Φθινόπωρο στη Θεσσαλονίκη: ζήσε και γλέντα το σαν πρωτοετής

Τσεκαρισμένο, ακόμα και «σκληροί» Σαββοπουλίστας δεν γνωρίζουν ότι το τελευταίο τετράστιχο του ποιήματος «Σκόρπια φύλλα» του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη μελοποιήθηκε από τον μέγα Διονύση ως Θαλασσογραφία. Το πρώτο τετράστιχο: Σκόρπια φύλλα του φθινοπώρου/ οι αγρότες για τη σπορά περίμεναν βροχή/ ο άνεμος κλωθογύριζε ανοίγοντας τα επουράνια/ ποια οδό ακολουθούν τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν;): Το τελευταίο τετράστιχο: Να μας πας στην ξενιτειά/ να μας πας στα πέρα μέρη/ φύσα θάλασσα πλατειά/ φύσ’ αγέρι/ φυσ’ αγέρι. 

Βέβαια, ο Νιόνιος την «ξενιτειά» την παράλλαξε σε «να μας πάρεις μακριά», όμως ένα και το αυτό μου κάνει. Στέκομαι στη διασταύρωση της Εγνατίας με την Αγίας Σοφίας, δέκα μέτρα απέναντι από το φαρμακείο του Πεντζίκη, και μέχρι να ανάψει το πράσινο, σφυρίζω το τραγούδι. Και όλο αυτό το εντός μου καιρικό συμβαίνει υπό το βλέμμα μιας Θεσσαλονίκης με μπαμπατζάνικο πορτοκαλή ήλιο που βουτά στη θάλασσα δύοντας και απέχοντας θερμοκρασιακά και μετεωρολογικά πολλούς βαθμούς και μηδέν βροχές από το φθινόπωρο εκείνης της Θεσσαλονίκης του 1961, του Νιόνιου και του Πεντζίκη. Τότε γράφτηκαν τα «Σκόρπια Φύλλα». 

Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά, η τωρινή ζεστή πόλη μού μοστράρει χάρες και υπάρχουσες χαρές σε τέτοια υπέρμετρη προσφορά, που κάνω τη σκέψη πως το φθινόπωρο πάντα της πήγαινε πολύ της Θεσσαλονίκης, όμως το φετινό της πάει περισσότερο: το Reworks και οι ρεϊβομουσικάντικες νύχτες του, το Πικ Νικ Urban Festival με τις στρωματσάδες στη χλόη και την ταινία Grease που θα παιχτεί αυτή την Κυριακή στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, το Beer Festival στη ΔΕΘ, που εκτός από τις μικροζυθοποιίες φέρνει και τους Godfathers (ναι, ρε, μου αρέσει τρελά το «She gives me love, she gives me love», υπάρχει πρόβλημα;, όπως το έθεσε πολύ σωστά ο Τσάκωνας με τις αθλητικές εφημερίδες στα Φτηνά Τσιγάρα του Ρένου). Και, φυσικά, τα 60ά Δημήτρια παραδοσιακά κάθε φθινόπωρο κερνάνε άρτους και θεάματα. 

Όλα τα παραπάνω φορτίζουν την αστική ατμόσφαιρα με μια άνευ προηγουμένου ενέργεια. Και με καλούν να ξαμολυθώ στους δρόμους. Να ζεις σαν πρωτοετής φοιτητής, με προστάζω, μέσα στην έξαψη για τη ζωή και την περιέργεια, σαν τα άρτι αφιχθέντα πουλιά που καθημερινά τα βλέπω να σαρώνουν στους στύλους της ΔΕΗ στη Μελενίκου, απέναντι από το Πανεπιστήμιο, αναζητώντας τη μικρή αγγελία που θα τους πάρει το άγχος της διαμονής και θα τους προσφέρει ζεστή φωλιά για τις μέρες που θα αριβάρουν οι βροχές και οι πρώτες ψύχρες. Σαν αυτές τις βροχές που η αδελφή του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη, η Ζωή Καρέλλη, τις περιέγραψε ως «Έμορφη μουσικότητα των φθινοπωρινών ημερών στη Θεσσαλονίκη/ όταν η βροχή πέφτει πότε πυκνή/ αραιώνει κι ύστερα πάλι πυκνώνει…». Ανάβει το πράσινο φανάρι, ξεκολλώ από τη γωνία Εγνατία με Αγίας Σοφίας (χρονικά κρατάει 80 «Μισσισσίπη») και κατηφορίζω προς τη θάλασσα πανευτυχής για τη φαντασμαγορία που μου κλήρωσε να ζω στη Θεσσαλονίκη αυτού του τόσο ήπιου και γλυκού φθινόπωρου.