Η «κακιά στιγμή» φέρεται να ευθύνεται για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων από τη Γη, σύμφωνα με επιστήμονες που μίλησαν στο ντοκιμαντέρ του BBC.
Οι επιστήμονες φέρονται να καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η εξαφάνιση ενός ολόκληρου είδους έγινε όταν ένας αστεροειδής, του οποίου το μέγεθος αντιστοιχούσε με έναν κόκκο άμμου χτύπησε τη Γη την πλέον ακατάλληλη στιγμή για τους δεινοσαύρους. Οι ίδιοι επιστήμονες έχουν πλέον στοιχεία που τους επιτρέπει να συμπεράνουν πως αν ο ίδιος αστεροειδής είχε πέσει 30 δεύτερα νωρίτερα ή 30 δεύτερα αργότερα, δεν θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο για το είδος και θεωρείται πολύ πιθανό πως οι δεινόσαυροι θα είχαν επιβιώσει. Αν δε είχε γίνει αυτό, ο άνθρωπος ίσως να μην είχε γίνει το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη.
Για την ακρίβεια, ο επίμαχος αστεροειδής χτύπησε τον πλανήτη 66 εκατ. χρόνια πριν, 38,6 χιλιόμετρα από τη χερσόνησο Γιουκατάν στο Μεξικό και δημιούργησε κρατήρα διαμέτρου 178,6 χιλιομέτρων και βάθους 32 χιλιομέτρων.
Επιστήμονες που μπήκαν στον κρατήρα ανακάλυψαν τον βράχο, ο οποίος ήταν από θειάφι. Η επίδραση του αστεροειδούς αεροποίησε τον βράχο, γεμίζοντας τον αέρα με ένα σύννεφο σκόνης παρόμοιο με αυτό που δημιουργεί μια καταστροφική ηφαιστειακή έκρηξη. Αυτό εμπόδισε την πρόσβαση του ήλιου, με αποτέλεσμα να ψυχρανθεί δραματικά ο πλανήτης για περίπου μία δεκαετία, αφανίζοντας τα περισσότερα έμβια όντα του πλανήτη.
Οι δεινόσαυροι που δεν πέθαναν από τις αναθυμιάσεις, ή τους φλεγόμενους βράχους που έπεφταν από ψηλά ή τα τσουνάμι, πέθαναν από πείνα αφού πλέον δεν υπήρχε τίποτα να καταναλώσουν.
Κατά τους επιστήμονες, αν ο αστεροειδής είχε πέσει λίγα δεύτερα νωρίτερα ή αργότερα, θα βυθιζόταν κάπου μέσα στον Ατλαντικό ή τον Ειρηνικό κι έτσι δεν θα σημειώνονταν οι ίδιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Κι αυτό γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, το νερό της θάλασσας θα εξατμιζόταν και θα προκαλούσε πολύ λιγότερη ζημιά. Τελικά, όμως, η επίδραση ενός τόσο μικροσκοπικού αστεροειδή προκάλεσε σημαντικότατες αλυσιδωτές αντιδράσεις στην τότε περιβαλλοντική αλυσίδα.
Οι διακυμάνσεις της παραγωγής ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο δημιουργούν μεγάλες προκλήσεις στη διαχείριση του ενεργειακού μας συστήματος, με την αποθήκευση και το υδρογόνο να είναι οι κύριες απαντήσεις
Υποθαλάσσιες έρευνες σε βάθος 5.000 μέτρων αποκάλυψαν ένα τεράστιο κοίτασμα μαγγανίου που περιέχει και αρκετό κοβάλτιο για να καλύψει τις ανάγκες της Ιαπωνίας για περίπου 75 χρόνια
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
11°
