Σχόλιο για το άνοιγμα του τουρισμού στην Ελλάδα σε σύγκριση με την επιθυμία των Ιαπώνων να ακυρωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες υπό τον φόβο νέας εξάπλωσης του ιού.
Το 83% των Ιαπώνων είναι αντίθετοι στη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα τους φέτος το καλοκαίρι, σύμφωνα με νέα δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε 10 εβδομάδες πριν από την έναρξή τους. Το 43% των ερωτηθέντων επιθυμεί την ακύρωσή τους και το 40% την αναβολή τους για άλλη μια φορά.
Η υγεία αποτελεί προτεραιότητα για τους πολίτες της Ιαπωνίας, σε σύγκριση με την ανταποδοτικότητα των επενδύσεων αξίας 15 δισεκατομμυρίων και της προετοιμασίας των 8 ετών για την επιτυχία τους. Η θέση τους αυτή εκφράζεται παρότι έχει ήδη αποκλειστεί η παρουσία ξένων θεατών. Το 88% φοβάται πως η άφιξη των ανθρώπων που είναι απολύτως αναγκαίοι για τη διοργάνωσή τους υπάρχει κίνδυνος να συμβάλλει στην περαιτέρω εξάπλωση του κορωνοϊού. Αφορά συγκεκριμένα στην είσοδο των 32.000 αθλητών, συνοδών και δημοσιογράφων για τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες. Σε μία χώρα με πληθυσμό 126 εκατομμυρίων κατοίκων, στην οποία έχουν χάσει τη ζωή τους από την πανδημία 11.500 άνθρωποι.
Αντίστοιχη στάση έχουν και οι πολίτες της Αυστραλίας ως προς την προτεραιότητα της υγείας σε σχέση με τον τουρισμό. Mία χώρα 25 εκατομμυρίων κατοίκων, με λιγότερους από 1.000 νεκρούς από την πανδημία. Το 73% όσων πήραν μέρος στη δημοσκόπηση υποστηρίζει την πολιτική της κυβέρνησης να κρατήσει τα σύνορα κλειστά μέχρι τα μέσα του 2022, έως ότου ελεγχθεί η πανδημία σε όλο τον κόσμο. Και μόνο το 21% θεωρεί ότι η χώρα πρέπει να ανοίξει όταν θα έχουν εμβολιαστεί όλοι. Aποκλείοντας τους 10 εκατομμύρια τουρίστες που επισκέπτονται κάθε χρόνο τη χώρα τους και τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ που συνεισφέρουν στην εθνική οικονομία.
Aνεξάρτητα εάν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τους Ιάπωνες και τους Αυστραλούς, το σημαντικό είναι ότι έχουν την πολυτέλεια να εκφράζουν τις απόψεις τους. Κι εμείς να μαθαίνουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ενώ στην Ελλάδα δεν αποκλείεται μόνο αυτή η συζήτηση, αλλά απαγορεύεται και η επίκληση του επιστημονικά αυτονόητου δεδομένου ότι ο τουρισμός επιβαρύνει την εξάπλωση του κορωνοϊού. Χρειάζεται να το ακούσουμε από το BBC, όπως στον πόλεμο. H πολιτική που εφαρμόζεται επιβάλλεται από το σύστημα σαν να ήταν μονόδρομος.
Ενώ έχουμε θρηνήσει 11.500 νεκρούς σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων, όσους η Ιαπωνία των 126 εκατομμυρίων, η χώρα ανοίγει ξανά μαζικά τα σύνορα στον τουρισμό με πυροτεχνήματα. Όπως ακριβώς έκανε και πέρυσι, όταν τέτοια εποχή 175 συνάνθρωποί μας είχαν χάσει τη ζωή τους. Η στρατηγική των ψευδαισθήσεων συνεχίζεται, σαν να μην απέτυχε. Ενώ οι Ιάπωνες σκέφτονται να αναβάλλουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες για να μην περάσουν τα σύνορά τους 32.000 άτομα, εμείς θέτουμε ως στόχο να υποδεχτούμε 17 εκατομμύρια επισκέπτες.
Το μεγάλο λάθος δεν είναι το άνοιγμα, αλλά το μαζικό άνοιγμα. Σαν να μην είχε η Ελλάδα νησιά, σαν να μην είχε τόσα πολλά διεθνή αεροδρόμια. Η ακύρωση του φυσικού ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος της χώρας.
Το ζήτημα είναι προφανώς πολιτικό. Καθώς η παραβίαση των αρχών του Συντάγματος είναι κατάφωρη. Εφόσον στο άρθρο 5 παράγραφος 2, «όλοι όσοι βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής τους». Και στο άρθρο 2 παράγραφος 1 διασαφηνίζεται ότι «ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Η ζωή του ανθρώπου θα έπρεπε να προστατεύεται κατηγορηματικά και απόλυτα, εάν εφαρμόζονταν οι αρχές του. Το κράτος, όμως, εφαρμόζει το Σύνταγμα κατά το δοκούν (Το Σύνταγμα του 21ου αιώνα, Εκδόσεις Παπαζήση). Η αλλοίωση και η παραβίαση των αρχών του συντελούνται χωρίς αντιστάσεις.
Ως δικαιολογία χρησιμοποιείται η οικονομία. Δεν είναι, όμως, αυτή η αλήθεια. Το μαζικό άνοιγμα του τουρισμού πέρυσι το έχουμε ήδη πληρώσει πολύ ακριβά. Όχι μόνο σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και σε πραγματικό χρήμα. Ενώ τα έσοδα από τον εξωτερικό τουρισμό ανήλθαν συνολικά σε 3,5 δισ. ευρώ, το κόστος του lockdown ξεπέρασε τα 20 δισεκατομμύρια.
Ποια είναι, αλήθεια, η άποψη των Ελλήνων; Κανείς δεν γνωρίζει. Αυτό είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα. Η επιβολή μιας άποψης ως μοναδικής πραγματικότητας. Η κατασκευή της συλλογικής συνείδησης. Η ψευδαίσθηση ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Ποια θα ήταν η άποψη των Ελλήνων εάν γνώριζαν πόσα χρήματα θα αναγκαστούν να πληρώσουν για το αποτυχημένο μαζικό άνοιγμα του τουρισμού πέρυσι; Θα επέλεγαν να ανοίξει ο τουρισμός και πάλι μαζικά ή με μια πιο στοχευμένη στρατηγική;
Εάν είχαν οι κάτοικοι της Αθήνας δικαίωμα επιλογής, θα προτιμούσαν τους τουρίστες ή τη διασφάλιση της υγείας τους, του τρόπου ζωής τους και την επανεκκίνηση της οικονομικής δραστηριότητας στην πρωτεύουσα χωρίς επιπλέον ρίσκα; Μήπως θα ήταν πιο ασφαλές να προστατευτεί το κέντρο της εθνικής οικονομίας, στο οποίο ζουν οι μισοί Έλληνες;
Εάν ρωτούσαν τους κατοίκους των άλλων μεγάλων ηπειρωτικών πόλεων, στις οποίες ο τουρισμός δεν αποτελεί την κύρια παραγωγική δραστηριότητα, ποια θα ήταν η άποψή τους; Θέλουν να ρισκάρουν ακόμα περισσότερο;
Ακόμα όμως και τους πελάτες εάν ρωτούσαν, τι θα έλεγαν; Ποια θα ήταν η γνώμη των υπεύθυνων υγειονομικών αρχών των άλλων χωρών;
Θα έβγαζαν την Ελλάδα ευκολότερα από το κόκκινο, εάν οι πολίτες τους ταξίδευαν απευθείας στα νησιά, χωρίς να περάσουν από την πρωτεύουσα;
Εάν κάθε νησί υποδεχόταν επισκέπτες μόνο από τη χώρα τους ή μόνο από χώρες με παρόμοια επιδημιολογικά δεδομένα, θα αισθάνονταν περισσότερο ασφαλείς;
Οι τουρίστες θα ταξίδευαν με περισσότερη άνεση εάν δεν είχαν τον κίνδυνο συναναστροφής με ταξιδιώτες που προέρχονται από χώρες με χειρότερα επιδημιολογικά δεδομένα;
Oι μόνιμοι κάτοικοι των μικρών νησιών, που δεν έχουν νοσοκομειακές υποδομές, τι θα προτιμούσαν; Έλληνες ή ξένους επισκέπτες;
Oι Έλληνες, που θέλουν να κάνουν διακοπές, θα ήθελαν να έχουν διαφυλαχτεί κάποια νησιά στα οποία δεν υπάρχουν τουρίστες από άλλες χώρες;
Εάν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια, εάν είχαν το δικαίωμα της γνώμης οι Έλληνες, είναι πολύ πιθανό η άποψή τους να συνέπιπτε με αυτή των Ιαπώνων. Και η άποψη αυτή να ήταν ορθότερη από την πολιτική που εφαρμόζεται.
19°
