«Το μεγαλύτερο μέσο κοινωνικής δικτύωσης είναι το φαγητό» είχε πει ο Βραζιλιάνος σεφ Alex Atala. Και επειδή η εποχή μας αν μη τι άλλο αγαπάει και την κοινωνική και την δικτύωση δέχτηκα -εννοείται- την πρόσκληση του φίλου Γιάννη για ένα διήμερο στην «έξω Δράμα», όπως χαρακτηριστικά ονομάζει τα γύρω της πόλης σημεία που επιλέγει για φαγητό. Σε σπηλιά ήταν το ραντεβού και με σχέδιο ανάβασης για σκι την επόμενη στο υπέροχο Φαλακρό, που επιτέλους επαναλειτουργεί μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια. Έτσι ο φίλος μάγειρας, που γύρισε ορεξάτος από την κοιλάδα Naltar στα Ιμαλάια, όπου και εκπαίδευε την εθνική ομάδα χιονοδρομίας του Πακιστάν, μας οδήγησε σε μια ταλάντευση γεύσεων άνευ προηγουμένου. «Λοιπόν για το story! Το σημερινό γεύμα είναι Paleo, κάτι δηλαδή σαν ένα τυπικό γεύμα του ανθρώπου του Νεάντερταλ. Παλαιολιθική συνταγή, γνωστή σήμερα και ως δίαιτα των σπηλαίων.
Έκλεψα τα υλικά από τα στοιχεία που βρέθηκαν στο σπήλαιο El Sidrón, στην Ισπανία ώστε να έχουμε ένα πολύ ιδιαίτερο βραδινό με μανιτάρια, άγρια χόρτα και ρινόκερο, όπως λέει το βασικό μενού πριν την αναγκαία πες αλλαγή, αφού ο φίλος Ιορδάνης δεν τα πήγε καλά στο κυνήγι, οπότε και μας έφερε ταύρο από τη φάρμα του αγαπητού μας Άρη. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι φέρει ένα κέρατο κι αυτό στη μέση». Έτσι είναι οι φίλοι μου· υποστηριχτές της θεωρίας τους μέχρι τελικής πράξης! Ψήσιμο στις πέτρες, χωρίς μπαχαρικά και κρασί σε κολονάτα παρακαλώ ποτήρια γιατί όπως σωστά ειπώθηκε, αν οι Νεάντερταλς ήταν Δραμινοί, σίγουρα θα ήταν ευγενείς πότες!». Επόμενη ημέρα και ανάβαση στο Φαλακρό, σε ένα από τα πιο όμορφα βουνά μας που υψώνεται στα 2.232 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Στις πλαγιές του φιλοξενεί ζωντανά χωριουδάκια, εγκαταλελειμμένους οικισμούς, ξεχασμένα λατομεία, αλπικές εκτάσεις και λιβάδια που την άνοιξη γεμίζουν με άγριες ορχιδέες, κρόκους, θυμάρια, με ρίγανη και μέντα. Όσο για τις δασωμένες πλευρές του αυτές είναι πνιγμένες σε πυκνά δάση δρυός και κωνοφόρων, βελανιδιές και καστανιές που στα πόδια του φιλοξενούν όλη την παλέτα των χρωμάτων.
Δίκαια ονομάστηκε το «Βουνό των λουλουδιών» που αντιπαλεύει την ξερή λέξη Φαλακρό! «Γκρι Βουνό» το λέγανε οι Τούρκοι λόγω των πετρωμάτων του ενώ οι γέροι εδώ ακόμη το λένε Μποζ Δαγ, όνομα που επίσης που έμεινε από τα θραύσματα της τουρκικής γλώσσας. Το ηλεκτρικό ρολόι έδειχνε η 9:30 και ο δυνατός ήλιος έπαιρνε πίσω το φως του στην απέραντη λευκή σιωπή, αυτή που σαν χαλί ξεσήκωνε ο άνεμος. Κάτι ενθουσιασμένα πάνω μας μαυροπούλια μέναν με ανοιχτά, ασάλευτα φτερά στον παγωμένο αέρα κατακτώντας με ρυθμικούς κύκλους το γαλάζιο. Ο δυνατός αέρας τα άλλαζε διαρκώς θέσεις. Νόμιζα ότι φυλλομετρούσα τις όμοιες φιγούρες ενός κόμικ που προσπαθούσε να βρει τη σειρά του πάνω από τις κορυφές. «Άγιο Πνεύμα στα 1600 μέτρα, Γρανίτης στα 1750 και η κάτω από τα πόδια μας ήταν η κορυφή του Προφήτη Ηλία· σύμβολο της αλπικής ζώνης του βουνού που καμαρώνει τα 2100 της μέτρα. Ή θέα αποστομωτική προς όλες τις κατευθύνσεις. Λευκό πολυσχιδές ανάγλυφο σε πρώτο πλάνο που αφήνει ελεύθερα τα μάτια να ταξιδέψουν μέχρι το βαθύ γαλάζιο της λίμνης του ποταμού Νέστου και στα δίπλα Βουλγάρικα σύνορα, μέχρι το μαγικό Φαράγγι των Πύργων, χωριού με ερείπια βυζαντινών οικισμών, τον κάμπο της Δράμας, το Παγγαίο, τον Άθω και φυσικό στο φωτεινό γεμάτο αντανακλάσεις Αιγαίο. Ακόμη και τον Όλυμπο διακρίναμε από δω! Μικρή, λευκή στάμπα στο γαλάζιο. Οκ. Δεν έχει κάτι άλλο να ζητήσουν τα μάτια! Σταθήκαμε, ακίνητες χρωματιστές φιγούρες στην κορυφή, σιωπηλοί στη βαθιά δέηση της αμφίδρομης σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και φύση του.
Το Φαλακρό, είναι αυτός ο νοερός κρίκος αλυσίδας που συνδέεται με το Λαϊλιά με Όρβηλο και Μενοίκιο. Συναντά στα βόρεια τον ποταμό Νέστο και στα νότια κατεβάζει χαμηλά το μπόι του για να αγγίξει τον ποταμό Αγγίτη και την κοιλάδα του στα βόρεια της Δράμας. Ήπιες βουνοπλαγιές που τις ακολουθούν γκρεμοί κάθετοι και μεγάλα λιβάδια, που φρενάρουν απότομα μπροστά σε βάραθρα χαοτικά και δασωμένα φαράγγια. Χαμηλότερα, εκεί που ήλιος έφαγε το χιόνι καλπάζουν άγρια άλογα. Κάτω από τα 1.700 μέτρα υψόμετρο, το βουνό χάνει πια την γύμνια του και αποκαλύπτει για δεύτερη φορά την περιπατητική του ομορφιά.
Δεκάδες αθέατα μονοπάτια το κυκλώνουν μέσα από τη γεωμετρία μιας λαβύρινθης κίνησης. Θεαματικές ορθοπλαγιές και εντυπωσιακά υποαλπικά οροπέδια. Με τη συνοδεία του παγωμένου αέρα στο πρόσωπο φτάσαμε μέχρι τη Χιονότρυπα, το εντυπωσιακό σπηλαιοβάραθρο, το σαν οπτική απειλή κλεμμένη από ταινία. Ένα μεγάλο ανοιγμένο στόμα φαντάσου, με γλώσσα το μόνιμο χιόνι στον πάτο του. Φτάνει τα 111 μέτρα στα σωθικά του βουνού. «Χρονοκάψουλα» είπαν ειδικοί το παγοσπήλαιο, που διατηρεί και το καλοκαίρι το χιόνι της, αφού η θερμοκρασία στον πάτο δεν φεύγει από τον έναν βαθμό Κελσίου. Μια κενή σπηλιά και μια οροφή που κάποτε, για κάποιο λόγο απλά κατέρρευσε. Από εκεί ξεκίνησε η κατάβαση με σκι. Ανεμοδαρμένα ύψη στο Δρακογέννητο βουνό, διακριτική η παρουσία του θεού Βορέα και κατάληξη στο σάλε για οινοποσία και αλλαγή κύκλου ζωής.
13°
