H Σαντορίνη του συγγραφέα Terry Hayes

Έχω υπάρξει αρκετά τυχερός ώστε να έχω δει μερικά από τα πιο υπέροχα αξιοθέατα – τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τους ευκάλυπτους στο άγριο τοπίο της Αυστραλίας, τα αγγλικά δάση με τις βελανιδιές όταν οι καμπανούλες αρχίζουν να ανθίζουν, τη φεράρι του Μίκαελ Σουμάχερ να ουρλιάζει σαν σειρήνα συναγερμού καθώς σπινάρει στην Πλατεία Καζίνο στο Μονακό.

Αλλά τίποτα πιο όμορφο δεν υπάρχει από όσα μέχρι τώρα έχω δει από το να ταξιδεύεις στο νησί της Σαντορίνης με τον απέραντο γαλανό ουρανό πάνω από το κεφάλι σου και ένα ελαφρύ αεράκι να αγκαλιάζει την πλάτη σου.

Η ιστορία που εκτυλίχτηκε πριν από καιρό –όπως συμβαίνει σε πολλές ιστορίες– και ξεκίνησε στη Φλόριντα, αναφέρεται σε μια επίσκεψή μου σε εκείνο το θαυμάσιο νησί με τα άσπρα σπιτάκια και τα μικρά σαν στολίδια μαγαζιά.

Η Κρίστεν και εγώ ζούσαμε στο Παλμ Μπιτς όταν, μετά από μια σχέση που μετρούσε τρία χρόνια, αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Στην πραγματικότητα, μάλλον με λυπήθηκε! Τέλος πάντων, έχοντας πάρει την απόφαση, ξεκινήσαμε να σχεδιάζουμε το γάμο και αμέσως απογοητευτήκαμε.

Η οικογένεια της Κρίστεν ζει στο Λος Άντζελες και δεν υπήρχαν πολλοί λόγοι για να μην κάνουμε την τελετή εκεί, αλλά το πρόβλημα ήταν πως, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, είχα δουλέψει στον κινηματογράφο. Συνεπώς, δεν μπορούσαμε να μην καλέσουμε στο γάμο μας ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων με τους οποίους είχα δουλέψει μαζί πολλά χρόνια. Ηθοποιοί, δικηγόροι, ατζέντηδες, σταρ του κινηματογράφου – λες και το να διοργανώνεις ένα γάμο δεν είναι από μόνο του δύσκολο!

Ήμασταν σχεδόν απελπισμένοι, όταν η Κρις είχε μία εξαιρετική ιδέα – ας κάνουμε την τελετή πάνω σε ένα σκάφος στην άλλη μεριά του κόσμου. Ας ταξιδέψουμε στα ελληνικά νησιά, είπε, και ας μας παντρέψει ο καπετάνιος.

Γρήγορα αποφασίσαμε ότι οι μόνοι άνθρωποι που θα ήταν καλεσμένοι θα ήταν οι γονείς μας, και για να μην υπάρχει καθόλου άγχος, θα το μάθαιναν όταν η Κρις θα εμφανιζόταν το απόγευμα στο κατάστρωμα με το νυφικό της.

Οι γονείς μου ζούσαν στα νότια της Αγγλίας και, στη διαδρομή για να τους πάρουμε και να μας συντροφεύσουν στο σκάφος, σταμάτησα στο Λονδίνο. Όχι πολύ μακριά από το Πικαντίλι είναι ένα μαγαζί που λέγεται Lock & Co, μία οικογενειακή επιχείρηση που φτιάχνει καπέλα εδώ και εκατό χρόνια. Η μητέρα μου είναι πολύ ανοιχτόχρωμη κι έτσι πήγα και της αγόρασα ένα υπέροχο –και πολύ ακριβό– καπέλο. Για μια φορά είχα κάνει κάτι σωστό – της άρεσε πολύ εκείνο το καπέλο!

Και ήταν λίγες εβδομάδες αργότερα, νωρίς το πρωί με ένα γλυκό αεράκι να μας χαϊδεύει, όταν πηγαίναμε προς τον κρατήρα του ανενεργού ηφαιστείου, που είδαμε τα βράχια να εμφανίζονται μέσα από τη γαλανή θάλασσα. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα μάτια μας από τα άσπρα σπιτάκια με τα μπλε παράθυρα που κρέμονταν από πάνω. Πώς μπορείς να το περιγράψεις; Ας πω μόνο ότι η Σαντορίνη μοιάζει σαν σκηνικό από μια ακριβή κινηματογραφική παραγωγή – τόσο τέλεια σχεδιασμένη, σχεδόν πολύ καλή για να είναι αληθινή.

Στο δρόμο μας για την ακτή, είπα στους τέσσερις γονείς ότι υπάρχουν δύο επιλογές για να ανέβουμε από την αποβάθρα στη χώρα – ή με το τελεφερίκ ή με αυτό που ονομάζω «Santorini Scenic Express». Λογικά επέλεξαν το δεύτερο και, μόνο όταν είδαν την ουρά με τα γαϊδουράκια και τα ατελείωτα σκαλοπάτια, συνειδητοποίησαν ότι είχα υπάρξει ακριβής στην περιγραφή μου. Έπρεπε να το ξέρουν, βέβαια – ζω από τη συγγραφή!

Δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω παρ’ όλα αυτά –το τελεφερίκ είχε κιόλας φύγει– κι έτσι και οι έξι μας σκαρφαλώσαμε πάνω στα αθώα γαϊδουράκια. Δεν ήταν αυτό πρόβλημα για την Κρίστεν – ήταν δεινή καβαλάρης και ένιωθε άνετα στη σέλα. Για τους γονείς μου, από την άλλη, ήταν η πρώτη φορά που είχαν μια τέτοια εμπειρία και κρατιούνταν γερά. Με αυτό τον τρόπο, κοντά ο ένας στον άλλο, ανεβήκαμε τα σχεδόν 600 απότομα σκαλοπάτια.

Σου έχει τύχει ποτέ να νιώθεις ότι «βλέπεις» κάτι με κάθε λεπτομέρειά του μερικά λεπτά προτού στ’ αλήθεια συμβεί; Λοιπόν, το ένιωσα σ’ εκείνη τη διαδρομή στη Σαντορίνη πάνω στο γαϊδουράκι.

Ίσως να έφταιγε το αεράκι που όλο και δυνάμωνε στην πλάτη μου, ή ίσως να ήταν αληθινές διάφορες θρησκευτικές δοξασίες και άρχισα σε κάθε περίπτωση να φωνάζω: «Κράτα το καπέλο σου, μαμά! Κράτα το».

Το κρατούσε γερά και ήταν απρόθυμη να αφήσει τη Lock & Co υπέροχη δημιουργία. Αυτό που είδα να εκτυλίσσεται –τολμώ να πω– είχε κάτι από το αναπόφευκτο της ελληνικής τραγωδίας.

Το αεράκι πέταξε το καπέλο από το κεφάλι της σε απόσταση δεκαπέντε μέτρων πάνω στα σκαλοπάτια. Το γαϊδουράκι της μητέρας μου –ένα πανέξυπνο ζώο, χωρίς αμφιβολία– ήξερε να αναγνωρίζει ένα καλό γεύμα όταν το έβλεπε και αμέσως επιτάχυνε το βήμα.

Όλα συνέβησαν σε χρόνο μηδέν.

Η μαμά πίεσε τα γόνατά της στην προσπάθεια να παραμείνει πάνω στο γαϊδουράκι και η κίνηση αυτή ενθάρρυνε το ζωντανό να πάει πιο γρήγορα. Η Κρίστεν συνειδητοποίησε τι γινόταν, επιτάχυνε το ρυθμό της, και μιας και δεν μπορούσε να επιταχύνει πάρα πολύ, κατέβηκε σαν καουμπόισσα και αναμετρήθηκε με το γαϊδούρι της μαμάς μου, ποιος θα φτάσει πρώτος στο καπέλο. Ο μπαμπάς μου –που ήταν πολύ ηλικιωμένος– άρχισε να φωνάζει για να μάθει τι στην ευχή συνέβαινε ενώ εγώ κατέγραφα τη σκηνή στη βιντεοκάμερα. Οι υπόλοιποι τουρίστες κοιτούσαν με μεγάλο ενθουσιασμό, ενώ το εγκαταλειμμένο γαϊδουράκι της Κρίστεν βρήκε την ευκαιρία –χωρίς να έχει κάποιον άνθρωπο να κουβαλά στα ατελείωτα σκαλοπάτια– να καλπάσει και χωρίς καν να σταματήσει μπροστά στο καπέλο, εξαφανίστηκε.

Η Κρις έκανε μία γενναία προσπάθεια να πιάσει το καπέλο αλλά δεν συγκρινόταν με αυτή που έκανε το γαϊδουράκι έχοντας στο μυαλό του το φαγητό – το έβαλε στο στόμα του με μια γρήγορη κίνηση και με χαρά το μασούλησε μέχρι τέλους. Στην πραγματικότητα ήταν τόσο χαρούμενο που επιτάχυνε το ρυθμό του και όλα τα γαϊδουράκια ακολούθησαν το παράδειγμά του – έτσι η Κρίστεν έμεινε μόνη να περπατά πίσω μας.

«Τετρακόσια είκοσι έξι σκαλοπάτια» μου είπε όταν τελικά μας έφτασε λαχανιασμένη στην κορυφή. «Τι ωραίος τρόπος να περιποιηθείς μια νύφη» είπε, «τι ωραίος μήνας του μέλιτος!»

Όπως συχνά συμβαίνει, λίγα χρόνια αργότερα έγραφα ένα μυθιστόρημα και χρειαζόμουν μία όμορφη τοποθεσία για μια σκηνή. Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο ένα μέρος – ένα εστιατόριο στη Σαντορίνη.

Η επιτυχία του βιβλίου «Ο Προσκυνητής» με οδήγησε σε μία παγκόσμια περιοδεία και για μία ακόμη φορά βρέθηκα στο Λονδίνο, όχι πολύ μακριά από το Πικαντίλι. Περπάτησα προς το μαγαζί Lock & Co και είδα ένα καπέλο, το οποίο ήταν ακόμη πιο όμορφο από εκείνο που είχε φαγωθεί σε εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό.

Θα το αγόραζα για τη μητέρα μου αλλά πλέον ήταν ανώφελο – είχαν πεθάνει και οι δύο μου γονείς στα χρόνια που πέρασαν. Παρ’ όλα αυτά, έχω ακόμη ζωντανή την ανάμνηση και τα βίντεο που με κάνουν να γελώ κάθε φορά που τα βλέπω, καθώς και μία σκηνή σε ένα εστιατόριο, που είναι μία από τις καλύτερες σκηνές δράσεις που έχω γράψει ποτέ. Όλα αυτά μου έχει προσφέρει η Σαντορίνη.

Κάποια στιγμή σύντομα μαζί με την Κρίστεν και τα παιδιά μας θα επισκεφτούμε τη Σαντορίνη, θα ανηφορίσουμε στη χώρα με τα γαϊδουράκια και θα τους διηγηθούμε την ιστορία. Ίσως, με αυτό τον τρόπο, μπορέσω να ξεπληρώσω ένα μικρό μέρος από όσα μου έχει χαρίσει η Σαντορίνη.

*Ο Terry Hayes είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο προσκυνητής», που έγινε παγκόσμια εκδοτική επιτυχία και στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.