Ο Notorious B.I.G. και ο θρύλος του στο ντοκιμαντέρ του Netflix

Σε περίπτωση που δεν γνωρίζετε τον Notorius B.I.G. ή Biggie Smalls ή κατά κόσμον Christopher Wallace, ίσως σας βοηθήσει η αναλογία «ο Kurt Cobain της ραπ» και αν και πάλι το όνομα του τραγουδιστή και συνθέτη των Nirvana δεν χτυπάει καμπανάκι, μπορείτε να υπολογίζετε και τους δύο κάτι σαν τον Στέλιο Καζαντζίδη της αμερικάνικης εναλλακτικής μουσικής για τη δεκαετία των 90s. 

H επίδρασή του σε επίπεδο στιλ, λυρικότητας και ροής της ρίμας ήταν τέτοια που του απέφερε πάνω από 28 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων, ενώ αυτή την εβδομάδα η θρυλική φιγούρα του επιστρέφει στις τηλεοράσεις μας με το Netflix να παρουσιάζει μία ακόμη εκδοχή της αλήθειας για τη ζωή του.

Γράφω μία ακόμη γιατί ο τρόπος που έζησε αποτέλεσε πηγή έμπνευσης όχι μόνο για τις επόμενες γενιές μουσικών αλλά και για μια σειρά από κινηματογραφιστές που θέλησαν να πουν την ιστορία του και πιθανόν να το έκαναν ίσως λίγο καλύτερα απ’ ό,τι το «I Got A Story To Tell» που ανέβηκε τη Δευτέρα 1η Μαρτίου στην πλατφόρμα του Netflix σε παραγωγή του P.Diddy, γνωστού και ως Puff Daddy, αφεντικού της Bad Boy Records που ανέδειξε το ταλέντο του Notorius B.I.G.

H τέταρτη, λοιπόν, απόπειρα καταγραφής μιας ακόμη «αληθινής» εκδοχής της ζωής του νεοϋορκέζου ράπερ είναι απόρροια μιας ζωής που υπήρξε συναρπαστική μέσα στην απλότητα της.

Είναι που o Biggie γεννήθηκε στα 70s από Τζαμαϊκανή μητέρα (η κυρία Voletta Wallace όχι μόνο αναλαμβάνει τη συμπαραγωγή της νέας του βιογραφίας, αλλά επιτέλους φέρνει στο φως και τις πραγματικές ρίζες του ράπερ), μεγάλωσε στα 80s σε δρόμους του Brooklyn που μαστίζονταν από την «κρακ» επιδημία και ανδρώθηκε στα 90s με το όραμα να αφήσει πίσω τη ζωή σαν μικροαπατεώνας του δρόμου και να ζήσει σαν το μουσικό είδωλο που έτσι και αλλιώς είχε καταφέρει να γίνει, χωρίς όμως τελικά να αποτρέψει το μοιραίο και να ξεπεράσει τα σκοτάδια του. Καθόλου τυχαία, τα μόλις δύο επίσημα άλμπουμ του είχαν στη βάση της θεματολογίας τους τον θάνατο, ενώ το νήμα της ζωής του κόπηκε άδοξα ένα βράδυ του Μάρτη του 1997, στα 24 του, πέφτοντας νεκρός από τις σφαίρες άγνωστου δολοφόνου που οι φήμες της εποχής συσχέτισαν με την κόντρα των χιπ χοπ μουσικών σκηνών Δυτικής και Ανατολικής Ακτής.

Με τα παραπάνω σαν περίληψη, το φιλμ «Notorius» του 2009 στέκεται πιο κινηματογραφικά απ’ ό,τι το «I Got A Story To Tell» ενώ επίσης το φιλμ «Biggie» και το ντοκιμαντέρ του Nick Broomfield «Biggie & Tupac» του 2002 αναλύουν πιο διεξοδικά την κόντρα που οδήγησε στoν χαμό των δύο σπουδαίων ράπερ σε κοντινό μεταξύ τους διάστημα, αλλά και τις μουσικές πρακτικές που κατέστησαν τον Biggie ένα από τα σπουδαιότερα -και σίγουρα το θρυλικότερο- ονόματα της ραπ για τις επόμενες γενιές. 

Αναλογιζόμενοι ότι μιλάμε για τον ήχο που γεννήθηκε στα τέλη των 70s και μόλις πρόσφατα, 40 χρόνια μετά, κατάφερε να γίνει δημοφιλής ακόμα και στη χώρα μας, είναι ευνόητη η επιδραστικότητα αρχικά της ραπ μουσικής, την οποία ο ίδιος ο Biggie θεωρούσε ότι πρέπει να ακούει μόνο κόσμος κάτω των 25, και έπειτα της gangsta περσόνας που μοιραία δημιούργησε ο Νεοϋορκέζος και επιτυχημένα μετέφερε στη μουσική του. Χωρίς να κρύψει ποτέ το αλήτικο παρελθόν του, άντλησε ό,τι μπορούσε σε επίπεδο στίχων και ιστοριών από τη ζωή στους δρόμους και κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα, υιοθετώντας την jazz ρυθμολογία στη ροή της ρίμας του να δημιουργήσει το δικό του ύφος, με τη φωνή του να δίνει νέα ζωή στην ταλαιπωρημένη rap σκηνή της Νέας Υόρκης που στις αρχές των 90s έβλεπε την πλάτη της Δυτικής Ακτής και ονομάτων όπως οι Snoop Dogg και Dr. Dre.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς αν όλα τα παραπάνω αρκούν στο να μετατρέψουν τον Biggie στο ίνδαλμα που όλοι λατρεύουν σήμερα; Και η απάντηση είναι όχι. Ο βίος και πολιτεία του Christopher Wallace καθώς και πολλές από τις «σπάνιες στιγμές» που μεταφέρθηκαν από γενιά σε γενιά και διαιώνισαν τον θρύλο του, είτε θεωρήθηκαν δεδομένα που δεν χρειάστηκε να συμπεριλάβουν οι δημιουργοί στο νέο ντοκιμαντέρ, είτε αποφεύχθηκαν για να μην τσαλακώσουν το προφίλ του ράπερ.

Όπως σωστά το θέτει ο Diddy, η νέα βιογραφία δεν είναι εκεί για να εστιάσει στην τραγικότητα αλλά για να δοξάσει την ζωή όπως την έζησε ο μεγαλόσωμος καλλιτέχνης. Κατά συνέπεια, λίγη κουβέντα γίνεται για τις συνήθειες που τον έκαναν να ταυτίζεται με το όνομα της δισκογραφικής Bad Boy αλλά που θα είναι πάντα αποτυπωμένες στους στίχους του προκλητικού «Who Shot Ya?».

Επίσης γίνονται ελάχιστες αναφορές στην προσωπική ζωή του Notorious B.I.G., ακόμα και αν η πιάτσα ξέρει (και σε ένα βαθμό έκανε και παράσημο της ραπ συμπεριφοράς) ότι ο Biggie ήταν ικανός να «φροντίζει» και να είναι ο Big Poppa όχι μόνο για την πρώτη γυναίκα του, την r’n’b τραγουδίστρια Faith Evans, τη ράπερ Lil Kim και την Tiffany Lane από τη Βαλτιμόρη μεταξύ άλλων.

Μάλιστα, λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του ντεμπούτου «Ready To Die» είχε από πρώτο χέρι δοκιμάσει τα σίδερα της φυλακής εξ ου και το καλοκαίρι του 1994 θα ερχόταν το «Juicy» και η μνημειώδης πλέον εισαγωγή «To all the people that lived above the buildings that I was hustlin' in front of, Called the police on me when I was just tryin' to make some money to feed my daughter (it's all good)» να τον λυτρώσει και να τον μετατρέψει σε λαϊκό ήρωα στην περιοχή του Brooklyn.

Και έπειτα δεν ήταν μόνο οι δίσκοι, οι ηχογραφήσεις και η μουσική. Ήταν το στιλ και το swag ή αλλιώς ο τρόπος που ήξερε να το ζει.  Η ανάγκη του να δείχνει πάντα καλοντυμένος (η μόδα των Coogie πουλόβερ από την Αυστραλία θα τον ευγνωμονεί αιώνια), προσέθεσε φινέτσα στην μόδα του δρόμου. Σχεδόν όλα τα look, από τις ηχογραφήσεις, τις φωτογραφήσεις, τις συναυλίες του Biggie έγιναν αντικείμενο μελέτης όχι μόνο από φίλους της ραπ αλλά και από όσους εκτιμούν την street κουλτούρα. Και η τετραετία (1993-1997), που μέτρησε από συλλήψεις, θεωρίες συνωμοσίας για δήθεν απόπειρες δολοφονίας σε αντίπαλα στρατόπεδα, στούντιο πρόβες με τον Michael Jackson, περιοδείες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, θυελλώδεις σχέσεις, αμέτρητα βραβεία και έσοδα εκατομμυρίων δολαρίων, είναι η απόδειξη πως ο Biggie έζησε τα πάντα σε ταχύτητες που φέρνουν ίλιγγο στον μέσο ακροατή.

Σαν να ήταν όλα όνειρο που διήρκησε τέσσερα σπουδαία χρόνια πριν μετατραπεί στον εφιάλτη με τα περισσότερα λεφτά και τα περισσότερα προβλήματα που παγίδεψαν μέσα τους όλο το ταλέντο που πηγαία διέθετε ο πιτσιρικάς στην γωνία της Bed Stuy στο Brooklyn, που θα μπορούσε (αλλά αρνήθηκε γιατί πάντα ήθελε περισσότερα) να αρκεστεί σε ένα  απλό beat για να πατήσουν οι ρίμες του και με όπλο μόνο αυτές να αλλάξει τον κόσμο. 

Τέλος, ακόμα και αν μας δίνει με το σταγονόμετρο στιγμές που υπενθυμίζουν το ταλέντο του Notorious B.I.G.. το νέο ντοκιμαντέρ «I Got A Story To Tell» μεγαλώνει την κληρονομιά ίσως του σπουδαιότερου ράπερ που έβγαλε ποτέ η μητρόπολη της χιπ χοπ. Άλλωστε, αυτή είναι και η μοίρα των ανθρώπων που γίνονται σύμβολα. Οι ιστορίες που γράφονται και θα συνεχίζουν να γράφονται με διαφορετικές εκδοχές στο όνομα της φήμης τους, δεν είναι απόλυτα διαχειρίσιμες και αυτό σίγουρα είναι μέρος της γοητείας του θρύλου που ήταν ο Biggie. Όσα έζησε πρώτα αποτέλεσαν υλικό για τον αστικό μύθο που βοήθησε το νεοϋορκέζικο ραπ να ορθοστατήσει και από εκεί έφτασαν να αποτελούν άλυτα αστυνομικά μυστήρια όπως είναι το «Unsolved» 25 χρόνια μετά δίνοντας πραγματική αξία στη μοναδική ίσως σειρά που σκύβει με πραγματικό ενδιαφέρον πάνω από το σπουδαιότερο γεγονός της ραπ μουσικής για τον προηγούμενο αιώνα.

Αυτό δηλαδή που θα γυρίζει για πάντα στο μυαλό όλων μας. Αν δεν συνέβαινε ποτέ η διαμάχης Ανατολικής και Δυτικής Ακτής, αν ο Biggie δεν τραγουδούσε ποτέ το «Who Shot Ya?» και ο Tupac δεν απαντούσε με το «Hit ‘Em Up» ή αν 6 μήνες μετά τον χαμό του τελευταίου, ο B.I.G. δεν αποφάσιζε να κυνηγήσει την τύχη του με την προώθηση του «Life After Death» στο Los Angeles, πώς θα ήταν σήμερα η ραπ;