Το δάσος της Δαδιάς καίγεται

Το δάσος της Δαδιάς καίγεται. Ακόμη και σήμερα, έκτη ημέρα μετά το ξέσπασμα της καταστροφικής πυρκαγιάς.

Παρακολουθούμε με τρομερή αγωνία τις προσπάθειες κατάσβεσης, την τεράστια προσπάθεια των εθελοντών - προσευχόμαστε να πιάσει τόπο. Όμως κατά βάθος ξέρουμε πως δεν είναι αρκετές. Χρειάζονται προσπάθειες γιγάντων για να προστατέψουμε τα δάση μας και οι πολιτικοί μας είναι απλώς νάνοι (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα).

Τα νέα συνεχώς μας πληγώνουν. Δεν κλαίμε (μόνο) αυτό το πληγωμένο δάσος και τα αναρίθμητα ζώα που υποφέρουν. Δεν κλαίμε μόνο για το Νότιο Ρέθυμνο (αχ, γλυκιά μου πατρίδα), για την Αττική, τη Μυτιλήνη, την Ηλεία. Κλαίμε γιατί βλέπουμε το εφιαλτικό μας μέλλον και τα δάση που, ακολουθώντας εκθετική αύξηση, θα αποτεφρώνονται κάθε καλοκαίρι και θα βουλιάζουν κάθε χειμώνα.

Κλαίμε για τις καμένες φωλιές των πουλιών, για τα εκατομμύρια έντομα - επικονιαστές που χάνονται μέσα στην κόκκινη θύελλα, τις καρβουνιασμένες χελώνες, τα μικρά θηλαστικά και τα ερπετά. Κλαίμε για εμάς τους ίδιους και τις ίδιες, γιατί αυτός ο κλιματικός εφιάλτης δεν αντέχεται.

Και, ναι, όποια/όποιος καταλαβαίνει έστω και λίγο τους μηχανισμούς του περιβάλλοντος, μπορεί να επιβεβαιώσει ακόμη και το πιο απαισιόδοξο σενάριο. Ολόκληρος ο πλανήτης καταστρέφεται από τις φλόγες που σπέρνει το κλιματικό χάος και επιταχύνει η ανθρώπινη βλακεία, η εγκληματική αδράνεια και η ακατανόητη απληστία. Φτιάξτε λοιπόν κι άλλα ανώφελα τουριστικά καταλύματα μέσα σε περιοχές Natura, για να φιλοξενήσετε τους καλοζωισμένους τουρίστες που σιγοπίνουν τον καφέ τους σε πλαστικό κύπελλο. Είναι κάτι που ξέρετε καλά να κάνετε. Ανοίξτε και πάλι τους λιγντιτικούς σταθμούς αφού καμία άλλη επιλογή δεν είναι διαθέσιμη. Απλοποιήστε τις περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις, βρε αδερφέ. Εξάλλου ποιος στα αλήθεια θα διαμαρτυρηθεί;

Για αυτό σας λέω, δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί έστω και ένα ψήγμα αισιοδοξίας. Ίσως όμως και να υπάρχει...

Αυτό το είδος «εισβολέας» που λέγεται άνθρωπος, ίσως τελικά καταφέρει να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της γης. Τότε η γη θα βγάλει ένα βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης και θα προχωρήσει μπροστά, όπως κάνει πάντοτε.