Ο Φίλιππος Μάρης βλέπει το Βόρειο Σέλας τρεις φορές τον χρόνο και εξηγεί πώς θα το κάνεις κι εσύ
O Φίλιππος Μάρης πηγαίνει στον Αρκτικό Κύκλο τρεις φορές τον χρόνο. Η πρώτη σκέψη που κάνω είναι πως ίσως έχει επισκεφτεί τις περισσότερες φορές από κάθε άλλον Έλληνα, την περιοχή που φιλοξενεί το πανέμορφο φυσικό φαινόμενο, το Βόρειο Σέλλας με τα ζωηρά πράσινα χρώματα στον ουρανό. Σύντομα ενέπνεε κόσμο που τον ακολουθούσε για να βιώσουν τις ίδιες εμπειρίες με αυτόν, κολύμπι πλάι σε φάλαινες, βόλτες στα χιονισμένα φιόρδ παρέα με τάρανδους, πεζοπορίες στους εντυπωσιακούς παγετώνες της Ισλανδίας. Ήταν επόμενο να εγκαταλείψει τη δουλειά του στον τομέα των πωλήσεων και να ξεκινήσει το δικό του project με ταξίδια στα πιο παγωμένα μέρη της Γης και όχι μόνο. Διηγείται στην ATHENS VOICE τις περιπέτειές του και δίνει συμβουλές προκειμένου οποιοσδήποτε να πραγματοποιήσει αυτό που λέμε «ταξίδι - όνειρο ζωής».
«Με την οικογένειά μου κάναμε πάντα συντηρητικά ταξίδια, οπότε στα φοιτητικά χρόνια αποφάσισα να ταξιδέψω μόνος μου για να κάνω αυτά που θέλω. Πήγα για πρώτη φορά στα 18 μου περίπου στο Λονδίνο, κλασικός και διαχειρίσιμος θα έλεγα προορισμός, ώσπου να ξεκινήσω να επισκέπτομαι πιο μακρινές χώρες, κυρίως εκτός Ευρώπης. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι πέρα από την κινητικότητα των ταξιδιών, μου άρεσε να οργανώνω και πράγματα για τους άλλους. Έτσι διάφορες δραστηριότητες που ήθελα να κάνω για την πάρτη μου στα ταξίδια, τις σχεδίαζα και για την παρέα μου αργότερα, καθώς μου ζητούσαν να με ακολουθήσουν στα μέρη που πηγαίνω. Οι φίλοι μου σιγά - σιγά καλούσαν φίλους τους μαζί και κάπως έτσι έφτιαξα γι’ αρχή μια μικρή ομάδα εξορμήσεων. Όταν έφτασε να μαζεύεται πολύς κόσμος, άφησα τη δουλειά μου και δημιούργησα το ExploroLoco με ειδίκευση στον Αρκτικό Κύκλο. Διαλέγω τα μέρη με βάση τι καλύπτει τα δικά μου κριτήρια κυρίως και τι θα έκανα για να περάσω καλά κι από εκεί και πέρα περιμένω την ανταπόκριση από τον κόσμο.
Πρόκειται για αυτό που λέμε εναλλακτικός τουρισμός. Δεν πηγαίνουμε στις μεγάλες πρωτεύουσες για να επισκεπτούμε πάρκα και μουσεία αλλά στην ύπαιθρο της κάθε χώρας για να έρθουμε σε επαφή με τη φύση, τη βαθιά νοοτροπία, την πραγματική κουλτούρα και τις παραδόσεις ενός λαού, που τις βλέπεις έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Έτσι κάνουμε πεζοπορίες στα δάση, αναβάσεις σε βουνά, ράφτινγκ σε ένα ποτάμι και επισκέψεις σε χωριουδάκια.
Στον Αρκτικό Κύκλο, η βάση μας είναι τοTromsø Νορβηγίαςαλλά τη βγάζουμε εκτός πόλης, συνήθως αναζητώντας φάλαινες για να τις φωτογραφήσουμε, κάνοντας snowmobileστα χιονισμένα φιόρδ ή ταΐζοντας ταράνδους. Το Tromsø είναι μια μικρή πόλη που περπατείται εύκολα και έχει τα πάντα, από υπηρεσίες μέχρι υπέροχη αγορά και εννοείται πολύ οργανωμένο το κομμάτι του τουρισμού με το 50% του πληθυσμού περίπου να ασχολείται με αυτό.
Πώς βλέπουμε τις φάλαινες; Eπιβιβαζόμαστε σε φουσκωτά ταχύπλοα των 12 ατόμων και βγαίνουμε στην παγωμένη θάλλασα. Μια φορά πάνω στο ταχύπλοο είχαμε πιάσει -54 βαθμούς Κελσίου, με στολή δύτη και μάλιστα πάνω από τα ρούχα, για να κάνουμε snorkeling κοντά στις όρκες, που τρώγανε τη λεία τους - συγκεκριμένα ρέγκες. Οι όρκες είναι δολοφόνοι, όταν όμως είναι απασχολημένες με το φαγητό τους δεν σου δίνουν σημασία, κι έτσι τις πλησιάσαμε μέχρι ένα σημείο. Το νερό ήταν λιγότερο παγωμένο από οτι η ατμόσφαιρα έξω από αυτό.
Όσον αφορά στο Βόρειο Σέλας εκεί υπάρχει μια μικρή σύγχυση καθώς πρόκειται για φυσικό φαινόμενο που σημαίνει ότι δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα εμφανιστεί, εκτός φυσικά αν έχεις υπολογίσει με λεπτομέρειες το κατάλληλο σημείο στην κατάλληλη μέρα. Όταν το είδα για πρώτη φορά ήταν σαν να επικοινωνούσα με κάτι ανώτερο. Ένιωσα χαρά και μια μελαγχολία ταυτόχρονα, βλέποντας τον καταπράσινο ουρανό με τα κύματα που δημιουργούνταν ψηλά. Αν είσαι τυχερός μπορεί να το δεις στο πρώτο μισάωρο αλλιώς περιμένεις ώρες μέσα στο χιόνι. Υπάρχουν και άνθρωποι που ταξιδεύουν με στόχο ζωής να το δουν, κατασκηνώνουν με χειμερινές σκηνές με υπνόσακους και κιάλια για όσο χρειαστεί και όταν επιτέλους συμβαίνει βάζουν τα κλάματα. Ο μέσος έλληνας επισκέπτης εκείνη τη στιγμή γίνεται σαν μικρό παιδί, η χαρά του είναι απερίγραπτη και τότε εγώ χαίρομαι ακόμα περισσότερο. Bέβαια έχει τύχει και το εξής ευτράπελο, να έχουμε πάει στον Αρκτικό Κύκλο για επτά ημέρες και τις επτά συνεχόμενα να εμφανίζεται το βόρειο σέλας. Από κάποια φάση και μετά η ομάδα γυρνούσε το κεφάλι γιατί το είχαν χορτάσει και το βαριούνταν.
Ο παράγοντας κρύο είναι κάτι που φυσικά πρέπει να υπολογίσει κανείς επιλέγοντας να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι. Είναι απαραίτητος λοιπόν ειδικός χειμερινός εξοπλισμός. Δεν βοηθάει το να φορέσει όλη την ντουλάπα του για να μείνει ζεστός αλλά να βάλει 2-3 σωστά ρούχα όπως ισοθερμικά, fleece, πουπουλένιο μπουφάν και σκουφί-γάντια-κασκόλ. Ο συνδυασμός εμπειριών στον Αρκτικό κύκλο όμως σε αποζημιώνει και με το παραπάνω, παρά τις κλιματικές συνθήκες.
Οι χώρες του Βορρά είναι ακριβές συν τα αεροπορικά. Χρειάζονται 3 πτήσεις μέσω Φρανκφούρτης, από εκεί για Όσλο και μετά για Tromsø που η διάρκεια της πτήσης είναι 2 ώρες. Για να ταξιδέψει και να κάνει πράγματα εκεί κάποιος εκτός ταξιδιωτικού γραφείου θα ξεπεράσει τα 1.500 ευρώ. Εγώ όμως προτείνω το γραφείο πέρα από το οικονομικό, πολύ απλά γιατί ο τουρίστας αν ταξιδέψει κάπου στα τυφλά, με σκοπό να κάνει πολλές δραστηριότητες μέσα σε περιορισμένο χρόνο, χάνει την μπάλα, ενώ οργανωμένα γλιτώνει χρόνο και κόπο. Η διατροφή επίσης πολύ ακριβή, τρώνε τάρανδο -το δικό τους αρνί και κατσίκι- που θα το μαγειρέψουν σε στιλ μαγειρίτσας, το λεγόμενο reindeer stew. Έπειτα τάρανδο μέσα σε μπέργκερ και hot dog.
Ο Έλληνας όταν πρόκειται να κάνει ένα τέτοιο ταξίδι το συνδυάζει συνήθως με την Ισλανδία, έναν προορισμό που επισκεπτόμαστε συνέχεια. Έχει μοναδική γεωμορφολογία πέρα του Ρέικιαβικ, όπως κρατήρες, ηφαίστεια, επιβλητικούς καταρράκτες και παγετώνες με εντυπωσιακούς κρυστάλλους που χρειάζονται παπούτσια με καρφιά και ειδική ζώνη ανάσυρσης σε περίπτωση που γλιστρήσει κάποιος. Πάντα έχουμε μαζί ένα ντόπιο οδηγό να μας κατευθύνει και συνήθως κινούμαστε στην νότια πλευρά της χώρας με κατεύθυνση το Scogafos. Kαι στην Ελλάδα όμως μας αρέσει να ανεβαίνουμε σε χιονισμένες κορυφές, όπως στο Σχολιό στον Όλυμπο, εφόσον έχει και η ομάδα ανάλογη φυσική κατάσταση. Αλλιώς πηγαίνουμε στα Μετέωρα να κάνουμε scrambling, περιμετρικά στο βράχο σε σημεία που είσαι εσύ και ο γκρεμός. Θα πάμε και για ορειβασία στον Ταΰγετο, πεζοπορία στο Mainalon Trail ή στην Λίμνη Τσιβλού και rafting. Tα καλοκαίρια ταξιδεύουμε στην Κρήτη για να διασχίσουμε το φαράγγι της Σαμαριάς και να ανέβουμε στον Ψηλορείτη. Η Ελλάδα είναι ασυζητητί από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου και τα φυσικά τοπία της προσφέρονται για ένα ανερχόμενο κομμάτι τουρισμού, αυτό που επιδιώκει τα wellness retreats.
Συχνά μου λένε «θέλω να έρθω αλλά δεν έχω παρέα». Η συμβουλή μου είναι για όσους διστάζουν, να μην τους κρατάει πίσω η έλλειψη παρέας, ο χρόνος περνάει γρήγορα και αν περιμένουμε ακόλουθους στο ταξίδι-όνειρο ζωής, αυτό ίσως δεν γίνει ποτέ!»
Συχνά μου λένε «θέλω να έρθω αλλά δεν έχω παρέα». Η συμβουλή μου είναι για όσους διστάζουν, να μην τους κρατάει πίσω η έλλειψη παρέας, ο χρόνος περνάει γρήγορα και αν περιμένουμε ακόλουθους στο ταξίδι-όνειρο ζωής, αυτό ίσως δεν γίνει ποτέ!»
Στην Ασία από την άλλη, προορισμός που οι Έλληνες αγαπούν πολύ, είναι το Βιετνάμ. Μια πανέμορφη, μεγάλη μακρόστενη χώρα στην οποία χρειάζονται εσωτερικές πτήσεις για να πας από τον βορρά στον νότο και ανάλογα με τον μήνα σε κάθε κομμάτι της επικρατεί και διαφορετικό κλίμα! Με την ομάδα πάμε στις ξακουστές ρυζοφυτίες, κάνουμε πεζοπορία στους οικισμούς και για ένα βράδυ μας φιλοξενεί οικογένεια Βιετναμέζων στην καλύβα τους που μας μαγειρεύουν. Η μαγειρική στο Βιετνάμ είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας και κάποιος που θα το επισκεφτεί πρέπει να είναι προετοιμασμένος για να δει τα πάντα, αφού στις αγορές τους δεν θα δεις μόνο noodles: Τρώνε έντομα όπως κατσαρίδες, βατράχια, σκύλους και γάτες.
Όσο βρισκόμαστε εκεί, παρατηρούμε τους ανθρώπους με τις πολύχρωμες παραδοσιακές φορεσιές στους οικισμούς, κάνουμε ανάβαση στο ψηλότερο βουνό του Βιετνάμ, το Fansipan στα 3,143 μέτρα και επίσκεψη στο ναό που βρίσκεται στην κορυφή, κρουαζιέρα στα νησάκια του περίφημου Hạ Long Bay και κοιμόμαστε σε ποταμόπλοιο.
Ένας ακόμα δημοφιλής προορισμός είναι το Μαρόκο. Επισκεπτόμαστε την έρημο Σαχάρα διανύοντας μια μεγάλη απόσταση και καταλήγουμε στην Essaouira. Eίναι μια παραθαλάσσια όμορφη πόλη μπροστά στον Ατλαντικό ωκεανό, που φιλοξενεί την μεγάλη ιχθυαγορά της χώρας όπου βλέπει κανείς ψάρια τα οποία δεν υπάρχουν στην Ελλάδα και για τα οποία ενδεχομένως να μην έχουμε οι Έλληνες καν ακουστά. Τρώμε ποιοτικά και πάμφθηνα και φυσικά πηγαίνουμε για μάθημα σερφ στα πανύψηλα κύματα.»
Επόμενο ταξίδι για τον Φίλιππο και την ομάδα του, τα απόκοσμα νησιά Φερόε.
Ο Θεσσαλονικιός ζωγράφος, που ποτέ δεν έκρυψε πως ο Λαζόγκας είναι μια από τις κύριες αναφορές του, μας μιλά για την ιστορία μιας εικαστικής σύμπλευσης
Επισκεφτήκαμε το πολύτιμο αρχείο της ΕΡΤ, περπατήσαμε ανάμεσα σε ατελείωτους διαδρόμους που διασώζουν ήχους και εικόνες από το 1900 μέχρι σήμερα και μιλήσαμε με τον διευθυντή του, Βασίλη Αλεξόπουλο.
«Όταν το μόνο που σου αφήνουν οι άλλοι φεύγοντας είναι κούτες με υφάσματα και υφαντά, τότε γύρισε σελίδα και μοιράσου τα» είπε ο καλλιτέχνης και το έκανε!
21°
