Η Γιούλη Επτακοίλη, παρουσιάστρια της εκπομπής «Αυτοί που πήραν τα βουνά» στην ΕΤ1, γράφει στην A.V. την εμπειρία της από τη γνωριμία με όλους αυτούς που έφτιαξαν τη ζωή τους από την αρχή, φεύγοντας από τις μεγάλες πόλεις.
Ο Βαγγέλης (50 ετών) ήταν οικονομολόγος. Ένα παιδί της πόλης, της Αθήνας συγκεκριμένα, που κοίταζε το χώμα και αναρωτιόταν «τι είναι αυτό». Σήμερα ζει στην Κάψια, ένα χωριό της Αρκαδίας, και παράγει κρασί από αμπέλια τα οποία καλλιεργεί με βιολογικές μεθόδους.
Ο Γιάννης (45 ετών) δούλευε ως γυμναστής στη Θεσσαλονίκη μέχρι που αποφάσισε να γυρίσει στον τόπο καταγωγής του, την Κερκίνη, και να ασχοληθεί με τη λίμνη. Σήμερα διαθέτει ένα πρότυπο κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και δραστηριοτήτων, τον Οικοπεριηγητή.
Ο Δημήτρης, η Καλλιόπη, η Ράνια, ο Λεωνίδας, ο Τάσος και ο Γιάννης, από 38 έως 55 ετών, έβαλαν στο συρτάρι τα πτυχία τους –μηχανολογίας, γραφιστικής, ηλεκτρονικών υπολογιστών, ψυχολογίας, διοίκησης επιχειρήσεων–, έριξαν μαύρη πέτρα στην Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στο χωριό Λουκά της Ηλείας. Ασχολούνται με τη μελισσοκομία.
Ο Παναγιώτης (45 ετών) και η σύζυγός του Μαρία (38 ετών), οδοντοτεχνίτες στην Αθήνα , έκαναν την απόλυτη ανατροπή: έγιναν κτηνοτρόφοι και ζουν στο χωριό Ζώνη της Γορτυνίας.
Αυτές είναι μόνο τέσσερις από τις πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που συναντήσαμε αναζητώντας «Αυτούς που πήραν τα βουνά». Τι τους οδήγησε να κάνουν μια τόσο μεγάλη στροφή στη ζωή τους; Η οικολογική τους συνείδηση; Η οικονομική κρίση; Το αίσθημα ευθύνης για την αποκέντρωση, που μόνο στα χαρτιά συναντάμε σ’ αυτή τη χώρα; Η μεγάλη τους ανάγκη για ζωή ποιοτική, αληθινή, ανθρώπινη, κοντά στη Φύση, είναι η απάντηση. Αυτοί οι άνθρωποι, όλοι όσοι συναντήσαμε, έφυγαν προ κρίσης –υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο προφήτες–, αναζητώντας το δικό τους παράδεισο που σίγουρα δεν βρίσκεται πια στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδας και ειδικά, δυστυχώς, στην Αθήνα, που μέρα με τη μέρα καταρρέει. Έφυγαν με χαρά, με αισιοδοξία, με όρεξη και πάθος να προσφέρουν στον τόπο που πήγαν, όχι απαραίτητα τόπο καταγωγής τους. Αυτό το τμήμα της ελληνικής κοινωνίας είναι υγιές, ελπιδοφόρο, δυνατό, δουλεύει και αγωνίζεται χωρίς να μεμψιμοιρεί. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμά τους, μπορεί όχι από αγνή φυσιολατρεία αλλά από ανάγκη – είναι θλιβερό το πόσοι νεόπτωχοι «γεννιούνται» κάθε μέρα. Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία για την πατρίδα –από το δημοτικό είχα να ακούσω τόσο συχνά τη λέξη, κούφια περιεχομένου φυσικά, όσο τελευταία– και το νέου τύπου πατριωτισμό, υπάρχει κάτι περισσότερο πατριωτικό από το να φυτεύεις στα καμένα;
