Η σύναξη στο Σύνταγμα έδειξε ότι όχι μόνο δεν νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά είναι κατ' εξοχήν το κοινό που υποστηρίζει ό,τι πιο σκοταδιστικό και αυταρχικό υπάρχει στην ελληνική κοινωνία
Σχόλιο για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού κατά του κορωνοϊού, τις πορείες διαμαρτυρίες και τη στάση της αριστεράς
Η δημιουργία νέων λέξεων είναι σύμφυτη με την πολιτική. Η καλή εκδοχή είναι όταν κάποιος προσπαθεί να εκφράσει μια καινούργια έννοια ή, συνηθέστερα, όταν αναζητά ένα σύνθημα που να συμπυκνώνει μια πολιτική πρόταση. Το ΠΑΣΟΚ, στις καλές του εποχές, ήταν μάστορας σ' αυτό. Μπορούσε να δώσει άλλο νόημα σε καθημερινές λέξεις, όπως η «Αλλαγή» το 1981, κινητοποιώντας τους πολίτες. Η λιγότερο καλή εκδοχή, όπως γνωρίζουμε, είναι όταν προσπαθεί να μασκαρέψει την πραγματικότητα. Και σ' αυτό το ΠΑΣΟΚ ήταν μάστορας. Ο «ετεροχρονισμός», αντί για το πάγωμα των μισθών, έχει μείνει αλησμόνητος. Η χειρότερη εκδοχή ωστόσο είναι όταν λέξεις διαστρεβλώνονται για να προσβληθεί ο πυρήνας της σημασίας τους. Έννοιες θετικές διαστρέφονται για να χτυπηθούν οι ιδέες όχι μέσα από την κριτική αλλά με τη διακωμώδηση.
Μάστορας στο τελευταίο ο ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι «φιλελέδες». Όπως είναι φυσικό, δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει κάποιον ότι είναι φιλελεύθερος. Του προσάπτει λοιπόν το «φιλελές» και ξεμπερδεύει. Το πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση είναι ότι οι λέξεις συσκοτίζουν αντί να βοηθούν τον δημόσιο διάλογο. Είναι φτιαγμένες για να απορρίπτουν την άλλη άποψη πριν την επεξεργαστούμε κριτικά. Μπορείς να είσαι φιλελεύθερος αλλά «φιλελές»; Ξεφτίλα. Ανάλογη είναι και η χρήση ενός άλλου συριζαίικου νεολογισμού ο «ακροκεντρώος». Το να είσαι κεντρώος είναι και πάλι θετικό. Άλλωστε όψιμος στόχος του Τσίπρα είναι η προσέλκυση της «μεσαίας τάξης», με όλες τις πολιτικές και κοινωνικές συνεπαγωγές. Τι καλύτερος τρόπος λοιπόν για να διαβάλλει όσους βρίσκονται σε αυτόν τον χώρο αλλά είναι εχθρικοί στο ΣΥΡΙΖΑ από την αντιστροφή του νοήματος του κεντρώου με την προσθήκη του ακραίου;
Ανάλογες απόπειρες βέβαια έχει κάνει και η άλλη πλευρά. Αιφνιδίως η πολιτική μας ορολογία εμπλουτίστηκε με τους όρους «ισαποστάκηδες» και «ναιμεναλλάδες». Το να επιχειρείς να κρατάς αποστάσεις από μια πολιτική ζωή με τα χαρακτηριστικά της δικής μας πόλωσης, μόνο θετικό είναι. Όπως και το να μην παρασύρεσαι από τον φανατισμό και να μπορείς να βλέπεις θετικά και στην άλλη πλευρά ή, συνηθέστερα, τα αρνητικά και στη δική σου. Αυτό προφανώς σε κάποιους δεν αρέσει. Βρέθηκαν λοιπόν οι κατάλληλοι όροι για όσους δεν προσαρμόζονται στο 100%.
Όμως αν έμπαινε η ερώτηση »ποια είναι η πιο επικίνδυνη λέξη των τελευταίων ετών», σίγουρα θα διάλεγα τον «δικαιωματισμό». Ο λόγος είναι ο ίδιος: αντί να διαφωτίζει συσκοτίζει. Στην προκειμένη περίπτωση ωστόσο καταλήγει να ευτελίζει την υποχρέωσή μας ως άτομα και ως κοινωνία, να προσφέρουμε άσυλο σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη. Πλήττει τον πυρήνα του ανθρωπισμού.
Για ορισμένους αυτός ήταν εξ αρχής ο σκοπός. Δεν χρειάζεται να πάμε σε δηλώσεις στελεχών της Χρυσής Αυγής. Ο τρόπος που αντέδρασαν τοπικοί άρχοντες και μερίδα της τοπικής κοινωνίας στα νησιά με στρατόπεδα προσφύγων είναι ενδεικτικός. Όπως είναι ενδεικτικό το ότι τώρα πια κάθε καταγγελία για παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, για επαναπροωθήσεις ή για τις συνθήκες στα στρατόπεδα, αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση με αδιαφορία, συνηθέστερα με θεωρίες συνωμοσίας. Η πρόσφατη «επαναπροώθηση» γνωστής Τουρκάλας συγγραφέως είναι ενδεικτικό ότι δεν έφτασε ποτέ στα μέσα ενημέρωσης. Όσοι τολμούν να μιλήσουν για τέτοια ζητήματα χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως δικαιωματιστές και το θέμα τελειώνει. Κι όταν το ζήτημα φτάνει σε ξένες εφημερίδες, η πρώτη αντίδραση είναι να ανακαλύψουμε κάποιου είδους συνωμοσία.
Για όλα αυτά βέβαια δεν είναι άμοιροι ευθυνών και ορισμένοι που, στα λόγια τουλάχιστον, υπερασπίζονται τους πρόσφυγες. Δεν είναι μόνο οι περιπτώσεις όπου ο ανθρωπισμός έγινε αντικείμενο οικονομικής εκμετάλλευσης. Όπου υπάρχει χρήμα, οι εκτροπές είναι αναπόφευκτες. Είναι περισσότερο εκείνοι που είδαν το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σαν ένα ακόμα στοιχείο πολιτικής εκμετάλλευσης. Η υπόθεση της Υπατίας και της κατάληψης της Νομικής, όταν επιχειρήθηκε ο εκβιασμός της τότε κυβέρνησης για μια μαζική και πέραν του νόμου νομιμοποίηση μεταναστών, έδειξε πώς μπορεί οι πρόσφυγες να γίνουν πιόνια στην πολιτική αντιπαράθεση. Χρειάστηκε να σκάσει η υπόθεση των 8 Τούρκων στρατιωτικών για να αποκαλυφθεί η υποκρισία ορισμένων.
Με τον «δικαιωματισμό» ωστόσο δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα. Αυτές τις μέρες γνωρίζει νέες δόξες με την πανδημία, αν και αυτή τη φορά επαναλαμβάνεται μάλλον ως φάρσα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα υποτίθεται ότι επικαλούνται όσοι αρνούνται τον εμβολιασμό. Το ότι κανένα δικαίωμα δεν παραβιάζεται από την καθιέρωση του υποχρεωτικού εμβολιασμού έχει επαρκώς εξηγηθεί από αρμοδιότερους εμού. Δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα να φροντίζω ηλικιωμένους χωρίς να έχω κάνει εμβόλιο, όπως δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα να θέλω να οδηγώ χωρίς δίπλωμα. Το πραγματικό πρόβλημα όσων από θέση αρχής αρνούνται τον εμβολιασμό, όχι απλώς φοβούνται, δεν είναι τα δικαιώματα αλλά η πεποίθηση ότι είμαστε αντιμέτωποι με κάποιας μορφής διεθνή συνωμοσία που μας έχει βάλει στο μάτι. Γενικώς την ανθρωπότητα και ειδικώς του Ορθόδοξους Έλληνες. Ψεκασμένα πράγματα δηλαδή. Η πρόσφατη σύναξη στο Σύνταγμα άλλωστε έδειξε ότι αυτοί οι γραφικοί όχι μόνο δεν νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά είναι κατ' εξοχήν το κοινό που υποστηρίζει ό,τι πιο σκοταδιστικό και αυταρχικό υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Πράγμα που κάνει ακόμα πιο παράδοξη τη θέση μέρους της αριστεράς κατά των υποχρεωτικών εμβολιασμών. Κατ' αρχήν από την πλευρά του ΚΚΕ. Στο πρώτο πρόγραμμα του ραδιοφώνου μάλιστα απολαύσαμε την αμηχανία βουλευτή του όταν του επισημάνθηκε ότι και ο Λένιν, όταν ενέσκηψε επιδημία χολέρας στην ΕΣΣΔ το 1921, έδωσε εντολή για υποχρεωτικό εμβολιασμό αντιμετωπίζοντας έτσι αποτελεσματικά το πρόβλημα. Φυσικά και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κλείνουν το μάτι στους αρνητές. Πότε ευθέως, όπως ο Πολάκης, και πότε διά της πλαγίας, ανακαλύπτοντας ότι τα μέτρα «διχάζουν» την κοινωνία. Αλλά αυτοί δεν είναι «δικαιωματιστές». Οπορτουνιστές είναι και μάλιστα απελπισμένοι γιατί βρέθηκαν ξανά στην λάθος πλευρά της όχθης.
