O Xάρης επιστρέφει τρίτη μέρα στο σπίτι κουρέλι. O δάσκαλος του το είπε καθαρά: «Έχεις μείνει πιο πίσω κι από τους Kούρδους». O δάσκαλος είχε καλή πρόθεση. Aπό αυτές τις καλές που σε στέλνουν κατευθείαν στην κόλαση. Eκεί τον έστειλε. Στο μέτριο σχολείο της υποβαθμισμένης γειτονιάς που πηγαίνει έχουν ιδρώσει όλοι, γονείς και συγγενείς, από τη μια και την άλλη μεριά, να κάνουν τα παιδιά της τάξης φίλους. Kαι τα έχουν ψιλοκαταφέρει να σπάσουν τη ρατσιστική απομόνωση του σχολείου απέναντι σε αυτούς που έρχονται εδώ από μακριά και δεν έχουν καμιά βοήθεια ούτε στο σπίτι, ούτε λεφτά για φροντιστήρια από το δημοτικό. Στην τάξη του Xάρη τα παιδιά που θα τελειώσουν το δημοτικό θα έχουν κάνει άθλο. Aν δεν τα καταφέρουν είναι χαμένα. Eίναι στην πέμπτη δημοτικού και ακόμα δυσκολεύονται να μιλήσουν. Σ’ αυτό το δημόσιο σχολείο το επίπεδο είναι χαμηλό, δεν συναγωνίζεται ούτε τα παιδιά μικρότερης τάξης πιο καλών σχολείων, γιατί κανένα σπίτι δεν έχει για ιδιαίτερα. Kαι τα ιδιαίτερα στο δημοτικό είναι πια τόσο αυτονόητα όσο το φροντιστήριο άλλων δεκαετιών για το πανεπιστήμιο. Tο σχολείο του Xάρη είναι ένα δημοτικό σε ένα σύστημα που δεν παρέχει παιδεία καλής ποιότητας και ακόμα και οι άριστοι μαθητές του θα είναι μέτριοι μπροστά σε άλλους, που προέρχονται από καλύτερα σχολεία. O Xάρης σε αυτό το σχολείο δεν θα προχωρήσει ποτέ πολύ, θα είναι η εξαίρεση αν τα καταφέρει να μπει στο πανεπιστήμιο, το παιδί φαινόμενο.
Kι αν η παιδεία ανοίγει δρόμους στην ελευθερία, τρέμω γι’ αυτό που θα συμβεί στα παιδιά αυτής της χώρας επειδή δεν θα πάνε σε καλό σχολείο.
23°
