Ο αριθμός των συμπολιτών που δυσκολεύεται να καταλάβει ακόμα και το πιο απλό κείμενο είναι ανησυχητικά μεγάλος
Ένα από τα πράγματα που αποκάλυψαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι πως ο αριθμός των συμπολιτών που δυσκολεύεται να καταλάβει ακόμα και το πιο απλό κείμενο είναι ανησυχητικά μεγάλος. Ταυτόχρονα δημιούργησαν στους συμπολίτες αυτούς (και σε πολλούς άλλους) την ψευδαίσθηση πως η δυνατότητα να εκφραστούν εξαρτάται μόνο από μια σύνδεση στο ίντερνετ και ένα πληκτρολόγιο.
Και ξαφνικά ο καθένας, ανεξαρτήτως ικανότητας κατανόησης κειμένου, ανεξαρτήτως ικανότητας έκφρασης στον γραπτό λόγο (όχι, δεν αρκεί να ξέρεις γραφή), έγινε όχι απλώς δημόσιος σχολιαστής, όχι απλώς αυστηρός κριτής, αλλά ένας οργισμένος εκδικητής που επιτίθεται εναντίον όποιου προκαλεί την ιερή οργή του. Το τι ακριβώς εκδικείται δεν είναι εύκολο να το καταλάβουμε (αν και συνήθως είναι τα προσωπικά του αδιέξοδα), αλλά αυτό που καταλαβαίνουμε είναι το πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα της κατανόησης κειμένου και της δυνατότητας έκφρασης με λέξεις. Αν σε αυτά τα προβλήματα προσθέσουμε και την απουσία κοινωνικού ελέγχου (αυτός που σχολιάζει αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περισσότερο μονολογεί παρά συζητά) που όσο να ‘ναι δημιουργεί την ανάγκη μιας κάποιας συγκράτησης, τότε μπορούμε κάπως πιο εύκολα να εξηγήσουμε αυτά που διαβάζουμε κάτω από τις αναρτήσεις στα μέσα της κοινωνικής της δικτύωσης.
Όλα τα παραπάνω, που είναι κοινός τόπος για όποιους χρησιμοποιούν τα μέσα και για δουλειά, μου ξαναήρθαν στο μυαλό με αφορμή τα σχόλια κάποιων υπέροχων συμπολιτών κάτω από το ποστ του κειμένου μου με τίτλο «Νέο σχέδιο δολοφονίας του Καραμανλή».
Ποτέ δεν σταμάτησαν να σχεδιάζουν τρόπους εξόντωσης του πολιτικού κεφαλαίου που ακούει στο όνομα Κώστας Καραμανλής
Του Μάνου Βουλαρίνου
Δεν αρνούμαι ότι τα συγκεκριμένα σχόλια είναι φοβερά διασκεδαστικά. Μόνο που η διασκέδαση κόβεται τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι οι συγκεκριμένοι συμπολίτες οι οποίοι είτε α) έχουν πολύ σοβαρό πρόβλημα κατανόησης κειμένου, είτε β) είναι τόσο επιπόλαιοι που σχολιάζουν κάτι δημοσίως χωρίς πρώτα να το διαβάσουν, θα κληθούν σε λίγες μέρες να ψηφίσουν και να συναποφασίσουν για το μέλλον. Και έχουν κληθεί να κάνουν το ίδιο και στο παρελθόν. Και κάποιοι θα μεγαλώνουν παιδιά. Και όλοι είναι μέλη της κοινωνίας που ζούμε και άρα τη διαμορφώνουν και χωρίς την ψήφο. Και υπάρχουν σε όλο τον πλανήτη. Το ίδιο οργισμένοι και το ίδιο σίγουροι. Με την ίδια επιπολαιότητα και την ίδια αδυναμία κατανόησης. Και μοιάζουν να αυξάνονται. Και το χειρότερο είναι ότι αυξάνονται ανενόχλητοι. Γιατί τους δίνουμε βήμα, γιατί τους αφήνουμε να ζουν στην ψευδαίσθησή τους μέχρι που η ψευδαίσθηση αυτή γίνεται τόσο μεγάλη που κινδυνεύουμε να μας καταπιεί όλους. Και μπράβο τους και μπράβο μας.
