Ο εκτοπισμός σε καιρό ειρήνης

Στην Αυστραλία δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έλαβαν εντολές από τις αρχές να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους για να σώσουν τις ζωές τους από τις πυρκαγιές. Μερικές χιλιάδες απ’ αυτούς δεν θα μπορέσουν να επιστρέψουν ποτέ πίσω στα καπνισμένα ερείπια των σπιτιών τους, στις καμένες καλλιέργειές τους και στα νεκρά ζώα τους. Οι άνθρωποι αυτοί θα είναι πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

Την ίδια στιγμή στο Κουήνσλαντ, τη μεγαλύτερη κοινότητα των Αβοριγίνων στην Κεντρική Αυστραλία, και αυτοί οι λίγοι τυχεροί που τα σπίτια τους και οι περιουσίες του γλίτωσαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές θα απομακρυνθούν από τη γη τους, από τη γη των προγόνων τους -ακόμη και με βίαιο τρόπο- προκειμένου να υλοποιηθεί προγραμματισμένη επένδυση ανθρακωρυχείου.

Η μόλυνση που προκάλεσε η εγκατάσταση χημικής βιομηχανίας στην Όαση Gabe στην Τυνησία ανάγκασε τους νέους να την εγκαταλείψουν και να κατευθυνθούν «κάποιοι προς την τρομοκρατία, κάποιοι άλλοι προς τη μετανάστευση, κάποιοι ακόμη και προς το εμπόριο ναρκωτικών, ενώ οι πιο προνομιούχοι προς τον τουρισμό» είχε πει σε μια διάλεξη του ο BEN SAAD Abdallah καθηγητής από την Τυνησία.

Δεν είναι όμως μόνο στην Αυστραλία, στην Τυνησία, στο Μπαγκλαντές στον Αμαζόνιο και στις άλλες εσχατιές του κόσμου που οι άνθρωποι εκτοπίζονται είτε από φυσικές καταστροφές ή από επενδυτικές καταστροφές. «Τριανταπέντε χρόνια είμαστε σε ομηρία οι κάτοικοι της Μεσοχώρας από το έργο της εκτροπής του Αχελώου» θα μου πει η κ. Βούλα Βλάχου από το «Δίκτυο Μεσοχώρα Αχελώος SOS». «Εξίμισι χιλιάδες στρέμματα καταστράφηκαν και το μισό χωριό βυθίζεται» συνεχίζει η κυρία Βλάχου που δεν θέλει να εγκαταλείψει τον τόπο της, δεν θέλει να γίνει μετανάστρια στη χώρα της επειδή κάποιοι επιμένουν σ’ ένα λάθος έργο που έχει ακυρωθεί έξι φορές από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

«Οι κάτοικοι στα Λέβιθα εξεπλάγησαν που για πρώτη φορά δεν πήγε κλιμάκιο για να τους απογράψει στην τελευταία απογραφή το 2011» θα μου πει ο Αλέξης, ένας νεαρός άνδρας, με αφορμή το θέμα που προέκυψε για τους σχεδιαζόμενους Αιολικούς Σταθμούς Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας στα αποκαλούμενα «Γκαλαπάγκος της Μεσογείου». Είναι οι προστατευόμενες νησίδες του Νοτίου Αιγαίου, πολλές από αυτές περιοχές NATURA. Εκεί άνθρωποι και άγρια ζωή θα εκτοπιστούν προκειμένου να εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες. «Μετά από τις διαμαρτυρίες των κατοίκων η απογραφή έγινε τηλεφωνικά. Παρόλα αυτά οι κάτοικοι δεν φαίνονται στην απογραφή» λέει ο Αλέξης.

Από μέρα σε μέρα, από ώρα σε ώρα στη Τήνο θα δούμε εικόνες που θα θυμίζουν τις Σκουριές Χαλκιδικής, λόγω της αντίδρασης των κατοίκων στην τοποθέτηση ανεμογεννητριών. «Αισθάνομαι μια αγωνία γι’ αυτά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια» λέει ο Αλέξης για τις «πράσινες» επενδύσεις. «Μοιάζει σαν να έχουν κηρύξει πόλεμο εναντίων των κατοίκων».

Και τι να απαντήσεις στο νεαρό Αλέξη; Ότι σχεδιάσαμε έναν κόσμο που αφήσαμε απέξω τον άνθρωπο; Έναν κόσμο με ακραία φτώχεια, προσφυγιά και πείνα; Και ακόμη τώρα την ύστατη στιγμή δεν λέμε να αλλάξουμε προσανατολισμό; «Βλέπουμε όμως και μεγάλες αντιδράσεις από τον κόσμο για την προστασία του περιβάλλοντος» με βγάζει από τις σκέψεις μου ο Αλέξης. «Η αντίδρασή μας όμως πρέπει να έχει το χαρακτήρα του επείγοντος» μου λέει και η φράση του ακούγεται σαν το αισιόδοξο πρελούδιο του μέλλοντος.