Ήταν ωραία στον «Παράδεισο»: βουτιές, χοροί και τσιμπούσια κάποτε στην Καλαμαριά

Οι πρώτοι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία έφτασαν στην Καλαμαριά το 1924 - 1925. Συνολικά 224 οικογένειες ναυτικών και αλιέων κατά βάση εγκαταστάθηκαν στην παραθαλάσσια έκταση που εκτείνεται από εκεί που βρίσκεται σήμερα το Παλατάκι του Κυβερνείου ως και τη μαρίνα της Αρετσούς, στα λεγόμενα Απολυμαντήρια, που για χρόνια αποτέλεσαν και όνομα στάσης των λεωφορείων. Μετά τον «εξαγνισμό», οι πρόσφυγες είτε στεγάστηκαν κοντά στη θάλασσα είτε προωθήθηκαν σε καταυλισμούς στο κέντρο της Καλαμαριάς και ακόμα πιο βαθιά, στο Ρύσιο, τη σημερινή Θέρμη, εκεί που σήμερα τα τετραγωνικά των νεόδμητων κοστίζουν χρυσάφι.

Στην αρχή ο συνοικισμός της Αρετσούς ήταν λασπώδης, κακοτράχαλος και αδιάβατος τους χειμώνες, τσαμούρια, συγκοινωνία με τη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε και η βασική πηγή εσόδων για τους πρόσφυγες ήταν η θάλασσα. Εξού και σύντομα τα νερά σε εκείνο το σημείο του Θερμαϊκού γέμισαν με καζάκια και σαντάλες, όπως λέγονταν οι μικρασιατικού τύπου βάρκες των ψαράδων. Από το 1930 και μετά, όταν η Αρετσού συνδέθηκε με τη Θεσσαλονίκη χάρις στα καραβάκια, ο τόπος γέμισε και με κέντρα αναψυχής: η Ακρόπολις, η Ακτή, ο Χαμόδρακας και ο Βόσπορος, ειδικά τα καλοκαίρια, αποτέλεσαν αγαπημένους προορισμούς αναψυχής και διασκέδασης, όχι μόνο για τους ντόπιους αλλά και τους Θεσσαλονικείς που διάλεγαν την περιοχή για παραθερισμό, όταν άλλαξαν τα γούστα κι έπαψαν να συχνάζουν δυτικά στον Κήπο των Πριγκίπων. Το πιο διάσημο όμως από όλα εκείνα τα κέντρα της ανατολικής ακτής ήταν το εξοχικό κέντρο Παράδεισος του Παναγιώτη Κωνσταντακάκου.

Κρεμασμένος στην κόψη της πλαγιάς, δέσποζε με «τη δροσιά, την άνεση, την καθαριότητα και την περιποίηση με τιμάς λογικάς», όπως τον διαφήμιζε ο ιδιοκτήτης του. «Οι μεζέδες του εύγευστοι, η άνεσις και η καλοκαιρινή ανακούφισις χάρμα, τα ψάρια φρεσκότατα και η μουσική συναρπαστική. Από θαλάσσης καθ’ εκάστην τακτική συγκοινωνία από το Μεντιτερράνεαν τας καθημερινάς, δραχμές 3. Από ξηράς καθ’ εκάστην και εορτάς από Τριανόν, δραχμές 5. Μόνον όταν τοιαύτα μέσα διαθέτει εν εξοχικόν κέντρον διασκεδάσεως, δύναται να καυχάται ότι είναι το μοναδικόν εις το είδος του και ως τοιούτον δεν δύναται να καυχηθεί άλλο εκτός από τον Παράδεισο του Κωνσταντακάκου. Όλοι λοιπόν εις τον Παράδεισο. Μια επίσκεψη θα σας πείσει».

Για σαράντα συναπτά έτη, μέχρι και τα σέβεντις, το στέκι, που μετά τον Κωνσταντακάκο το ανέλαβαν άλλες διευθύνσεις, δεν σταμάτησε να αποτελεί κομβικό σημείο καλής ζωής και σελέμπριτι σπότινγκ. Ακόμα αν ρωτήσεις τους εβδομηνταφεύγα Καλαμαριώτες, θα ακούσεις σωρεία από ρομαντικές κουβέντες και αναμνήσεις για το αγαπημένο μαγαζί του Γιώργου Φούντα (!), του Κούδα, της Πόλυς Πάνου, του Φέρτη, της Καλογεροπούλου και φυσικά του Ντίνου Ηλιόπουλου, που δεν έχασε την ευκαιρία να περάσει τον Παράδεισο στην ιστορία του, εντάσσοντάς τον σαν σκηνικό στο Ό,τι λάμπει είναι Χρυσός.