Ο Πόθος, ένα συναρπαστικά έντονο και σαγηνευτικό κομμάτι, αρχίζει με ένα εντυπωσιακό σκηνικό εύρημα: ένα ζευγάρι χορεύει μέσα σε έναν κύβο που αιωρείται στη σκηνή, έναν σουρεαλιστικό μικρό χώρο, που αλλάζει διαρκώς θέσεις, με πόρτα και παράθυρο σε παράδοξα σημεία, που υποδηλώνουν τη δυσκολία της διαφυγής. Ένας σολίστας, στο επίπεδο της σκοτεινής σκηνής, παρακολουθεί με τις κινήσεις του τον δύσκολο «διάλογο» του ζευγαριού. Οι δύο χορευτές κινούνται ο ένας γύρω από το άλλο επιδέξια με την υπόκρουση των κοντσέρτων για πιάνο, αρ.3 και 4 του Μπετόβεν. Οι κινήσεις τους δηλώνουν μια σχέση με αγωνίες και προσπάθειες, κάποια στιγμή βρίσκει την έξοδο ο άνδρας, σε λίγο επιστρέφει, οι ρωγμές όμως δεν επουλώνονται και είναι η σειρά της γυναίκας να φύγει. Ο κύβος υποχωρεί στο βάθος της σκηνής και το κομμάτι εξελίσσεται σε μια θεαματική παράσταση συνόλου με τους ήχους της 5ης Συμφωνίας του Μπετόβεν. Ένας στοχασμός για τον έρωτα που δεν είναι πάντα ανθεκτικός, η αναζήτηση της ελευθερίας από μια ξεθυμασμένη σχέση, που κάποτε ήταν ωραία και αφήνει πίσω της τη γλυκόπικρη και επίμονη ανάμνησή της, κλειδωμένη σε έναν κύβο της μνήμης του σολίστα, ένα όνειρο χωρίς λέξεις.
Παρουσιάζεται σε χορογραφία, σκηνικά και κοστούμια των Λάιτφουτ-Λεόν, φωτισμούς του Τομ Μπεφόρτ και μουσικές επιλογές από έργα Μπετόβεν.
Η Πεταλούδα «μιλάει» για ένα άλλο είδος αγάπης και αφοσίωσης. Για τη φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών και αγαπημένων, για την τρυφερότητα που επιστρέφει με τον επικείμενο θάνατό τους, για την απώλεια και το τεράστιο κενό που την ακολουθεί. Μια γυναίκα στη σκηνή, δείχνει ηλικιωμένη, αλλά ευκίνητη. Τα πόδια της είναι εύθραυστα, αλλά αντέχουν, τα μαλλιά της γκρίζα, σημάδι περασμένου χρόνου, κάτω όμως από το φαρδύ παλτό της κοχλάζει ακόμα η ενέργεια, μια ενέργεια που μπορεί να ανταποκρίνεται στους έντονους ήχους του indie pop αμερικανικού συγκροτήματος Magnetic Fields. Η κεντρική φιγούρα αυτού του κομματιού είναι η μητέρα της χορεύτριας Μαρτίν Μπρεάρντ Βαλέρσκι, στην οποία οι χορογράφοι έχουν αφιερώσει τη βαθειά συγκινητική αυτή χορογραφία τους, «με όλο το σεβασμό και το θαυμασμό μας». Η Βαλέρσκι πήρε άδεια ενός χρόνου από την ομάδα για να φροντίσει την άρρωστη και ετοιμοθάνατη μητέρα της και οι συνάδελφοί της χορεύουν την αγάπη της για εκείνην και την ερημιά που έρχεται μετά από κάθε οριστική απουσία.
Παρουσιάζεται σε χορογραφία και σκηνικά των Λάιτφουτ-Λεόν, κοστούμια των Γιόκε Φίσερ και Χερμάιν Χολάντερ, φωτισμούς του Τομ Μπεφόρτ και μουσικές The Magnetic Fields και Max Richter.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
13°
