- ΑΡΧΙΚΗ
-
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
-
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
-
LIFE
-
LOOK
-
YOUR VOICE
-
επιστροφη
- ΣΕ ΕΙΔΑ
- ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΒΡΟΜΙΚΑ
- ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΑΣ
-
-
VIRAL
-
επιστροφη
- QUIZ
- POLLS
- YOLO
- TRENDING NOW
-
-
ΖΩΔΙΑ
-
επιστροφη
- ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ
- ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ
- ΓΛΩΣΣΑΡΙ
-
- PODCAST
- 102.5 FM RADIO
- CITY GUIDE
- ENGLISH GUIDE
Τη νύχτα που πέτυχα τον Ντέιβιντ Λιντς στη Θεσσαλονίκη
«Μου αρέσει να θυμάμαι τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο. Όπως τα θυμάμαι εγώ και όχι όπως συνέβησαν»
Δρόμοι, άνθρωποι, στιλ, ιδέες, τάσεις, γεύσεις, ήχοι, τέχνη και urban μητροπολιτικό πρόσημο. Μια καθημερινή ανταπόκριση με όλα τα νέα και σφραγίδα 100% Θεσσαλονίκη.
«Νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε τους κανόνες όταν είμαστε ενήλικες, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που βιώνουμε είναι μια συρρίκνωση της φαντασίας» είπε σε μια συνέντευξη, και στην αρχή (ο ποταπός) σκέφτηκα να βάλω τίτλο «Τη νύχτα που εγώ και ο Ντέιβιντ Λιντς ακούσαμε στο Berlin Ντέιβιντ Μπόοουι και άλλα». Για ακόμα πιο διεστραμμένο click baiting επί των αθώων που τον αποχαιρετούν καταναλώνοντας οτιδήποτε γράφεται για αυτόν, ταιριαστό θα ήταν και «Τη νύχτα που πέτυχα τον Ντέιβιντ Λιντς στη Χρυσοστόμου Σμύρνης και μοιραστήμαμε μια γύρα Τομ Κόλινς». Ώσπου να πάρουν χαμπάρι οι σινεφίλ ψυχές που θα έμπαιναν στην ψίχα του σημειώματος ότι κανένα από τα 65 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης δεν πρόλαβε να τον τιμήσει, η αναγνωσιμότητα του σημερινού Θεσσαλονίκη 24/7 Mixtape θα είχε χτυπήσει τιλτ. Ανέξοδα και χωρίς καμιά κατηγορία για παράνομη αλίευση και υφαρπαγή likes να μπορεί να σταθεί εναντίον μου, αφού από το πρωί ως το βράδυ ο Ντέιβιντ Λιντς ξημεροβραδιάζεται στη Θεσσαλονίκη. Στο Piece of Cake, για την ακρίβεια, τα λέει καθημερινά με τον Μπόουι. Δυο Δαυίδ στην ίδια πόλη.
Στη Χρυσοστόμου Σμύρνης με τους ματζέντα τοίχους βρίσκεται το Piece of Cake, και στον επάνω όροφο πετυχαίνω αυτόν που ερμήνευσε το I’m Deranged, ενώ κάτω ακριβώς, δίπλα στην μπάρα έχουν το κάδρο αυτού που το διάλεξε για το σάουντρακ του «Lost Highway». Εκεί τα είπαμε ουκ ολίγες φορές με τον Ντέιβιντ.
«Μου αρέσει να θυμάμαι τα πράγματα με τον δικό μου τρόπο. Όπως τα θυμάμαι εγώ και όχι όπως συνέβησαν», λέει ο Μπίλ Πούλμαν στην ίδια ταινία, το «Lost Highway», και μπορεί να παίξει ακόμα ένα σενάριο που εκ πρώτης δείχνει παρανοϊκό, όμως με βάση όσα συνέβησαν στις ταινίες του - «Μερικές φορές αυτά που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, είναι εκείνα που κρύβουν τη μεγαλύτερη αλήθεια»- μπορεί και να ισχύει απολύτως.
Γιατί ο Νάστας των Xaxakes και ο Λιντς μοιάζουν φτυστοί. Σαν αδέλφια αληθινά είναι, εκτός από αδελφές ψυχές. Και δεν στέκομαι μόνο στα φιζίκ, αλλά και τις πνευματικές τους αύρες, τα όνειρα, τα μη ρεαλιστικά συμβάντα, τις πολύπλοκες δομές των συνθέσεών τους. Πώς αλλάζουν και οι δυο, ο Θεσσαλονικιός μαθητής και ο Αμερικάνος δάσκαλος τους χωροχρόνους, αλληλοπλέκοντας όνειρα, αθωότητες και ψευδαισθήσεις.
«Αγαπώ τα χρήματα, όπως και οι άνθρωποι του Χόλιγουντ, αλλά ποτέ δεν γυρίζω ταινίες για τα λεφτά» είπε ο μετρ και τα λόγια του μου φέρνουν στο μυαλό εκείνον που ανέτως θα μπορούσε να είχε γράψει 10 «Μόντε Κάρλο» και 20 «Στη Θάλασσα», αλλά δεν. «Ξημερώνει» μου είπε ένα βράδυ. «Ξημερώνει και πεινώ, παίζει κάτι εδώ κοντά;» με ρώτησε τις προάλλες όταν το Piece of Cake έκλεισε και τραβηχτήκαμε στο Berlin.
Είχε πάει επτά το πρωί και το ροκοξενυχτάδικο (« φίλε, μοιάζει με το κλαμπ Σιλένσιο στο «Mullholland Drive») δούλευε φουλ, λες κι η νύχτα ξεκινούσε την ώρα ακριβώς που η μέρα φώτιζε τη Θεσσαλονίκη. Τον πήγα στον ιστορικό φούρνο του Μπακόλα για πρασοτυρόπιτα.
«Έι, είμαστε απέναντι ακριβώς από το Piece of Cake, που κατοικώ» είπε. «Το ξέρω. Θα μοιραστούμε από μία και μετά ο καθένας θα κάνει τα δικά του. Εσύ θα επιστρέψεις στο κάδρο σου κι εγώ θα ανέβω στην Άνω Πόλη να πάρω έναν υπνάκο». Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Ντέιβιντ Λιντς ζωντανό στη Θεσσαλονίκη. Μύθευμα αλλά και (μισή!) αλήθεια.