Η είσοδος που βλέπετε βρίσκεται στην οδό Μεθώνης, στον Λόφο του Στρέφη, και ανήκει σε σπίτι με ορισμένα νεοκλασικά στοιχεία. Αλλά, όπως πολλές φορές συνέβαινε στην Αθήνα, τ’ αρχιτεκτονικά στιλ αναμειγνύονταν. Εδώ, λοιπόν, αν στρέψεις το μάτι σου προς τα πάνω, πάνω από τα σκαλιά της εισόδου και πάνω από την καγκελόπορτα, θα δεις το ζωγραφισμένο ταβάνι του διαδρόμου, που είναι αρ νουβό. Έχει συντηρηθεί πρόσφατα (μπράβο στους ιδιοκτήτες!) και είναι καλύτερο από καινούργιο. Αναζητήστε αυτό το ταβάνι –είναι σε σπίτι που κατοικείται– και ευχαριστηθείτε τις λεπτομέρειές του.
Άμα Λάχει
Μια και βρισκόμαστε στη Μεθώνης, ας συνεχίσουμε. Το εν λόγω φαγητάδικο/μεζεδοπωλείο αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα, λόγω του λόφου: έτσι, σε άλλο δρόμο είναι η είσοδος του κυρίως μαγαζιού και σε άλλο της αυλής (η αυλή δεν είναι παρά η αυλή του παλιού σχολείου, που θυμόμαστε οι παλιότεροι. Το μαγαζί βρίσκεται εδώ από το 1979). Η επικοινωνία γίνεται με μια από τις πιο ωραίες μαρμάρινες σκάλες που υπάρχουν στην πόλη μας – αξίζει να πάει κανείς να δει αυτή τη σκάλα, όπως και τα υψηλής αισθητικής πλακάκια και τα ψηλοτάβανα δωμάτια δεξιά κι αριστερά της εισόδου. Σερβίρονται μεζέδες πολλών ειδών, από ορεκτικά, ψαρικά και κρεατικά, μαγειρευτά φαγητά, κρασί, μπίρες και ουζοειδή. Τονίζω ειδικά τις ξεχωριστές σαλάτες και την ευγένεια των ανθρώπων. Ποικίλες αφίσες καλλιτεχνικών και πολιτικών εκδηλώσεων δίνουν ένα «εξαρχειώτικο» κλίμα, αλλά πιο σημαντικό, για μένα, είναι το αρχιτεκτονικό ύφος και η αυλή (που λειτουργεί καιρού επιτρέποντος).
Αυτό το σινεμά άνοιξε με πολύ ρίσκο, σε μια εποχή που τα περισσότερα κλείνανε (και κλείνουνε ακόμα, κάνα δυο κάθε χρόνο εγκαταλείπουν), και τώρα συμπλήρωσε έξι χρόνια ζωής. Δημιουργήθηκε στη θέση του παλιού χειμερινού κινηματογράφου «Πανελλήνιον» (1927-1990), που έδωσε τη θέση του σε πρόσκαιρο ομώνυμο θέατρο. Μετά ο χώρος έμεινε ένα διάστημα κλειστός κι ύστερα ήρθαν ο Αντρέας και ο Τάσος, δυο νέοι άνθρωποι, φουλ σινεφίλ ψώνια, και ξαναφτιάξανε το χώρο εκ βάθρων. Το σημερινό σινεμά (χειμερινό, που παίζει και με κλιματισμό το καλοκαίρι) συνδυάζει μοντερνισμό και θερμή ελκτικότητα, έχει άρτιο μπαρ (λειτουργεί και σα σκέτο μπαρ, πας και πίνεις το ποτό σου), κι ενίοτε γίνεται γκαλερί ή χώρος εκδηλώσεων. Φιλοξενεί επίσης ποικίλα κινηματογραφικά αφιερώματα, είναι λοπόν ένα από τα τέσσερα ή πέντε σινεφίλ στέκια της σημερινής Αθήνας – ορθάνοιχτο στη νέα γενιά.
Συγγρού 106, Κουκάκι, 210 9215.305
Γιατί τη λένε Στοά Φέξη
Η αρχική στοά θα πρέπει να είχε σχήμα «Γ», με ανοίγματα προς Πατησίων και Γλάδστωνος. Εδώ (Γλάδστωνος 3) έδινε τον τόνο ένας από τους παλιότερους εκδοτικούς οίκους της Αθήνας, ο οίκος Γεωργίου Φέξη. Ο Φέξης ξεκίνησε την επιχείρησή του γύρω στα 1880, αλλά τη μετέφερε στη στοά το 1910 (ή ίσως και λίγο νωρίτερα). Ήταν ο πιο πετυχημένος γόνος της ομώνυμης εκδοτικής οικογένειας (ο πατέρας του, τ’ αδέρφια του, ο γιος του), μα και ο πιο πετυχημένος εκδότης γενικά στην εποχή του, με τεράστιο αριθμό εκδομένων τίτλων. Πέθανε το 1936, έχοντας συμβάλει τα μέγιστα στη διάδοση της γραφόμενης γνώσης και απόλαυσης. Όταν τα χαμηλά κτίρια έπεσαν κι έγιναν όλα πολυκατοικίες, η στοά διατήρησε τ’ όνομά της κι επεκτάθηκε προς τη Βερανζέρου, ώστε σήμερα να έχει σχήμα «Τ». Δεν διαθέτει πια τυπογραφεία ούτε βιβλιοπωλείο, είναι όμως ο πιο ζωντανός «δορυφόρος» της πλατείας Κάνιγγος: πολλά φτηνά καταστήματα με ηλεκτρονικά, μερικά ρουχάδικα, κοσμηματοπωλεία, φωτογραφεία κ.λπ., ενώ τη διασχίζουν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά. (Άντλησα χρονολογίες από το βιβλίο του σοβαρού ερευνητή Κώστα Χατζιώτη «Βιβλιοπωλεία και εκδοτικοί οίκοι της Αθήνας», Αθηναϊκή Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων 2001.)
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
