Ένα αγαπημένο «Μουσικό Κουτί»

Ακούω δεξιά και αριστερά ότι το «Μουσικό Κουτί» είναι η μουσική εκπομπή που έλειπε από την ελληνική τηλεόραση. Δεν ξέρω αν της έλειπε, αφού είναι λίγο απίθανο να φανταζόταν η «αμαρτωλή κυρία» ότι μπορεί να υπάρχει εκπομπή σαν κι αυτή. Προσέξτε, όχι μουσική εκπομπή αλλά εκπομπή γενικώς. Τι είναι το «Μουσικό Κουτί»; «Ένα σχολείο και ταυτόχρονα μια παιδική χαρά» που λέει και ο φίλος Νίκος Πορτοκάλογλου. Ένα ατέλειωτο μεσογειακό καλοκαίρι, λέω εγώ, το καλοκαίρι της αιώνιας νιότης.

Μια εκπομπή όπου οι οικοδεσπότες καλούν φίλους και συναδέλφους καταξιωμένους μουσικούς, αλλά και νέους, πρωτόβγαλτους πλην όμως ελπιδοφόρους για να παίξουν όχι μόνο τα δικά τους τραγούδια, αλλά κι αυτά που αγαπούν. Μια εκπομπή που δεν παρουσιάζει μόνο «επιτυχίες», ούτε προωθεί τα επαγγελματικά project του καλεσμένου. Που δεν έχει μπουζούκι ακόμα και όταν παίζει βαριά λαϊκά. Που κανένας δεν χορεύει αλλά όλοι πάλλονται και τραγουδούν. Που οι οικοδεσπότες δεν κάνουν τους ξερόλες, δεν αυτοπροβάλλονται, δεν πετάγονται να πουν ανοησίες αλλά ανοίγουν φύλλο για τους  καλεσμένους τους. Τους καλούν να ανοίξουν την καρδιά τους, να περιγράψουν την πρώτη τους επαφή με τη μουσική, τις επιρροές και τα ακούσματά τους, τα γεγονότα που καθόρισαν την καλλιτεχνική τους πορεία, τις κοινωνικές συνθήκες μέσα στις οποίες ωρίμασαν ως άνθρωποι και ως μουσικοί. Μια εκπομπή όπου η μπάντα που παίζει τα πάντα, αποτελείται από επώνυμους μουσικούς που συμμετέχουν, μορφάζουν, χειροκροτούν, σχολιάζουν και δεν είναι απλές φιγούρες, σκιές στο βάθος, που παίζουν κάποιο όργανο συνοδεύοντας τη φίρμα.

Αυτά τα μικρά, τα μεγάλα αλλά τόσο δυσεύρετα για μουσική τηλεοπτική εκπομπή κάνουν το «Μουσικό Κουτί» όχι απλά διαφορετικό αλλά τόσο ρηξικέλευθο και συνάμα οικείο. Οικείο γιατί όλα γίνονται στο σαλόνι του σπιτιού μας, με οικογενειακό φωτισμό και χρώματα ζεστά, με φάτσες που κάπου τις ξέρουμε, που είναι φίλοι μας, που νιώθουμε ότι αν απλώσουμε το χέρι θα τις ακουμπήσουμε, θα δώσουμε την κιθάρα στο Νίκο ή το μαγικό βιολί στον Δημήτρη. Κάπου στον τοίχο στέκεται μια βιβλιοθήκη με βιβλία, δεν είναι λίγο, ούτε τυχαίο. Οικείο γιατί πάνω που σκεφτόμαστε ένα αγαπημένο τραγούδι του καλεσμένου, το ακούμε να παίζεται σε μια εκτέλεση τελείως alternative και συνήθως καλύτερη από την παρθενική. Τελειώνει η εκπομπή και έχεις ένα χαμόγελο «να», όταν δεν έχεις βουρκώσει. Με αφορμή το μουσικό κουτί έχεις βρεθεί με τους ερμηνευτές στις γειτονιές που μεγάλωσαν, έχεις αράξει  κάτω από το ίδιο αρμυρίκι σε μια χαμένη παραλία, τάχεις πιει σε κάποιο μπαράκι στα Εξάρχεια, τότε… Τότε που ζούσαμε. 

Όλα είναι έργα ανθρώπων και πίσω από τα καλώς καμωμένα πράγματα στέκονται ωραίοι άνθρωποι, επαγγελματίες και οραματιστές συνάμα που ζουν από αυτό που αγαπούν και γι’ αυτό το κάνουν καλά και γι’ αυτό δεν βλέπεις έπαρση. Είναι σεμνοί και δικοί μας είναι πραγματικά σπουδαίοι. Είναι ευγενείς. Αν υπάρχει μια λέξη να περιγράψει το «Μουσικό Κουτί» είναι η ευγένεια. Και το κράμα ευγένειας και οικειότητας είναι η σφραγίδα του κατασκευαστή του απολαυστικού αυτού κυτίου του Νίκου Πορτοκάλογλου. Ο Νίκος ξέρει βαθιά την ιστορία της ελληνικής αλλά και της ροκ μουσικής, γνωρίζει τους συντελεστές της, κατέχει όσο λίγοι την κιθάρα, είναι πάντα διαβασμένος πάνω στο μουσικό κεφάλαιο που πραγματεύεται, αλλά κυρίως μπορεί να παίξει τα πάντα με το δικό του ηχόχρωμα που είναι, τι άλλο, ροκ, η παράδοση των Φατμέ… Όπως λέει και ο φίλος μου ο Θάνος, ο Νίκος έχει «παππού» τον Μάνο και «θείο» τον Διονύση, αναφερόμενος σε δυο μεγάλους της ελληνικής μουσικής. Ο Νίκος αγαπά τόσο τη ροκ όσο και την παραδοσιακή λαϊκή μουσική, έχει δουλέψει με μουσικά σχολεία που κάνουν θαυμάσια, αθόρυβη δουλειά με τα παιδιά.  Από κοντά η παρτενέρ του Ρένα Μόρφη, νεότερη μεν αλλά τόσο καλά κουμπωμένη με όλο το project, μια έξυπνη, πανέμορφη, θαυμάσια τραγουδίστρια, ένα αηδόνι, μια νότα δροσερής καλλιτεχνικής αξίας που εισβάλει τα βράδια της Τετάρτης στα όνειρά μας. Και μας τραγουδά.

Η μπάντα με έχει εντυπωσιάσει. Όποιος έχει μεγαλώσει με τη ροκ μουσική, με τα τύμπανα και τις ηλεκτρικές κιθάρες, που νοεί τη μουσική πρώτα ως ρυθμό και μετά ως μελωδία καταλαβαίνει ότι αυτοί οι κύριοι δεν είναι απλά καταπληκτικοί μουσικοί, αλλά και ωραίοι τύποι. Ναι, μόνο ωραίοι τύποι μπορούν να παίξουν «παπάδες». Στα τύμπανα ο Θανάσης Τσακιράκης, στο μπάσο ο Βύρων Τσουράπης, στα πληκτροφόρα ο Στέλιος Φραγκούς, στο βιολί ο Δημήτρης Καζάνης, στις κιθάρες ο Λάμπης Κουντουρόγιαννης και στα πνευστά, τα πλήκτρα και την ενορχήστρωση ο Γιάννης Δίσκος. Αυτά είναι τα βασικά τους όργανα γιατί όλοι παίζουν εξίσου επαγγελματικά και κάποιο ακόμα και συμμετέχουν στα φωνητικά.

Μια νέα γενιά μουσικών που μπορούν να παντρέψουν τα πάντα, από ροκ εν ρολ μέχρι Ηπειρώτικά και Μικρασιάτικα, που παίζουν Ζαμπέτα σε blues εκτέλεση, που κάνουν τα λαϊκά να ακούγονται σαν ροκομπαλάντες, που συνοδεύσουν τη Σαβίνα Γιαννάτου στο Eleanor Rigby ή τραγουδούν μαζί της το Scarborough Fair, με συνοδεία πολίτικης λύρας όπως δεν το ακούσατε ποτέ. Που ενώνουν το Μινόρε της Αυγής με το dance me to the end of love έτσι ώστε να ακούγεται σαν ένα τραγούδι. Στο μουσικό κουτί δεν παίζει ο Μarley με τον Τσιτσάνη μποξ αλλά τα πίνουν μαζί τραγουδώντας εκεί ψηλά στα σύννεφα της μουσικής των ανθρώπων.

Ο Νίκος, η Ρένα, η μπάντα, οι καλεσμένοι αναμειγνύουν τις μουσικές του κόσμου με τρόπο μαγικό, αποκαλύπτουν τα σταυροδρόμια και τις επιρροές, πάντοτε όμως σε κείνο τον ήχο του μεσογειακού ροκ του παρελθόντος αλλά όχι μόνο. Γιατί είναι σίγουρο ότι το μουσικό κουτί θα συγκινεί και νέα παιδιά, θα γίνει αφορμή για νέα ξεκινήματα, νέες μπάντες και μουσικές παραγωγές. Ο Πάνος Σουρούνης που ψάχνει τα ταλέντα και τα παρουσιάζει στην ίδια εκπομπή στέλνει όμορφα και θετικά μηνύματα για μια νέα γενιά που φτιάχνει τα δικά της μουσικά πράγματα, που δεν είναι κακόηχο ραπ, που υπόσχεται το πανανθρώπινο ροκ του μέλλοντος μας.

Υπάρχει όμως και ένας τύπος, παλιός ρόκερ, που συνάντησε τον Νίκο και του έδωσε την ευκαιρία να ζωγραφίσει στις οθόνες σας τα βράδια της Τετάρτης και να γλυκάνει τις ψυχές σας. Είναι ο «μεγάλος τιμονιέρης» της ΕΡΤ, ο αγαπημένος Κωνσταντίνος Ζούλας που βάζει την σφραγίδα του στην αναγέννηση της δημόσιας τηλεόρασης. Αυτός που πρώτος δίνει τη νότα αστικής και ταυτόχρονα εναλλακτικής ευγένειας στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο κόσμος την κατάλαβε και την αγκάλιασε, την έκανε δική του. Γιατί βαρέθηκε να του μοστράρουν σαχλάμαρες απίστευτης χυδαιότητας ως τέχνη ή ενημέρωση. Μόνο όταν δώσεις αγάπη και ποιότητα καταλαβαίνεις ότι αυτός ο τόπος έχει δίψα για ζωή. 

Στη ζοφερή εποχή της πανδημίας, ανάμεσα σε ειδήσεις πόνου και μηνύματα φόβου, μέσα από τη μέγγενη θανατερού πολιτικού κέρδους, το «Μουσικό Κουτί» και η μουσική παρέα του Νίκου και της Ρένας είναι χαμόγελο, ψίθυρος, ελπίδα, μια σιωπηλή κραυγή αγάπης. Είναι τραγούδι. Και ενώ προχωράνε οι εμβολιασμοί εμείς «βγαίνουμε, μωρό μου, βγαίνουμε μέσα από το τούνελ, βγαίνουμε έξω στο φως». Να ‘στε καλά παιδιά. Σας αγαπώ. Καλή Ανάσταση, φίλοι αναγνώστες. Είναι γνωστό εξάλλου ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ. Γιατί θα ζουν για πάντα τα τραγούδια που λατρέψαμε.