Στις μικρές καθημερινές απολαύσεις αυτής της ζωής οφείλουμε να συμπεριλάβουμε την στιγμή επιστροφής στο σπίτι από το γραφείο, όταν πλέον μπορείς να πετάξεις το πανωφόρι και να ξεκουμπώσεις το τζην, να ετοιμάσεις κάτι νόστιμο για φαγητό και να αφήσεις το Netflix να σε ψυχαγωγήσει μέχρι να νυστάξεις. Οι επιλογές σε σειρές και ταινίες αμέτρητες, τόσο που μερικές φορές ίσως πελαγώσεις και δεν αντιληφθείς έναν πραγματικό θησαυρό που περιμένει υπομονετικά να ξεδιπλωθεί μπροστά σου με το πάτημα του play.
Κάπως έτσι μπορεί να προσπεράσεις το Pose. Μεγάλο λάθος.
Η σειρά που προβλήθηκε αρχικά από το αμερικάνικο κανάλι FX και απέκτησε απευθείας φανατικό κοινό αποτελείται από οχτώ επεισόδια της μίας ώρας, έχει ως συνδημιουργό τον Ryan Murphy και εξελίσσεται στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’80, όπου το AIDS εξαπλώνεται ανεξέλεγκτα και η LGBTQ κοινότητα βρίσκεται σε κρίση. Μέσα σε αυτήν την θλιβερή μαυρίλα, η κουλτούρα του ballroom και του voguing έρχεται να πιτσιλίσει με επαναστατικές πινελιές χρώματος την πραγματικότητα, προσθέτοντας λάμψη και attitude. Και κάπως έτσι προκύπτει μία από τις πιο πρωτότυπες, καλοφτιαγμένες και φρέσκες σειρές των τελευταίων δεκαετιών στην τηλεόραση.
Πρωταγωνιστές τα μέλη της οικογένειας House of Evangelista, με επικεφαλής και «μητέρα» την Blanca, μία τρανς βασίλισσα με μεγάλα όνειρα και λίγο χρόνο διαθέσιμο για να τα πραγματοποιήσει. Κυνηγημένη από τον δολοφονικό ιό HIV και έχοντας αρνηθεί την καθοδήγηση της μητέρας Electra Abundance, η Blanca ιδρύει τον δικό της οίκο, με σκοπό να δημιουργήσει όνομα και φήμη στην ballroom σκηνή της περιοχής της. Υιοθετεί χαμένα παιδιά των δρόμων, όπως τον gay μαύρο έφηβο χορευτή Damon ή την νεαρή Angel και μαζί μαθαίνουν να ποζάρουν, να χορεύουν και να αγαπούν. Είναι μία fictional, λαμπερή εκδοχή του ντοκιμαντέρ Paris is Burning, και είναι πραγματικά συγκλονιστικό.
Σε ένα από τα τελευταία επεισόδια της πρώτης σεζόν, ο Stan (τον οποίο υποδύεται ο ηθοποιός Evan Peters), ένας νεαρός λευκός άνδρας που εργάζεται για τον Donald Trump (!) προτείνει στην ερωμένη του Angel να την συνοδεύσει σε μία από τις βραδιές ballroom έτσι ώστε να καταλάβει πώς είναι η ζωή της.
«Ξέρεις ήδη την δική μου καθημερινότητα» της λέει. «Βαρετή. Χαζή. Όποια ταινία και αν δεις, ή σειρά ή διαφήμιση στα περιοδικά, θα σου δείξει πώς είναι η ζωή μου. Η μόνη πιθανότητα που έχουμε να καταλάβω πώς λειτουργεί ο δικός σου κόσμος είναι αν μου δείξεις.»
Είναι μία πολύ όμορφη στιγμή μεταξύ τους, αλλά σαν σκηνή έχει διπλό νόημα, το οποίο αφορά τον χαρακτήρα του Stan και το Pose σαν σειρά γενικότερα.
Στο πρόσωπο του Stan βρίσκουμε έναν λευκό, προνομιούχο, οικογενειάρχη business man, ο οποίος μονίμως βλέπει την εικόνα του εαυτού και της ζωής του να αντικατοπτρίζεται στα media ως το ιδανικό. Από την άλλη πλευρά έχουμε την Angel, μία trans γυναίκα που δεν είναι λευκή και δεν έχει ποτέ βρει κάτι να την αντιπροσωπεύει στον έξω κόσμο. Το Pose όχι μόνο καταλαβαίνει την ύπαρξη αυτής της ανισορροπίας, αλλά την υπογραμμίζει. Είναι εξάλλου και ο λόγος που οι queer, trans και people of color ηθοποιοί βρίσκονται στο προσκήνιο της υπόθεσης, ενώ οι λευκοί άνδρες (δηλαδή ο Peters, ο James Van Der Beek, και ο Christopher Meloni) λαμβάνουν δευτερεύουσα θέση και είναι τόσο σπάνια το επίκεντρο της πλοκής, που σχεδόν ξεχνάς την ύπαρξή τους.
Κάτι τέτοιο φυσικά είναι το ακριβώς αντίθετο από ότι έχουμε συνηθίσει. Εκεί που οι περισσότερες σειρές αποτελούνται από κυρίως λευκούς πρωταγωνιστές, με μερικούς δευτερεύοντες χαρακτήρες να εκφράζουν διαφορετικότητα, το Pose προσφέρει το μεγαλύτερο cast με trans ηθοποιούς στην ιστορία της τηλεόρασης και σπάει τα στερεότυπα από τους τίτλους αρχής και μόνο.
Συχνά, οι ιστορίες με LGBTQ πρωταγωνιστές περιλαμβάνουν στιγμές όπου οι ίδιοι «αποκαλύπτονται» στους straight συγγενείς και φίλους τους ή υπομένουν ατέλειωτες τραυματικές εμπειρίες που κάνουν την ζωή τους ένα συνεχές μαρτύριο. Αντιθέτως το Pose είναι ευχάριστο, εντυπωσιακό, χρωματιστό και γεμάτο θέαμα. Έχει ως βάση του την οικογένεια και την κοινότητα, οι χαρακτήρες είναι γραμμένοι με πρωτότυπο για την τηλεόραση τρόπο, χωρίς δηλαδή κανένας να επικεντρώνεται αποκλειστικά στο ότι είναι τρανς. Οι σκηνές ballroom μας αφήνουν επίσης με κομμένη την ανάσα.
Προφανώς κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως η σειρά αποφεύγει να δείξει τις δυσκολίες της εποχής, κυρίως σε ότι έχει σχέση με το AIDS, ενώ οι υπόλοιπες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένα μέλος της queer κοινότητας (και δυστυχώς δεν έχει βελτιωθεί ιδιαίτερα μέχρι σήμερα) θίγονται και αυτές σαν θέμα.
Homophobia, transphobia, απόρριψη από το οικογενειακό περιβάλλον, ξυλοδαρμός και άγνοια, είναι αναπόσταστα κομμάτια της υπόθεσης, όμως ποτέ δεν γίνονται ο πυρήνας της.
Αντιθέτως, το Pose χρησιμοποιεί τα δραματικά στοιχεία για να δυναμώσει το δέσιμο και τις σχέσεις μεταξύ των βασικών χαρακτήρων, να τους δώσει τα κατάλληλα κίνητρα έτσι ώστε να θέλουν να κερδίσουν τρόπαια αλλά κυρίως να χαρούν την ζωή τους όπως μπορούν, ακόμα και αν όλα γύρω τους γκρεμίζονται.
Υπάρχουν ήδη αρκετές LGBTQ ιστορίες με μελοδραματική αφήγηση, γραμμένη με σκοπό να σε κάνει να κλάψεις και να νιώσεις οίκτο για τον πρωταγωνιστή. Μετά από ένα επεισόδιο Pose, θα θέλεις να ακούσεις όλα τα hits του '80 και να γκουγκλάρεις σχολές voguing στην Αθήνα.
Αυτή η επιτυχία προφανώς έχει να κάνει με το γεγονός πως το cast αποτελείται από πραγματικούς trans ηθοποιούς σε trans ρόλους (τα ακούς, Scarlett Johanson; Jared Leto, εσύ;) αλλά δεν σταματάει εκεί. Το Pose έδωσε την ευκαιρία σε μέλη της queer κοινότητας να εκφραστούν και πίσω από τις κάμερες. Οι δημιουργοί της σειράς Ryan Murphy και Brad Falchuk, έκαναν στην άκρη και άφησαν τις trans σεναριογράφους Our Lady J (Transparent) και Janet Mock (συγγραφέας που έκανε το ντεμπούτο της στο Pose) να έχουν τον πλήρη έλεγχο του πώς θα διηγηθούν την ιστορία. Επειδή τους ανήκει.
Σε μία άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη με το περιοδικό ScreenCrush, η Mock μίλησε περαιτέρω για τον λόγο που η σειρά της εστιάζει στην ελπίδα και όχι στο δράμα:
«Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα από τα περίεργα πράγματα που συμβαίνουν όταν straight άτομα γράφουν ιστορίες για εμάς. Μας βλέπουν μέσα από τον καθρέφτη των δικών τους ιδεών, όπου μονίμως είμαστε τα θύματα και υποφέρουμε. Αντιθέτως το Pose είναι γραμμένο από την κοινότητα, για την κοινότητα. Δεν είμαστε δευτερεύοντες χαρακτήρες. Δεν είμαστε sidekicks. Δεν είμαστε στην άκρη, προσπαθώντας να δούμε τι συμβαίνει ‘μέσα’. Εμείς είμαστε το ‘μέσα’. Και αυτές οι εμπειρίες που έχουμε ζήσει είναι το στοιχείο που κάνει την σειρά αυθεντική, συγκεκριμένη και προσεγμένη»
Strike a pose, λοιπόν. Και φύγαμε για δεύτερη σεζόν.
19°
