Clubbing: Θα πας; #9 To clubbing έγινε μπουζουκλερί
Είναι εννιά και μισή, βράδυ Σαββάτου. Είμαι στη Λυρική στο Φάληρο και παρακολουθώ μια από τις τελικές πρόβες της Μποέμ του Πουτσίνι, που κάνει πρεμιέρα στις 21/12. Δεν έχω σχέδια για κλάμπινγκ απόψε. Η παρέα δεν θα ακολουθήσει είπε. Έτσι κι αλλιώς οι ιδέες μου έχουν στερέψει. Δεν είναι πολλά τα μέρη που μπορείς να χορέψεις σήμερα στην Αθήνα. Κακά τα ψέματα. Ξέρεις πού πρέπει να πας. Ξέρεις επίσης πώς θα είναι εκεί πού πρέπει να πας. Η ανάγκη να βρεις κάτι καινούργιο και διαφορετικό σε ρίχνει σε ένα διαρκές κυνήγι. Κάθε ΣΚ για να γράψω αυτές τις σειρές πέφτω για την τιμή των όπλων. Ρεπορτάζ, όχι αστεία. “Πρώτα ζούμε μετά γράφουμε.” “Δεν κάνουμε εκπτώσεις στην ποιότητα.” “Ο ηθοποιός παίζει και με 40 πυρετό.” “Αν δεν γεννηθείς αστέρι η ζωή πώς περιμένεις να σε ξέρει.” Και άλλα τέτοια.
Καθώς τελειώνει η πρόβα της όπερας λαμβάνω το εξής μήνυμα στο κινητό από τον Φ.:
Με ιντριγκάρει. Με λίγο ψάξιμο βρίσκω ότι το λένε Elliot. Λες;
Φτάνοντας Σύνταγμα με το τρόλεϊ το 10 και καθ οδόν για Ακαδημία ώστε να πάρω το 608 για σπίτι πετυχαίνω στον δρόμο τη φίλη μου τη Β. Έτσι κι έτσι της λέω. Έλιοτ, Κολωνάκι. “Α, το ξέρω” μου λέει “έχω ακούσει ότι γίνεται χαμός”. Ραντεβού σε δύο ώρες εκεί, της λέω, να πάω μια σπίτι να γίνω άνθρωπος.
Οι δύο ώρες έγιναν τρεις. Λίγο μετά τη μία ανεβαίνουμε τα σκαλιά στην Πλατεία Κολωνακίου, αριθμός 3. Δεύτερος όροφος. Διπλή πόρτα για να ενισχύεται η ηχομόνωση. Πολυκατοικία γαρ. Από τις άριες του Πουτσίνι στο «Γιε μου, είν’ ο πόνος μου αβάσταχτος καλέ μου/ που σε βλέπω σαν ξερόφυλλο του ανέμου» του Κόκοτα, μέσα σε τρεις ώρες – η απόλυτη αθηναϊκή εμπειρία.
Μπαίνουμε στο πρώην διαμέρισμα που εδώ και χρόνια είναι μπουζουκλερί. Καθόμαστε στο μπαρ. Η πίστα είναι μικρή, απέναντί μας. Τριγύρω τα τραπέζια είναι γεμάτα παρέες. Στο μπαρ δίπλα μας 6-7 ακόμα άνθρωποι. Τίγκα. Μπροστά μας πιάτα για σπάσιμο και ντάνες με γαρύφαλλα. Η τιμή για τα λουλούδια πάει με τα πέντε δισκάκια αλλά “μπορούμε να κάνουμε και κάτι καλύτερο” με ενημέρωσε η υπεύθυνη λουλουδού. Συνήθως πίνω τζιν τόνικ, εδώ ήπια ουΐσκι πάγο για να είμαι μέσα στο θέμα. Χαμαιλέοντας.
Το πρόγραμμα κάτι παραπάνω από πλούσιο: τραγουδούν ο Argyris, η Μαργαρίτα Χιονίδη, η Αθηνά Πολίτη και ο Άγγελος Διονυσίου. Ρεμπέτικα, λαϊκά, μερικά από νέο κύμα.
Είναι περίεργος ο κόσμος σε τέτοια μέρη αλλά έχει τη φάση του. Όταν λέω περίεργος εννοώ ότι δεν χορεύουν, περιμένοντας να τους πεις το βαρύ ζεϊμπέκικο για ν’ αφήσουν τις καρέκλες. Ακούσαμε, είδαμε, χορέψαμε για ένα δίωρο και φύγαμε. Δεν είναι για εμάς αυτά. Καταφύγιο βρήκαμε στην Ντισκομπάλα της Διδότου.
Δεν χάνουμε το πιο χαρούμενο, πολύχρωμο, πολυφυλετικό χριστουγεννιάτικο μπαζάρ της πόλης, που διοργανώνουν «Οι φίλοι του Παιδιού» με τη συμμετοχή 35 και πλέον Πρεσβειών
13°
