Ο Τσακαλώτος παίζει σε δύο παραστάσεις και αυτό είναι πολύ για κάθε ηθοποιό.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, δεν είναι λίγες οι φορές που πίσω από τη λάμψη των φλας και την απατηλή αντανάκλαση των καμερών κρύβονται ανθρώπινες ιστορίες που ούτε καν τις φανταζόμαστε. Θα μπορούσα να πω «ανθρώπινα δράματα», αλλά δεν θα ήταν σωστό να περιορίσω τις ιστορίες των σταρ σε ένα μόνο θεατρικό είδος.
Μια τέτοια ιστορία (εννοώ ανθρώπινη, χωρίς να μπορώ να την κατατάξω στα δράματα ή τις κωμωδίες) είναι η ιστορία του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και ηγέτη 53ων ανθρώπων (δεκατρείς παραπάνω από τον Αλί Μπαμπά), του Ευκλείδη του Τσακαλώτου, ο οποίος, όπως όλα δείχνουν, είναι αναγκασμένος να κάνει δύο δουλειές για να τα βγάζει πέρα.
Τον περισσότερο καιρό είναι ένας ταπεινός κουμανταδόρος του συστήματος. Είτε ως υπουργός οικονομικών, είτε ως απλός βουλευτής, ο Ευκλείδης ο Τσακαλώτος, που δεν ξεχνά πως και τη θέση και την περιουσία του τη χρωστά στον καπιταλισμό, κάνει ό,τι μπορεί για να δείξει πως καλό είναι να λέμε καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα και να έρθει καμιά ψήφος, αλλά ποτέ δεν ξεχνάμε από πού ερχόμαστε και ποιοι είμαστε. Το αποκορύφωμα της καριέρας του αυτής ήταν όταν, ενθουσιασμένος και υπερήφανος, χτύπησε το σφυράκι προκειμένου να ξεκινήσει η ατμομηχανή του παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή μια συνεδρίαση της Wall της Street.
Παράλληλα, παρακολουθεί από τη σουίτα του προέδρου αγώνες του ΠΑΟΚ (παραλίγο να γράψω ΠΑΣΟΚ αλλά ευτυχώς το έσωσα, γιατί ο Ευκλείδης βλέπει εφιάλτες με τη μετατροπή του κόμματος που είναι γεμάτο παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και ψηφίζουν οι παλιοί ψηφόροι του ΠΑΣΟΚ σε ΠΑΣΟΚ) και σε κάθε ευκαιρία μοιράζεται το ανεκπλήρωτο πάθος του για τη Σκάρλετ τη Γιοχάνσον ή Γιόχανσον ή Τζόχανσον ή Γιοχάνσεν, ή όπως διάολο λεγεται. Είναι, με λίγα λόγια, ένας άνθρωπος που όχι μόνο δουλεύει αλλά και ονειρεύεται συστημικά.
Όμως, όπως φαίνεται, αυτή η δουλειά δεν είναι αρκετή για τον Ευκλείδη κι έτσι στα ρεπά του, αντί να κάτσει να απολαύσει τους καρπούς των συστημικών του κόπων, παίρνει το κόκκινο δισάκι του στον ώμο (σ' αυτή τη δεύτερη δουλειά η τσάντα γίνεται δισάκι) και διαδηλώνει στο πλευρό των δημοσίων υπαλλήλων. Κάποιος μπορεί να παρατηρήσει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ό,τι πιο συστημικό υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά αυτά είναι απόψεις αντιδραστικές που καλό θα ήταν να πάψουν τώρα και να μην περιμένουν τη δικτατορία του προλεταριάτου όπου θα πάψουν αναγκαστικά σε κάποιο απόσπασμα.
Τέλος πάντων, είχα μείνει εκεί που ο κύριος Τσακαλώτος πάει στη δεύτερη του δουλειά, γίνεται σύντροφος Τσακαλώτος και βγαίνει στους δρόμους του αγώνα μαζί με άλλους 167 συμπολίτες και απαιτεί κάτι που δεν είναι σαφές αλλά σίγουρα θα περιλαμβάνει αυξήσεις και μεγαλύτερη άνεση στην κοπάνα, πράγματα που κι εγώ τα θέλω για τον εαυτό μου οπότε δεν τα κρίνω.
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι το να παίζει σε δύο παραστάσεις είναι πολύ για κάθε ηθοποιό. Πολύ περισσότερο όταν ο ηθοποιός είναι κάποιος σαν τον κύριο/σύντροφο Τσακαλώτο, ο οποίος είναι αρκετά πλούσιος για να μην τις έχει ανάγκη και τις δύο δουλειές. Αλλά αυτή είναι μια λάθος προσέγγιση γιατί η δουλειά δεν έχει αποκλειστικά και μόνο βιοποριστική αξία. Πολύ συχνά μπορεί να έχει και ψυχοθεραπευτική. Γιατί κανείς πρέπει να τα «βγάζει πέρα» όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχολογικά. Και μπράβο του και κουράγιο στον κύριο/σύντροφο Τσακαλώτο. Μακάρι να είναι γερός και να τα προλαβαίνει όλα και για πάντα.
20°
