Ικαρία

Πρώτη φορά άκουσα για το νησί της Ικαρίας όταν ήμουν παιδάκι, από τον παππού και τη γιαγιά μου. Είχανε πάει για θεραπευτικά λουτρά, διότι ο παππούς είχε κάποια προβλήματα με το χέρι. Φαίνεται πως εντελώς ασυνείδητα συνέδεσα το μέρος με αυτό το γεγονός – γι’ αυτό πίστευα πως είναι ένα μάλλον βαρετό νησί.

Μετά από χρόνια, το χειμώνα του 2004, ένας φίλος είπε στην παρέα πως τα καλοκαίρια και το Πάσχα πηγαίνει εκεί, διότι έχει σπίτι, και πρότεινε να μας φιλοξενήσει το καλοκαίρι. Έτσι κι έγινε. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, απλά όταν επέστρεψα από το νησί, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα ξαναπάω! Και ξαναπήγα το επόμενο καλοκαίρι. Και ξανά μετά και ξανά. Τέσσερις χρονιές, μόνο Ικαρία πάω για διακοπές!

Δεν μπορώ να πω ότι έχω γυρίσει το μεγάλο αυτό νησί (για να το γυρίσεις, θες οπωσδήποτε αυτοκίνητο κι εμείς την πρώτη χρονιά μόνο οτοστόπ κάναμε – άλλη τρέλα κι αυτή). Εκεί ζω λίγο πολύ σαν ντόπιος, και πιστεύω ότι αξίζει με χίλια, έστω μία φορά στη ζωή του, κάποιος να την επισκεφτεί. Οι Ικαριώτες είναι ξέγνοιαστοι άνθρωποι – όποιον και να συναντήσεις θα το διαπιστώσεις. Μου κάνει τόση εντύπωση, αλλά και ζηλεύω επίσης, το να μην έχεις άγχος – είναι πολύ σημαντικό στη ζωή. Ξεκλείδωτο σπίτι, αγοράζεις κάτι από ψιλικατζίδικο και ο μαγαζάτορας δεν έρχεται καν να δει αν αφήνεις τα σωστά λεφτά – εκπληκτικό lifestyle, αλλά σίγουρα είναι και θέμα εμπιστοσύνης!

Η όμορφη, άτακτη θάλασσα (η καλύτερη για ένα σερφά), το γέλιο και η άνεση να αγκαλιάζεσαι για να χορέψεις με έναν εντελώς άγνωστό σου τον Ικαριώτικο στα μεγάλα πανηγύρια, η ανεμελιά τα πρωινά όταν όλοι κοιμούνται, η ζωντάνια μετά το απογευματινό μπανάκι, τα βράδια στα μπαράκια στον Χριστό Ραχών, είναι μόνο μια γεύση… Γεγονός είναι πως όσα κι αν γράψω, αν δεν πας να τα ζήσεις από κοντά, δεν λένε τίποτα απολύτως.

* O Dreyk the Pirate είναι Graffiti writer