Λοιπόν, τον τελευταίο μήνα νιώθω πως είτε ζω σε διαφορετικό πλανήτη από την υπόλοιπη πόλη, είτε η υπόλοιπη πόλη ζει σε διαφορετικό πλανήτη από τον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί εάν πιστέψω τις διαφημίσεις στους δρόμους και τις στάσεις των λεωφορείων, η Αθήνα είναι μια πόλη όπου οι κάτοικοί της ξοδεύουν μεταξύ 1.000 και 1.400 ευρώ για λάπτοπ. Για χαρακτηριστικά θα σας γελάσω, άλλωστε έχω εκπαιδευτεί από τον Οκτώβρη πως ο σωστός υπολογιστής είναι αυτός που ταιριάζει με το βερνίκι των νυχιών μας. Ευτυχώς χρησιμοποιώ συντηρητικά χρώματα και δεν χρειάζεται ν’ αλλάζω λάπτοπ κάθε βδομάδα.
Στην αρχή ο παραλογισμός μού φάνηκε αναμενόμενος για μία πόλη που θεωρούμε φυσιολογικό να πληρώνουμε το ποτό 7 ευρώ και το γιαούρτι 4. Ίσως να μη χρειάζεσαι εορτοδάνειο για να τα αγοράσεις, αλλά παρ’ όλη την οικονομική κρίση οι Αθηναίοι επιμένουν να αγοράζουν τα SUV των λάπτοπ. Δεν τους ενημέρωσε κανείς πως η Ford και η General Motors πάνε για κλείσιμο;
Κι ύστερα μου ήρθε μια ιδέα. Ποια είναι η δίκαιη τιμή που πιστεύουν οι άνθρωποι ότι θα πρέπει να κοστίζει ένας φορητός υπολογιστής; Ρώτησα αριστερά, ρώτησα δεξιά, ρώτησα γενικά ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με υπολογιστές (ποιος άλλος θα αγόραζε υπολογιστή από υπαίθρια διαφήμιση σε στάση λεωφορείου;). Όλοι τους ένιωσαν την υποχρέωση να μου τονίσουν πως το κόστος των φορητών υπολογιστών έχει πέσει, αλλά σχεδόν όλοι τους μου έδιναν μια τιμή που ήταν σημαντικά υψηλότερη από την τιμή ενός καλού λάπτοπ. Το οποίο, αγαπητοί μου φίλοι, δεν θα πρέπει να κοστίζει πάνω από 650 ευρώ βαριά κι ασήκωτα. Μιλάμε τώρα για λάπτοπ με διπύρηνο επεξεργαστή, κανονική 15άρα οθόνη, επαρκή μνήμη και σκληρό, ένα λάπτοπ για όλες τις ανάγκες. Στην πραγματικότητα, η μέση τιμή ενός αξιολογότατου φορητού είναι τα 550 ευρώ, αλλά εγώ σας βάζω και 100 ευρώ επάνω για να μην κακοκαρδιστούμε. Σε αυτό το εύρος τιμών (μέχρι 650) υπάρχουν πάνω από 100 διαφορετικά μοντέλα για όλα τα γούστα (και τα βερνίκια) και δύσκολα θα βρείτε κάποια πραγματική διαφορά στη χρήση, σε σχέση με τα πιο ακριβά μοντέλα. Και σκεφτείτε πως αυτό ισχύει ακόμα και για τα ιδιαιτέρως απαιτητικά χωρίς λόγο, τζαναμπέτικα Vista.
Όπως συμβαίνει με πολλά πράγματα σε αυτή την πόλη, υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ των τιμών που είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε εμείς ως καταναλωτές και των τιμών που πραγματικά κοστίζουν τα πράγματα. Το παρανοϊκό αυτού του χάσματος είναι πως οι καταναλωτές είναι συνήθως διατεθειμένοι να πληρώσουν πολύ παραπάνω από την πραγματική αξία των πραγμάτων. Λίγο ο επαρχιωτισμός τού να μη μας πουν καρμίρηδες, λίγο η φαντασίωση ότι ανήκουμε σε κάποια άλλη, ανώτερη κοινωνική τάξη, λίγο η θεία που έχει 5 ενοικιαζόμενα στην Πάρο και κονομάει μια καλή μπάζα, λίγο το καταναλωτικό που μόλις πήραμε, όλα βοηθάνε σε αυτή την επίπλαστη πραγματικότητα.
Αλλά –σε περίπτωση που δεν σας ειδοποίησαν– τους τελευταίους μήνες ζούμε την αρχή του τέλους αυτής της επίπλαστης πραγματικότητας. Έχω βάλει ένα στοίχημα για το πότε αυτό θα μεταφερθεί και στο φαντασιακό επίπεδο των απαιτήσεών μας. Ο αισιόδοξος πόλος του στοιχήματος πιστεύει πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει και οι Έλληνες θα τα σκάνε πάντα για τη διακριτική πολυτέλεια να αγοράσουν πιο ακριβά από το γείτονα. Ο απαισιόδοξος πόλος πιστεύει πως ανάγκα και οι θεοί πείθονται.
Δεν θα σας πω τι στοιχημάτισα, σας υπόσχομαι όμως ότι στο επόμενο τεύχος θα σας έχω τις πιο φτηνές λύσεις για να μη σας πιάνουν κορόιδα. Γιατί στους υπολογιστές –πια– το ακριβό και το φτηνό, πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι σχεδόν τα ίδια, με εξαίρεση το ακριβό περιτύλιγμα του ίδιου φτηνού πλαστικού.
18°
