Η βασική φαντασίωση του καθενός προάστιου για το άλλο. Προσπάθησα να θυμηθώ για τα κορίτσια από το εκάστοτε προάστιο.
Γριές στη λαϊκή
Ένα είδος ανθρώπου που δεν το βλέπεις πουθενά αλλού. Καταλαβαίνεις ότι η πόλη είναι ένα κατασκεύασμα στην πραγματικότητα και υπάρχουν πάρα πολλοί κρυφοί άνθρωποι που εμφανίζονται μόνο σε συγκεκριμένα μέρη. Αυτό το κομμάτι χωρίς να το ξέρει τις περιέγραφε.
Η Κική κάθε βράδυ revisited
Ένα τραγούδι του 1995 που άθελά του ήταν το πρώτο κομμάτι της Καλλιθέας. Ηχογραφήθηκε στο ίδιο πιάνο που είχε γραφτεί τότε. Στο ίδιο δωμάτιο με ανοιχτά τα παράθυρα. Προσπαθήσαμε να του δώσουμε έναν αέρα που απέκτησε με τα χρόνια στις συναυλίες μου. Είναι μάλλον το αγαπημένο μου από όσα έχω γράψει στη ζωή μου.
Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών
Το τρίτο μικρό ορχηστρικό που προέκυψε τυχαία. Πρόβαρα το τελευταίο κομμάτι του δίσκου. Στο διπλανό οίκημα είναι ένα Φροντιστήριο Ξένων Γλωσσών και τα παιδάκια εκείνη την ώρα άρχισαν ένα τραγουδάκι στα αγγλικά κάτι που συνέβαινε συχνά. Κρατήσαμε την ηχογράφηση του πιάνου, της βροχής που έπεφτε στο δρόμο και των παιδιών που τραγουδούσαν ως μικρό προλογικό κομμάτι για το φινάλε του δίσκου
Θα σε ξαναδώ
Ένα τραγούδι που έγραψα για έναν πολύ αγαπημένο μου φίλο, από τους πιο στενούς μου ανθρώπους, το δημοσιογράφο Νίκο Ράλλη. Την πρώτη περίοδο που του έπαιζα τα τραγούδια, βρισκόμασταν συχνά, μιλούσαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο όπως κάναμε άλλωστε από τα 19 μας χρόνια. Έτυχε να έχει μια περιπέτεια υγείας και να πεθάνει πριν αυτό τελειώσει. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών του και για μήνες μετά δεν μπορούσα να γράψω τίποτε. Τα σταμάτησα όλα, το είχα πάρει πολύ βαριά, αισθανόμουν ότι κάθε τραγούδι που γράφω θα έπρεπε να μιλήσει πρώτα σε εκείνον. Αυτό σταμάτησε ένα βράδυ του καλοκαιριού του 2014 που γράφτηκε αυτό το κομμάτι, το τελευταίο του δίσκου. Και πραγματικά δεν θα μπορούσε να τελειώνει την «Καλλιθέα» κανένα άλλο κομμάτι.
20°
