Το Πάσχα της Αθήνας στις ταράτσες

Τι κι αν οι σούβλες στις εν Ελλάδι μεγαλουπόλεις δεν φιλοξένησαν φέτος τόσα-όσα ολόκληρα αμνοερίφια λόγω της ενδεδειγμένης απαγόρευσης συνωστισμού; Η απαραίτητη τσίκνα θόλωσε ξανά τον γαλανό ουρανό και μαζί του, άμβλυνε καίρια τον άχαρο εγκλεισμό μας…

Ο Έλληνας ανέκαθεν υπήρξε ένας από τους εφευρετικότερους κατοίκους της Υφηλίου. Ξεκάθαρα. Άλλωστε τα ιστορικά γεγονότα μιλούν από μόνα τους.

Οι δρόμοι φέτος αδειανοί όσο ποτέ. Το τρακοσάρι ανά κεφαλή τσούζει περίσσια σε εποχές ύφεσης σαν και αυτή που ζούμε… Δεν είμαστε για τέτοια τώρα. Το 2020 η αγαπημένη μας παρέα έμεινε σπίτι της, μακριά μας. Μονάχα όσοι τυχεροί ζούμε κάτω από την ίδια στέγη ή στην ίδια πολυκατοικία νιώσαμε μια σταλιά το γιορτινό κομμάτι της Ανάστασης.

Έτσι λοιπόν το είδαμε κι αυτό στη ζωή μας. Πάσχα στις ταράτσες, Ανάσταση στα φωτισμένα μπαλκόνια και τις βεράντες. Και επειδή ως γνωστόν «το μέγεθος δεν μετρά απαραίτητα όταν η τεχνική κρίνεται υψηλή», η ποικιλομορφία της φετινής θράκας ήθελε τους αμετανόητους να ψήνουν κοντοσούβλι, κοκορέτσι και παϊδάκια στα κάρβουνα, σε σχάρες μικρές, μεσαίες έως και τιτάνιες, αποφεύγοντας συνειδητά τον ποταπό φούρνο.

Όχι πως δεν υπήρξαν και φέτος οι τολμηροί φυσικά. Δεν ήταν λίγοι λοιπόν εκείνοι που δεν έβαλαν νερό στο κρασί τους και επέμειναν να ξυπνήσουν ξανά τα ξημερώματα, σουβλίζοντας ολόκληρο τον οβελία, κι ας μείνει στο ψυγείο, βρε αδελφέ, για τις επόμενες μέρες. Άλλωστε οι μερακλήδες ξέρουμε πως, τύφλα να ‘χει το καυτό μπροστά στο κρύο αρνάκι της επομένης, αν μάλιστα το συνοδέψεις με μουστάρδα καυτερή!...

Το θέμα είναι να ξεσκάς. Ναι, οκέι, με όποιο τρόπο σου επιτρέπεται σε πρωτόγνωρες φάσεις σαν κι αυτή, ώστε συνάμα να παραμένεις ασφαλής. Όμως κακά τα ψέματα. Μας είναι απαραίτητο. 

Με την ευχή όλα τούτα να αποτελούν του χρόνου άλλο ένα ζόρι που ξεπεράσαμε παραμένοντας όρθιοι, καλή μας… χώνεψη!