Skateborders: Ο Νάσος και η Λουίζ γυρίζουν τον κόσμο με σκέιτ

Πολυταξιδευμένοι, ειδικοί στις αποδράσεις, μας κάνουν να ζηλεύουμε λίγο κάθε φορά που βλέπουμε στα social media τις φωτογραφίες τους από τους εξωτικούς προορισμούς που επισκέπτονται. Η αλήθεια είναι πως οι travel bloggers ανά τον κόσμο, είναι χιλιάδες, μερικοί όμως ανάμεσά τους ξεχωρίζουν για το περιεχόμενο που δημιουργούν. Οι Skateborders, η Λουίζ Μπαλατλιάν και ο Νάσος Δεκάρης είναι μέσα σε αυτούς που μας τράβηξαν την προσοχή καθώς πρόκειται για Έλληνες, που αγαπούν το skate και ταξιδεύουν παντού με τις σανίδες τους -τις οποίες προμηθεύονται από ελληνικά skate shops- εξερευνώντας τα καλύτερα μέρη για cruising. Ο Νάσος κατάγεται από την Λαμία και μέχρι πρότινος εργαζόταν ως γυμναστής στην Αθήνα ενώ η Λουίζ είναι γραφίστρια από την Ξάνθη. To project Skateborders (skateboarders with no borders), είναι το αποτέλεσμα της κοινής τους αγάπης για τα ταξίδια, τη φωτογραφία και τις σανίδες. 

«Από πολύ μικρός έχω πάθος με τον αθλητισμό. To skateboarding το γνώρισα στο γυμνάσιο, μέσα από έναν φίλο ο οποίος έκανε κάθε μέρα μετά το σχολείο και μου πρότεινε να δοκιμάσω. Από τη πρώτη στιγμή που ανέβηκα σε αυτό το κομμάτι ξύλου με τις 4 ρόδες μέχρι σήμερα, μέσα από downhills, σκαλιά και flips το συναίσθημα παραμένει μοναδικό. Εκεί που μεγάλωσα ήμασταν πραγματικά ελάχιστοι που κάναμε skate, πράγμα που το έκανε ακόμη πιο ξεχωριστό. Χάρη σε αυτό έχω περάσει φανταστικές εμπειρίες και συναισθήματα, γνωρίσει εκπληκτικούς ανθρώπους και πάρει πολλά μαθήματα. Είτε ήμουν στο δρόμο με το skateboard, είτε στη θάλασσα με το surfboard, είτε στο βουνό με το snowboard. Δε νομίζω ότι μπορώ να περιγράψω εύκολα με λέξεις τον ξεχωριστό κόσμο που μου ανοίχτηκε με μια σανίδα στα πόδια. Έτσι, χάρηκα όταν και η Λουίζ δοκίμασε και ύστερα ήθελε να γνωρίσει περισσότερο αυτό τον κόσμο και τη συγκεκριμένη κουλτούρα, αγοράζοντας το δικό της σανίδι.» λέει ο Νάσος στην ATHENS VOICE.

Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κουλτούρας που περιγράφει, είναι τα ταξίδια και οι νέες περιπέτειες. Έτσι, οι δύο 27χρονοι, ουσιαστικά αποφάσισαν να βάλουν αυτή την αγάπη πάνω στις τέσσερις ρόδες του skate τους. Η Λουίζ άλλωστε από την πλευρά της πάντα θαύμαζε τους «boarders» γενικά, είτε skaters είτε surfers. Αγόρασε το πρώτο της skate στην καραντίνα για να ξεπεράσει τις φοβίες της, όπως μας περιγράφει.

«Φοβόμουν μην πέσω και χτυπήσω. Γενικά μεγαλώνοντας εξελίχθηκα σε control-freak οπότε το να κάνω κάτι άγνωστο και δη «επικίνδυνο» ήταν μεγάλο challenge για μένα ώσπου αποφάσισα να αντιμετωπίσω τους φόβους μου. Το skate μου έδωσε ό,τι χρειαζόμουν, κάποια ώρα μες την ημέρα δηλαδή που να μην σκέφτομαι, κάποιες στιγμές ανεμελιάς. Ο Νάσος με βοήθησε και μου έμαθε πώς να κάνω cruising, οπότε αφού αγάπησα το skate, με το που καλοκαίριασε ξεκίνησα windsurfing και έκτοτε δοκιμάζω ό,τι σχετίζεται με σανίδες, wakesurf, surf, balance board, snowboard.»

Το αγαπημένο ταξίδι των Skateborders ως τώρα είναι αυτό στη Ρώμη όπου είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν από κοντά το World Skateboarding Championship που έκρινε τους τελικούς αθλητές για τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο, στην παρθενική εμφάνιση του αθλήματος στη κορυφαία αθηλητική διοργάνωση. Εκεί γνώρισαν κορυφαίους αθλητές του είδους όπως τον παγκόσμιο πρωταθλητή Nyjah Huston. Το αμέσως επόμενο τους ταξίδι όπως μας λένε, θέλουν να είναι η Βαρκελώνη, η επονομαζόμενη «best skate city» της Ευρώπης για ατελείωτες βόλτες με μια φωτογραφική μηχανή στο ένα χέρι, quesadillas στο άλλο και το skate κάτω από τα πόδια τους. Και μετά το LA, η απόλυτη «ρολερούπολη».

«Η Ρώμη έχει από τους πιο ωραίους, flat, φαρδιούς δρόμους που έχουμε δει και το cruising εκεί ήταν πραγματικά απολαυστικό. Ιταλικό παγωτό, πίτσα, κάθε οικοδομικό τετράγωνο και ένα μουσείο και ατελείωτο cruising- τι άλλο να ζητήσουμε; Θυμάμαι μία βραδιά που επιστρέφαμε με τα skate μετά τα μεσάνυχτα, δεν υπήρχε κανένας άλλος στους δρόμους για αρκετή απόσταση. Το σκηνικό στη παλιά Ρώμη έμοιαζε σαν εγκαταλελειμμένη πόλη, με τα κίτρινα φώτα της να φωτίζουν μόνο τις δικές μας σκιές στο δρόμο. Φθάνοντας στη Piazza del Popolo, αντικρίσαμε περιπολικά και ένοπλους του στρατού της χώρας με τεθωρακισμένα οχήματα. Η Ιταλία είχε απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 11 λόγω πανδημίας, πράγμα που εμείς δε γνωρίζαμε, αλλά μας ενημέρωσε ο φιλικός carabinieri της τοπικής αστυνομίας! Το ταξίδι που σίγουρα θέλουμε να κάνουμε κάποια στιγμή, είναι στην Βαρκελώνη και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, που είναι η Μέκκα του skateboarding. California, ήλιος και ατελείωτο cruising από σανίδες μέχρι rollers. Και οι δύο κάνουμε κυρίως street skate, ωστόσο όταν ξέρουμε ότι υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο skatepark στο μέρος που βρισκόμαστε κάθε φορά, φροντίζουμε να το επισκεφθούμε. Για παράδειγμα, το καλοκαίρι που επισκεφθήκαμε τη Σαντορίνη, είχαμε ακούσει για ένα skatepark στο Καμάρι, και όταν το βρήκαμε το διασκεδάσαμε πραγματικά γιατί ήταν μια αυτοσχέδια ράμπα που φαινόταν ότι στήθηκε από ντόπιους με πολύ μεράκι!»

Σήμερα πετυχαίνουμε τους Skateborders στην Ελβετία. Μας εξηγούν οτι επωφελούνται από τη γεωγραφική τοποθεσία της χώρας, που τους προσφέρει εύκολη και γρήγορη μετακίνηση σε πληθώρα χωρών, ανακαλύπτοντας νέα spot για τις σανίδες τους και μαγικές θέες για τον φωτογραφικό τους φακό. Σύμφωνα με την Λουίζ και τον Νάσο, το εξωτερικό, είναι σύνηθες να χρησιμοποιεί κάποιος τη σανίδα του σαν μέσο μεταφοράς καθημερινά μέσα στην πόλη, ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου σε αντίθεση με την Ελλάδα. 

«Γενικά είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι μπορούμε να κινηθούμε παντού με τα skate μας, από κεντρικούς δρόμους μέχρι σούπερ μάρκετ. Αντίθετα στην Ελλάδα, το να έχει κάποιος τη σανίδα του-εκτός από το surf και το snowboard που θεωρούνται πολυτελή, αθλήματα με άλλο status-αντιμετωπίζεται σαν να έχει ξεχάσει να μεγαλώσει ή θεωρείται περιθωριακός, περίεργος underground. Δεν είναι το ίδιο αποδεκτές οι σανίδες του “τσιμέντου”, που αν το καλοσκεφτείς είναι παράλογο γιατί το μόνο που τις διαχωρίζει από τις υπόλοιπες είναι ότι έχουν ρόδες. Εμείς πάντως απολαμβάναμε το cruising, ακόμα και στην Ελλάδα που οι δρόμοι της δεν προσφέρονται ιδιαίτερα, απλά βλέποντας τη ζωή στο εξωτερικό, παρατηρούμε πόσο υποτιμημένη είναι η skate κουλτούρα στη χώρα μας.»

Πέρα από τα skate spots που αναδεικνύουν, οι Skateborders μέσα από τα ταξίδια τους διηγούνται ιστορίες για τα μέρη και τους ανθρώπους που συναντούν αλλά και για τα απρόοπτα που μπορεί να τους συμβούν ρολάροντας. 

«Κάνοντας snowboard στις Άλπεις για πρώτη φορά αποφάσισα να κάνω μια μικρή παύση στην άκρη της κατηφορικής πίστας, βγάζοντας και τα δύο bindings, (όσοι κάνουν snowboard θα καταλάβουν πόσο μεγάλο λάθος ήταν αυτό). Το αποτέλεσμα; Πριν καν το καταλάβω, από τα υγρά μου γάντια γλίστρησε η σανίδα και άρχισε να κατεβαίνει με απίστευτη ταχύτητα όλη την πίστα. Μετά το πρώτο σοκ που διήρκησε κάποια δευτερόλεπτα βλέποντας τη σανίδα να περνάει μόνη της ανάμεσα από τους skiers και τους snowboarders-ευτυχώς δεν χτύπησε κανέναν- άρχισα να κατεβαίνω με τα πόδια προς τα κάτω σε μια προσπάθεια να τη βρω εάν ήμουν τυχερή και κολλούσε σε κάποιο παχύ χιόνι. Ήταν νοικιασμένη oπότε εκεί άρχισε η ανησυχία του τι θα ακολουθήσει. Για καλή μας τύχη, το ποσό που έπρεπε να πληρώσουμε στο Ski Rental ήταν πολύ πολύ μικρότερο από αυτό που φοβόμασταν αλλά σίγουρα δεν θα ξεχάσω το περιστατικό ούτε ξανάλυσα και τα δύο bindings!» περιγράφει η Λουίζ. Εκτός από τις εμπειρίες τους οι Skateborders είναι πρόθυμοι να δώσουν πρακτικές ταξιδιωτικές συμβουλές. 

«Τα ενοικιαζόμενα σπίτια συνήθως αποτελούν μια πολύ καλή και οικονομική λύση. Εμείς συνήθως επιλέγουμε να έχουμε κανονίσει τις δουλειές μας έτσι ώστε να μπορούμε να ταξιδεύουμε και καθημερινές εκτός από Σαββατοκύριακα που τα αεροπορικά εισιτήρια είναι συνήθως πιο ακριβά. Ακόμη και σε καιρό πανδημίας, (αν δεν υπάρχει θέμα υποχρεωτικής καραντίνας στη χώρα που θέλει να επισκεφθεί κάποιος), υπάρχουν τρόποι. Επίσης ένα θέμα που μπορεί να απασχολεί κάποιον, είναι που θα βρει να κάνει τεστ στην ξένη χώρα για το ταξίδι της επιστροφής και πόσο θα κοστίζει. Χρειάζεται απο πριν μια μικρή έρευνα λοιπόν. Κανείς δεν φαντάζεται για παράδειγμα πως σε μια αντικειμενικά ακριβή χώρα όπως η Ελβετία, βρίσκεις rapid test με 20 ελβετικά φράγκα (δηλ. 19€), ενώ η πλειοψηφία χρεώνει 43-60 ελβετικά φράγκα.»