Σταύρος Αρβανίτης Evans: Δεν ξέρω σε πόσες ακριβώς χώρες έχω ταξιδέψει

Από την Καμπότζη και το Βιετνάμ μέχρι τις Φιλιππίνες, και από την Ιαπωνία μέχρι το Περού, ο Σταύρος Αρβανίτης Evans γυρίζει τον κόσμο και στο μεταξύ τραβάει viral βιντεάκια, με πρότυπο τηλεπερσόνες με ισχυρό χαρακτήρα, όπως αυτή του Άντονι Μπουρντέν. Αν και μόλις 24 χρόνων, ο Σταύρος, που στο TikTok έχει τη διεύθυνση: @gianadoumeti8aginei, συνειδητοποιεί καθημερινά το πραγματικό μέγεθος αυτού του κόσμου, που αν κλειστείς στην ρουτίνα σου νομίζεις πως είναι μικρός, αλλά στην πραγματικότητα είναι αχανής και γεμάτος πράγματα για να ανακαλύψεις. Λίγο πριν την ξενάγησή του στον αρχαιολογικό χώρο του Μάτσου Πίτσου, κανονίζουμε να μιλήσουμε με τον Σταύρο Αρβανίτη Evans μέσω WhatsApp για τις εμπειρίες του τα τελευταία τρία χρόνια (δηλαδή από το 2022 και ύστερα, όταν ξεκίνησε να ταξιδεύει «επαγγελματικά»), τους τρόπους με τους οποίους έχει εξελιχθεί ως TikToker, αλλά και τα μελλοντικά του σχέδια.

Πού βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή; Την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήσουν στο Περού, στην Ιερή Κοιλάδα των Ίνκας. Για πόσο καιρό σκοπεύεις να μείνεις ακόμα στη Λατινική Αμερική και ποιες πόλεις έχεις στο πρόγραμμα για να επισκεφθείς;
Βρίσκομαι ακόμα στο Περού και σήμερα έχω κλείσει εισιτήριο για το Μάτσου Πίτσου στη 1 μ.μ. Έχω ξυπνήσει στην Aguas Calientes, η οποία είναι μια πάρα πολύ ωραία πόλη, κάτω από τον αρχαιολογικό χώρο του Μάτσου Πίτσου. Εδώ και δύο βδομάδες περίπου είμαι στις Άνδεις, στα βουνά, όπου το κλίμα είναι πολύ ξερό, έχει ζέστη την ημέρα, κάπως σαν την έρημο, και το υψόμετρο είναι πολύ ψηλό, γύρω στα 3.000 μέτρα. Το Μάτσου Πίτσου είναι στα 2.430 μέτρα και βρίσκεται μεταξύ Άνδεων και Αμαζονίου, οπότε έχει ένα φοβερό μικροκλίμα που βρίσκεται μόνο εδώ: Έχει 400 είδη ορχιδεών, 75 είδη θηλαστικών, 444 πουλιών, πολλά από τα οποία βρίσκονται μόνο σε αυτή την περιοχή. Τώρα εδώ, η θερμοκρασία είναι στους 20 ºC. Την ημέρα στο Περού έχει πολλή ζέστη, αλλά επειδή είναι δίπλα στον Ειρηνικό και φυσάνε άνεμοι, οι ακτές το βράδυ παγώνουν. Τα βουνά επίσης παγώνουν και οι έρημοι το ίδιο, οπότε πέρα από τον Αμαζόνιο, ό,τι είναι πάνω και μπροστά από τις Άνδεις, προς τον Ειρηνικό, το βράδυ παγώνει και την ημέρα κυκλοφορείς με κοντομάνικο.

Στο Περού θα μείνω έναν μήνα σύνολο. Σε πέντε μέρες θα φύγω, μαζί με τον κολλητό μου, για το Μεξικό, όπου θα προλάβουμε το τελευταίο Σαββατοκύριακο της Ημέρας των Νεκρών. Μετά θα συνεχίσουμε για Οαχάκα και ο κολλητός θέλει οπωσδήποτε να επισκεφτούμε τις πυραμίδες στη χερσόνησο της Γιούκαταν. Εγώ μάλλον θα μείνω εκεί και ύστερα θα συνεχίσω σε πιο τροπικά κλίματα, είτε στο Μεξικό, είτε προς Κούβα. Θέλω επίσης να δω αν θα βρω φτηνά εισιτήρια για Μπαχάμες, όπου θέλω να ψαρέψω με pole spear — όχι με ψαροτούφεκο γιατί απαγορεύεται — γιατί εκεί έχει πολλούς αστακούς, ψάρια κλπ. Τα Χριστούγεννα σκοπεύω να γυρίσω στην Ελλάδα. Γενικά, στη Λατινική Αμερική θα επισκεφτούμε δυο με τρεις χώρες και το ταξίδι θα έχει διάρκεια περίπου δύο μήνες. Δεν θα είναι τόσο μεγάλο όσο ήταν στην Ασία, όπου έμεινα συνολικά τέσσερις μήνες, συν έναν μήνα που είχα πάει Ινδία τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Οι δύο μήνες θεωρώ πως είναι το όριο, όταν ταξιδεύεις σόλο. Στον τρίτο μήνα αρχίζει να σου λείπει το σπίτι σου και οι φίλοι σου, οπότε τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ.

Το προηγούμενο ταξίδι σου ήταν στην Ιαπωνία. Φαντάζομαι ήταν μια πολύ διαφορετική εμπειρία, καθώς τα ήθη και τα έθιμα εκεί διαφέρουν πολύ, όχι μόνο σε σχέση με το Περού, αλλά και σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Τι σου έμεινε περισσότερο από το ταξίδι σου εκεί;
Στην Ιαπωνία επισκέφτηκα το Τόκυο, τη Νίκκο — όπου χτύπησε και ο συναγερμός για το τσουνάμι, λόγω του μεγάλου σεισμού στην Καμτσάτκα και έπρεπε να μείνω εκεί για έξι μέρες, μέχρι να περάσει ο κίνδυνος — και ύστερα πήγα στο Κυότο, όπου έμεινα δύο βδομάδες άνευ λόγου. Απλά επειδή ήμουν σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση, αποφάσισα να μείνω εκεί μέχρι να συνέλθω. Μετά πήγα στη Χιροσίμα, όπου νοικιάσαμε ποδήλατα και κάναμε έναν ποδηλατικό γύρο σε κάτι νησιά μαζί με άλλα παιδιά που γνώρισα εκεί. Έπειτα πήγα Οσάκα και από εκεί ξαναγύρισα Τόκυο, ώστε να πάρω την πτήση μου για Ελλάδα. Έκανα λοιπόν το γύρο της μισής Ιαπωνίας, οπότε μου έχει μείνει ο Βορράς και η Οκινάουα. Οι αποστάσεις βέβαια εκεί είναι πολύ μεγάλες, οπότε η απόσταση από το βόρειο μέρος της Ιαπωνίας μέχρι την Οκινάουα είναι σαν να πηγαίνεις από την Ελλάδα στην Πορτογαλία.

Οι πολιτιστικές διαφορές είναι τεράστιες. Ο ιαπωνικός είναι ένας πολύ ευφυής πολιτισμός και το επίπεδο προόδου της Ιαπωνίας δεν συγκρίνεται με καμίας άλλης χώρας στον πλανήτη. Οι μόνοι που θα μπορούσαμε να πούμε ότι διαθέτουν κάτι παρόμοιο είναι οι Νορβηγοί, οι οποίοι βέβαια το έχουν καταφέρει έχοντας στη διάθεσή τους πολύ περισσότερο πλούτο. Η Ιαπωνία, αντίθετα, έχει καταφέρει ό,τι έχει καταφέρει με πολύ σκληρή δουλειά. Μια φορά είχαμε βγει με μια κοπέλα Γιαπωνέζα στην Οσάκα για ποτό και γυρίζοντας πίσω είδαμε έναν «salaryman» που είχε πιει πολύ και είχε λιποθυμήσει στο δρόμο, έξω από το μετρό. Οι Γιαπωνέζοι γενικά πίνουν πολύ, οπότε δεν είναι ασυνήθιστο να δεις κάποιον ντυμένο με κοστούμι και με βαλιτσάκι στο χέρι σε τέτοια κατάσταση. Δίπλα, λοιπόν, από εκεί που βρισκόταν ξαπλωμένος ο «salaryman» είχε πέσει το κινητό του, που ήταν ένα καινούριο iPhone 16 Pro.

Η κοπέλα που ήταν μαζί μου προσπάθησε να τον συνεφέρει, σκουντώντας τον και ρωτώντας τον αν είναι καλά. Εκείνος δεν απαντούσε, οπότε σε κάποια στιγμή η κοπέλα πήρε το κινητό του και το έβαλε στην τσέπη του παλτού του. Έτσι είναι οι Ιάπωνες. Έχουν πάντα στο μυαλό τους να είναι ευγενικοί και να συμπεριφερθούν σύμφωνα με τους κανόνες κοινωνικής ευπρέπειας — μια λογική που έχει τις ρίζες της στον κώδικα Μπουσίντο, τον οποίο έγραψε ο Τοκουγκάβα την περίοδο Έντο (1603–1868). Είναι μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα φιλοσοφία, η οποία όμως αφήνει πάρα πολλούς ανθρώπους εκτός της κοινωνικής δομής. Οι Ιάπωνες, από την άλλη, κάνουν ό,τι κάνουν με πολλή κουλτούρα: Από τον τρόπο με τον οποίο φτιάχνουν τα αμάξια τους, μέχρι τον τρόπο που καπνίζουν ή τη μουσική που ακούνε, όλα γίνονται στο πλαίσιο μιας κουλτούρας και κανείς δεν παρεκκλίνει από αυτό.

Σε παλιότερα βίντεο (πολλά από τα οποία έγιναν viral και βοήθησαν στο να γίνεις influencer), δοκιμάζεις «παράξενες» γεύσεις και φαγητά που στον κοινό άνθρωπο φαίνονται αηδιαστικά. Και στα πρόσφατα ταξίδια σου αναφέρεσαι στην τοπική κουζίνα, αλλά με έναν τρόπο που θυμίζει περισσότερο Άντονι Μπουρντέν. Είναι μια εξέλιξη αυτή ή κάτι που απλά τυχαίνει;
Με συγκινεί πολύ η αναφορά αυτή στον Άντονι Μπουρντέν, γιατί πρόκειται για μία μεγάλη μου έμπνευση. Ο λόγος που ξεκινήσαμε έτσι είναι ο εξής: Κάναμε μια μεγάλη κουβέντα με έναν οικογενειακό φίλο, ο οποίος έχει εταιρία marketing και γουστάρει τα ταξίδια. Φαντάσου, την πρώτη μέρα που τον γνώρισα, μιλάγαμε 12 ώρες σερί, από τις 2 το μεσημέρι μέχρι τις 2 τη νύχτα. Μου πρότεινε να δουλέψω στην εταιρία του και δέχτηκα αμέσως. Του είπα, όμως, ότι πριν έρθω ήθελα να πάω στο Βιετνάμ για ένα μήνα, που τότε ήταν το όνειρό μου. Εκείνος μου πρότεινε να καλύψει όλα τα έξοδα, με την προϋπόθεση ότι θα έπαιρνα μαζί μου κάμερες και θα τραβούσα τις εμπειρίες μου εκεί. Εννοείται πως δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Τελικά, μετά από μερικές καθυστερήσεις, καταλήξαμε στην Ταϊλάνδη μαζί με έναν φίλο, τον Αχιλλέα, ο οποίος στο πρώτο μας ταξίδι γύριζε όλα τα βίντεο.

Ήταν να βγάλουμε ένα βίντεο στο YouTube το οποίο δυστυχώς δεν ανέβηκε ποτέ και τραβήξαμε και μερικά μικρότερα βιντεάκια στα οποία δοκίμαζα έντομα, που πουλούσαν στις τοπικές αγορές. Εγώ από μικρός ήθελα να δοκιμάσω έντομα. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν στο Λονδίνο, όταν ήμουν δεκατριών, όπου είχα βρει ένα μέρος με τέτοιου είδους φαγητά. Με ενδιέφερε από την άποψη ότι έχουν πολλά οφέλη για τον οργανισμό (πρωτεΐνη κλπ.), αλλά και για το περιβάλλον. Δεν καταλάβαινα γιατί υπάρχει όλη αυτή η προκατάληψη στη Δύση απέναντι σε τέτοιου είδους τροφές. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι τα έντομα είναι βρόμικα, όμως αν συγκρίνεις μια ακρίδα του αγρού με ένα γουρούνι που το αφήνουμε και μεγαλώνει μέσα στις ακαθαρσίες και τις λάσπες, ποιο από τα δύο είναι τελικά πιο βρόμικο; Στην Ασία η προκατάληψη αυτή υπάρχει σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Όπως και να 'χει, τα βιντεάκια αυτά έγιναν viral και τα συνέχισα γιατί είναι πολύ εύκολα στο edit. Εγώ, λίγο ή πολύ, έμαθα να κάνω editing στο δρόμο. Έτσι, το Βιετνάμ για μένα ήταν ως επί το πλείστον περίεργα φαγητά, επειδή δεν ήξερα πως να βγάλω πιο περίπλοκα βίντεο και ταυτόχρονα ήταν ένας τρόπος για να πάρω πάρα πολλά views και να γίνω viral, πράγμα που χρειαζόμουν οπωσδήποτε, προκειμένου να βρω χορηγούς. Αφού, λοιπόν, κατάφερα και βρήκα χορηγούς για τα ταξίδια στην Ασία και τη Λατινική Αμερική ήρθε η επόμενη ερώτηση, που ήταν: «Τώρα τι κάνουμε;» Εκεί είναι που ξεκίνησα να πειραματίζομαι με περισσότερο storytelling, μεγαλύτερα σε διάρκεια βίντεο, με διαφορετικό περιεχόμενο κτλ. Αποφάσισα πως αυτό που ήθελα ήταν να προβάλλω τον πολιτισμό πίσω από το φαγητό και να εμβαθύνω περισσότερο στο κομμάτι του ταξιδιού και της περιπέτειας. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν τελικά να αφηγηθώ ανθρώπινες ιστορίες και να δείξω πως οπουδήποτε στον κόσμο κι αν βρίσκεσαι, οι άνθρωποι είναι στο βάθος ίδιοι.

Σε πόσες χώρες έχεις ταξιδέψει μέχρι σήμερα; Σε τι ηλικία ξεκίνησες να ασχολείσαι επαγγελματικά με τα ταξίδια;
Δεν ξέρω ακριβώς σε πόσες χώρες έχω ταξιδέψει. Η αλήθεια είναι πως δεν τις μετράω από πεποίθηση, γιατί θεωρώ ότι το να πεις ότι έχεις πάει σε εκατό χώρες από τις 195-6 που υπάρχουν είναι λίγο «κλεψιά». Εγώ, ας πούμε, που έχω πάει στην Ινδονησία για δύο μήνες, θεωρώ πως έχω καταφέρει μόνο να ξύσω την επιφάνεια. Στην Ινδία, επίσης, που έχω πάει για έναν μήνα, νομίζω πως δεν σου φτάνουν δέκα χρόνια για να την εξερευνήσεις πραγματικά ολόκληρη. Δεν βλέπω τα ταξίδια ανταγωνιστικά. Γενικά, υπήρξα τυχερός, γιατί στην οικογένειά μου είχαμε τα ταξίδια σε μεγάλη υπόληψη και έτσι ξεκίνησα να ταξιδεύω από πολύ μικρός. Το πρώτο σόλο ταξίδι που έκανα ήταν στα 19 μου. Τότε είχαμε την πανδημία, οπότε τα αεροπορικά εισιτήρια ήταν πολύ φτηνά και με 60 ευρώ κατάφερα να πάω πρώτα στη Βιέννη και ύστερα στην Πορτογαλία. Μετά συνέχισα να κάνω σόλο ταξίδια και το πρώτο μου μεγάλο ήταν στο Βιετνάμ και την Καμπότζη, το οποίο δημοσίευσα κιόλας.

Στην Καμπότζη επισκέφτηκα το Άνγκορ Βατ, ένα θρησκευτικό μνημείο από την Αυτοκρατορία Χμερ που ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα και είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Η ιστορία των Χμερ είναι επίσης πολύ ενδιαφέρουσα, καθώς αυτή η τεράστια, για τα δεδομένα της εποχής, αυτοκρατορία εξαφανίστηκε κυριολεκτικά μέσα σε δύο γενιές. Η ιστορία τους είναι παρόμοια με αυτή του Μινωικού πολιτισμού και των Ίνκας στον Αμαζόνιο. Οι Χμερ, συγκεκριμένα, είχαν καταφέρει να «δαμάσουν» το νερό, το οποίο χρησιμοποιούσαν για ύδρευση και άρδευση, και έτσι είχαν μεγάλη παραγωγή αγροτικών προϊόντων σε περιόδους ξηρασίας, όταν άλλοι γειτονικοί λαοί αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα. Κάπως, με τα χρόνια, η παιδεία τους «χάλασε» και έχασαν αυτή την πολύτιμη γνώση. Σε μια γενιά, λοιπόν, καταστράφηκαν τα κανάλια που είχαν χτίσει οι πρόγονοί τους γιατί δεν ήξεραν πια πως να τα επισκευάσουν και μέσα στην επόμενη γενιά έσβησαν κυριολεκτικά από τον χάρτη και η ζούγκλα κατάπιε την πόλη τους.

Ορισμένα από τα μέρη που επισκέπτεσαι έχουν την φήμη ότι είναι πολύ επικίνδυνα, είτε λόγω των αντίξοων συνθηκών που επικρατούν εκεί, είτε λόγω εγκληματικότητας. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσες να απειλείσαι;
Γενικά, έχω πάει σε πόλεις που έχουν υψηλά επίπεδα εγκληματικότητας, όπως για παράδειγμα η Μανίλα στις Φιλιππίνες. Και η Λίμα έχει εγκληματικότητα, αλλά υπάρχει ένα κομμάτι της πόλης που είναι ασφαλές. Η Πόλη του Μεξικού θεωρώ πως είναι ένα μέρος που ίσως να με δυσκολέψει, γιατί όντως έχει πολλή εγκληματικότητα. Για να είμαι ειλικρινής, η μόνη φορά που έχω νιώσει απειλή ήταν στο Μπαλί, όταν με κυνηγούσε ένας τύπος στο βουνό, σε τελείως προσωπικό επίπεδο και ήταν γενικά περίεργη κατάσταση. Μόνο εκεί έχω νιώσει απειλή για τη ζωή μου από ανθρώπους. Είμαι και τυχερός, αλλά, ενώ μπορεί να έχω βρεθεί σε περίεργα μέρη με περίεργες παρέες, έχω πάντα το νου μου και δεν αφήνομαι. Όταν δεις και συμβαίνει κάτι περίεργο, πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος να τρέξεις και πάντα πρέπει να είσαι έτοιμος να καληνυχτίσεις την παρέα και να φύγεις, αποφεύγοντας μια κατάσταση που πάει να γίνει επικίνδυνη. Γενικά, όταν βρίσκεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου, καλά είναι να έχεις ανθρώπους γύρω σου που να ξέρεις ότι μπορείς να τους εμπιστευτείς.

Τώρα, όσον αφορά τα καρτέλ, υπάρχει γενικά μια παρανόηση. Οι φαβέλες, που βρίσκονται υπό την προστασία τους, είναι μερικές φορές πιο ασφαλείς από την κυρίως πόλη. Αν εσύ πας, ως επισκέπτης, και είσαι κόσμιος, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Είσαι και εσύ υπό την προστασία των καρτέλ, τα οποία θέλουν τουρισμό και κόσμο γενικότερα. Αυτό που κάνουν τα καρτέλ, με πάρα πολύ δημόσιο τρόπο, είναι να τιμωρούν την εγκληματικότητα. Υπήρχε πρόσφατα, για παράδειγμα, ένα συμβάν, όπου μια Αμερικανίδα είχε κλέψει ένα αυτοκίνητο και την βρήκαν διαμελισμένη σε ένα πορτμπαγκάζ, έξω από ένα φαγάδικο. Αυτό το έκαναν για παραδειγματισμό, για να δείξουν σε όλους ότι αυτό θα πάθουν αν κάνουν κάτι τέτοιο. Κατά τα άλλα, αν πας και συμπεριφέρεσαι σωστά, τα καρτέλ είναι μαζί σου. Αν είσαι μέρος της τοπικής κοινότητας και σου κλέψουν το κινητό, η αστυνομία δεν θα κάνει κάτι. Πρέπει να απευθυνθείς αναγκαστικά στα καρτέλ. Είναι κάτι σαν τοπική κυβέρνηση, κατά μία έννοια.

Όσον αφορά το φυσικό περιβάλλον τώρα, γενικά πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός. Πάντα πρέπει να ακούς τι σου λένε αυτοί που ξέρουν καλύτερα. Αυτό είχε πει κάποτε και ο Μπουρντέν πολύ ωραία: «Όταν ταξιδεύεις, πρέπει πάντα να ξέρεις ότι είσαι ο πιο χαζός άνθρωπος στο δωμάτιο». Στα νησιά Togean που ήμουν, ήταν πάρα πολύ επικίνδυνα. Είχε κροκόδειλους του αλμυρού νερού στη θάλασσα, οι οποίοι είναι φοβερά επιθετικοί και τρώνε μέχρι και παιδιά, οπότε οι ντόπιοι τους κυνηγάνε. Η πιο τρομακτική προσωπική μου εμπειρία ήταν στα νησιά Κομόντο, όταν κολυμπούσα με μάσκα στη θάλασσα και ξαφνικά πέτυχα μπροστά μου ένα φίδι. Τα θαλάσσια φίδια είναι πολύ δηλητηριώδη και άμα σε δαγκώσουν δεν προλαβαίνεις ούτε να βγεις από το νερό. Ευτυχώς, όμως, τα φίδια αυτά δεν είναι τρελά επιθετικά. Επίσης, επικίνδυνοι είναι οι καρχαρίες, οι δηλητηριώδεις μέδουσες και τα φίδια της ζούγκλας. Πάντα, όταν πηγαίνω σε μέρη όπου ζουν τέτοια πλάσματα, προσπαθώ να έχω κάποιον μαζί μου που να ξέρει. Έχω κι εγώ κάποιες γνώσεις όσον αφορά τη φύση, αλλά οπωσδήποτε είναι σημαντικό να έχεις μια καθοδήγηση.

Υπάρχει κάποιο μέρος στο οποίο δεν θα επέστρεφες «ούτε με σφαίρες»; Ποιες ήταν οι εμπειρίες που σε οδήγησαν σε αυτή την απόφαση;
Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιο μέρος που θα απέφευγα τόσο έντονα. Υπάρχουν, βέβαια, μέρη που δεν θα ξαναπήγαινα λόγω βαρεμάρας. Ας πούμε η Σιγκαπούρη δεν μου λέει τίποτα σαν πόλη, το ίδιο και η Τζακάρτα. Η Μανίλα, ίσως, στις Φιλιππίνες είναι ένα μέρος όπου δεν θα ξαναπήγαινα εύκολα. Είναι μια άσχημη πόλη, που δεν έχει πολλά πράγματα να δεις. Είναι τεράστια και επικίνδυνη, και έχει μάλλον αποπνικτική ατμόσφαιρα. Και το Νέο Δελχί μπορεί να είναι άσχημο, όμως εκεί θα ξαναπήγαινα. Στη Μανίλα, από τη μία έχει τα μεγάλα μοντέρνα κτίρια και από την άλλη υπάρχουν πολλά μικρά φτωχικά σπίτια, κάτω από γέφυρες κλπ. Υπάρχει και μια μεγάλη παραγκούπολη, που πολύ ειρωνικά ονομάζεται «Happyland» και γενικά είναι από τα μέρη που προσπαθώ να αποφεύγω, γιατί ξέρω ότι θα δω εικόνες που θα με στοιχειώσουν για μια ζωή και δεν μπορώ να τις χρησιμοποιήσω για τα βίντεο που ανεβάζω. Πρόκειται για μια σκοτεινή πλευρά του κόσμου που δεν θα ήθελα να δείξω στο κοινό που με παρακολουθεί. Δείχνοντας αυτές τις εικόνες υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί το νόημα ότι οι Φιλιππίνες είναι πανέμορφες και έχουν πολύ ωραίο φαΐ και ωραίους ανθρώπους και να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι είναι βρόμικες, άσχημες και οι άνθρωποι ζουν κάτω από αδιανόητες συνθήκες και τρώνε από τα σκουπίδια. Σαν influencer, δείχνοντας τέτοια πράγματα, κινδυνεύεις να δημιουργήσεις την εντύπωση ότι ο κόσμος είναι ένα πολύ τρομακτικό μέρος και αυτό προσωπικά είναι κάτι που δεν θέλω να συμβεί.

Υπάρχει ένα μέρος που θέλεις πολύ να εξερευνήσεις, αλλά δεν είχες ακόμα την ευκαιρία να ταξιδέψεις εκεί;
Θέλω να πάω στο Νεπάλ. Έχω κανονίσει να ταξιδέψω εκεί τον Απρίλιο, αν όλα πάνε καλά από θέμα χορηγιών. Είχαν πρόσφατα κάποιες πολιτικές διαταραχές, αλλά νομίζω πως τα πράγματα θα έχουν ηρεμήσει μέχρι τότε που θα πάω εγώ. Άλλωστε και στο Περού, που βρίσκομαι τώρα, είχαν πρόσφατα διαταραχές, αλλά ο τουρισμός συνεχίστηκε κανονικά. Επίσης, άλλη μία χώρα που θα ήθελα να επισκεφτώ είναι το Αφγανιστάν. Θεωρώ πως θα έχει πολύ ενδιαφέρον να δεις πως είναι μία χώρα αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, με δικά της ήθη και έθιμα, όπου επικρατεί μια τελείως διαφορετική κατάσταση. Θα ήθελα να επισκεφτώ συγκεκριμένα την Καμπούλ και κάποιες περιοχές στον Βορρά που είναι πολύ ωραίες. Είναι μια διαδρομή κάπως πιο τουριστική, που περνάει από τον παλιό Δρόμο του Μεταξιού. Το Αφγανιστάν είναι μια χώρα για την οποία γνωρίζουμε σχεδόν μόνο αρνητικά πράγματα, οπότε είναι και μία πρόκληση να μπορέσω να βρω τις ομορφιές που κρύβει και να τις αναδείξω.