Δεν είναι διαστημόπλοιο, δεν είναι εικόνα από την πόλη του μέλλοντος. Είναι η Φοιτητική Εστία Πατησίων, το πιο αγαπημένο μου μοντέρνο κτίσμα στην Αθήνα. Γραμμή εκπληκτική, κομψότητα μοναδική για ένα τόσο ψηλό κτίριο. Σχέδιο του 1959 (αρχιτέκτονες Νίκος Δεσύλλας, Δημήτρης Kονταργύρης, Aντώνης Λαμπάκις, Παύλος Λουκάκης, ευχαριστώ τον κ. Δημήτρη Φιλιππίδη για την αρχική πληροφορία), το κτίριο εγκαινιάστηκε το 1968 – κι όμως μοιάζει να φτιάχτηκε χτες, αν όχι αύριο. Αφιέρωμα (απ’ την ανάποδη) σε όσους νομίζουν ότι η ομορφιά αυτής της πόλης είναι μόνο τα νεοκλασικά της, αλλά και σε μερικούς σημερινούς υαλομανείς κατασκευαστές. (Περισσότερα, καθώς και πολλοί άλλοι θησαυροί: http://www.culture2000.tee.gr/ATHENS/GREEK/main2.html)
Γιατί τη λένε πλατεία Ράμνες
(Στον Κολωνό). Ο ράμνος είναι ένας αειθαλής θάμνος, με ελαφρώς πριονωτά φύλλα και καρπούς κόκκινους- βυσσινοκόκκινους, σχεδόν μαύρους, που θυμίζουν βύσσινα. Ο ράμνος είναι πιο γνωστός με το λαϊκό του όνομα: κιτρινόξυλο. Μπορεί να υποθέσει κανείς ότι η περιοχή της πλατείας θα είχε ράμνους, μια και η Αττική έβριθε απ’ αυτούς. Πολύ γνωστός είναι ο Ραμνούς (= τόπος με ράμνους), παραλία και αρχαιολογικός χώρος κοντά στον Γραμματικό και τον Μαραθώνα, όπου αξίζει να πάτε, αν δεν τον ξέρετε. Μου φαίνεται πιο λογικό η πλατεία να λεγόταν «Ράμνων» ή έστω «Ράμνοι». Το «Ράμνες» μοιάζει λαθεμένος γραμματικός τύπος. Ίσως πρόκειται για υπερδιόρθωση σε μια ημιάγνωστη λέξη, γιατί φαντάζει πιο «αρχαιοειδές».
Παλαιοβιβλιοπωλείο -κομιξάδικο Π. Μάνου
Συνεχίζοντας την περιδιάβαση στην κατηγορία αυτή, γράφω σήμερα για ένα άκρως οργανωμένο και με πολύ καλές τιμές μαγαζί. Εδώ θα βρείτε όχι μόνο παλιά βιβλία (λογοτεχνικά, ιστορικά, λαογραφικά κ.λπ.) και μερικά πολύ σπάνια κομμάτια, αλλά και πολλές παλιές εφημερίδες, περιοδικά και –ιδίως– κόμιξ. Μπορείτε να ψάξετε επιτόπου, μα και να παραγγείλετε. Ο ευγενέστατος Παναγιώτης έχει πολύ περισσότερα στις αποθήκες του και σ’ τα φέρνει με την πρώτη ευκαιρία. Παναγιώτης Μάνου, Ιπποκράτους 107, 210 3601.857
Η αναγνώστρια «Φανή από Αιγάλεω» μου γράφει: «Τραπεζάκια-σκακιέρες υπάρχουν και στο Μπαρουτάδικο, το πάρκο του Αιγάλεω. Κάθε πρωί μαζεύονται Αλβανοί παππούδες και παίζουν, αράζουν, μαλώνουν για πολιτικά ή πίνουν απλά τον καφέ τους κάτω από τα δέντρα. Κάποιοι παίζουν και ντόμινο, το παραδοσιακό, που πρέπει να ταιριάξεις τα τουβλάκια». Ευχαριστώ πολύ, αγαπητή Φανή, στείλε και φωτογραφίες, αν βγάλεις. Η ερώτηση ισχύει προς όλους και όλες: σε ποια άλλα μέρη της Αθήνας ή του Πειραιά παίζουν υπαίθριο σκάκι;
Προς αναγνώστριες και αναγνώστες
Ρέα και Λάμπη: η απάντηση που θέλετε είναι στο σημερινό «Γιατί το λένε». Κυρία Δ. ΜΠ., κύριε Βαρουχιάδη και κύριε Χ., σας ευχαριστώ πολύ. Κυρία Λ.Κ., θα το ψάξω και θα δείτε την απάντηση σύντομα. Κυρία Τ., συμφωνώ ότι υστερώ σε πειραϊκά θέματα και θα επανορθώσω σύντομα (γι’ αυτό και το γράφω δημοσία). Κύριε Φ. Γιαν., για τις ονομασίες των γηπέδων της ευρύτερης Αθήνας στο επόμενο φύλλο, το ετοίμαζα έτσι κι αλλιώς. Ότι είμαι Παναθηναϊκός, το έχω ήδη γράψει.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
16°
