Balcony Stories: Η ιδρύτρια της «Τroofood» Δανάη Τσεκούρα μιλάει από το μπαλκόνι της

Δανάη Τσεκούρα, ιδρύτρια της ωμοφαγικής σχολής «Trooffood», μητέρα δύο παιδιών.

Λέγομαι Δανάη Τσεκούρα και γεννήθηκα στην Αθήνα. Η μητέρα μου γεννήθηκε στην Αμερική από Έλληνες γονείς αλλά ήρθε στην Ελλάδα όταν ήταν 25 χρονών. Ο μπαμπάς μου γέννημα θρέμμα Αθηναίος, σπούδασε στην Νέα Υόρκη όπου και έμεινε 20 χρόνια. Έχω δύο αγόρια 7 και 11 ετών. Σπούδασα φιλοσοφία και λογοτεχνία στο Λονδίνο.

Αργότερα όμως οι «φιλοσοφικές μου ανησυχίες» στράφηκαν προς την βιομηχανία του φαγητού όταν συνειδητοποίησα πόσο μακριά ήμασταν από το ρητό «η τροφή σου είναι το φάρμακό σου και το φάρμακό σου, η τροφή».

Αφορμή ήταν την περίοδο που αρρώστησε ο πατέρας μου και οι γιατροί δεν μου έδιναν ικανοποιητικές απαντήσεις . Έτσι άρχισα μία έρευνα για την υγεία και το ευ ζην. Γενικά σαν άνθρωπος θέλω να έχω τον έλεγχο του τι κάνω και γιατί το κάνω και να μην είμαι στο έλεος του συστήματος. Δεν δέχομαι την πρόταση «σε 6 μήνες θα πεθάνεις αλλά δεν έχω λύσεις να σου δώσω».

Για μένα η τροφή είναι το φάρμακο για τον άνθρωπο γι’ αυτό πρέπει να δίνουμε μεγάλη σημασία σε αυτή. Εάν μαθαίναμε να τρώμε σωστά θα αποφεύγαμε πάρα πολλές ασθένειες. Σπούδασα μαγειρικές τέχνες σε ωμοφαγική σχολή στην Αμερική και μετά στο Λονδίνο. Η ωμοφαγία δεν είναι αυτό που «ακούγεται» , είναι μια τεχνική μαγειρέματος χωρίς φωτιά. Βασικά μαγειρεύονται τα φαγητά σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είναι δύσκολο από την άποψη του ότι είναι χρονοβόρο αλλά κερδίζουμε πολλά σε άλλα πράγματα.

Για μια γυναίκα που δουλεύει και έχει παιδιά είναι αρκετά δύσκολο να ακολουθήσει την ωμοφαγία στο σπίτι της, γι’ αυτό κι εγώ ίδρυσα την «troofood» ένα εργαστήριο που φτιάχνουμε με τους συνεργάτες μου ωμοφαγικά σνακ και φυσικά το αγαπημένο μου «κόλλημα» την κομπούχα.

Η κομπούχα είναι ένα τσάι ζύμωσης, ελάχιστα ανθρακούχο, αρωματισμένο με μαύρο ή πράσινο τσάι με πολλά οφέλη. Προέρχεται από τη μακρινή Άπω Ανατολή και λέγεται ότι είναι από τα πιο δυναμωτικά είδη που υπάρχουν, αφού κάνει θαύματα στην υγεία του ανθρώπινου οργανισμού.Είναι ιδανικό ποτό για την αποτοξίνωση του οργανισμού, την ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος και την εξισορρόπηση της λειτουργίας του ήπατος. Το έπινα στην Αμερική και έγινε το αγαπημένο μου ρόφημα. Η γεύση της είναι όξινη και λίγο πικρή, δεν είναι κάτι που έχει συνηθίσει στην παλέτα των γεύσεών του ο Έλληνας αλλά σιγά σιγά αποκτάει fans και στην χώρα μας.

Το όνειρό μου είναι να καταλάβουν όλοι πόσο άχρηστα είναι τα ανθρακούχα ποτά και να αρχίσουν να πίνουν κομπούχα!.... την δικιά μου όμως (χαχα)

Αν σκεφτώ τι φοβάμαι, δεν θα σας πω τον θάνατο, κάτι που ενδεχομένως είναι το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόμαστε. Φοβάμαι ωστόσο στην σκέψη ότι μια γυναίκα μεγαλώνει και γερνάει. Για κάποιο λόγο βρίσκω ότι οι άνδρες γίνονται πιο γοητευτικοί ενώ οι γυναίκες ανεπιθύμητες, καθώς κυλάει ο χρόνος χωρίς όμως να ξέρω εάν αυτό είναι ένα κατασκεύασμα κοινωνικό που θέλει εσκεμμένα τις γυναίκες να αισθάνονται ανασφαλείς με τις ρυτίδες τους και το άσπρισμα των μαλλιών τους και αυτή η ανασφάλεια να τροφοδοτεί τις πολυεθνικές των καλλυντικών.

Είναι σα να λείπουν τα εργαλεία για το πώς μπορούμε εμείς οι γυναίκες να μεγαλώνουμε με χάρη, gracefully και να απομακρύνουμε αυτή το φόβο που κατοικεί μέσα μας.

«Το μοίρασμα ξελαφρώνει την ψυχή και ηλεκτρίζει το πνεύμα»

Από την άλλη όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες που αγαπάω και με αγαπάνε κανένα μάτι και κανένα βλέμμα δεν είναι τόσο επικριτικό άρα τι συμβαίνει; Γιατί φοβάμαι όταν αντικρύζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη; Πώς μπορώ να τον αγαπάω όσο τον βλέπω να γερνάει, να αλλάζει και να μεταμορφώνεται; Εδώ λοιπόν για μένα βοηθάνε πάρα πολύ οι κοινότητες των γυναικών που ευτυχώς γίνονται όλο και περισσότερες τα τελευταία χρόνια. Όταν βρισκόμαστε σε μια τέτοια κοινότητα, κύκλο καθρεφτίζουμε η μία στην άλλη την πραγματική της ομορφιά και η ηλικία δεν έχει απολύτως καμία σημασία, είναι παντελώς ανούσια. Η ουσία βρίσκεται αλλού. Το μοίρασμα ξελαφρώνει την ψυχή και ηλεκτρίζει το πνεύμα, γι’ αυτό όσο έχουμε φωνή δεν θα ξανασωπάσουμε.

Και κάπως έτσι, όσο η κοινωνία θέλει να μας επιβάλλει τα δικά της πρότυπα ομορφιάς και τις δικές της ιδέες για το πώς θα μεγαλώνουμε άλλο τόσο εμείς θα πρέπει να είμαστε ενωμένες , στο κέντρο μας και να λέμε «σκασίλα μας». Η ένωση των γυναικών ενδυναμώνει και το άλλο φύλο και όλη την κοινωνία γενικότερα.

Ειλικρινά δεν κατακρίνω καμία γυναίκα που κάνει κάποια αλλαγή ή «διόρθωση» στο πρόσωπό της τύπου botox ή ό,τι άλλο παρεμφερές ενδεχομένως (γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει) μπορεί να το κάνω κι εγώ.

Είναι καλό να αναρωτιόμαστε καμιά φορά από πού έρχεται αυτή η ανάγκη κι αν είναι αληθινό αυτό που θα μας κάνει ευτυχισμένες.

Όταν έγινα μητέρα και ξαφνικά βρέθηκα στο κουτί του διαμερίσματός μου μόνη χωρίς να μπορώ να μοιράσω αυτήν την τεράστια αλλαγή με άλλες μητέρες, χωρίς να μπορώ να μοιραστώ τα «βάρη» με τις γειτόνισσες, τις αδερφές ή τις θείες μου, τότε ήρθαν οι κύκλοι γυναικών σαν σανίδα σωτηρίας στη ζωή μου. Όταν είσαι στον κύκλο δεν νιώθεις μοναξιά, ο κύκλος αγκαλιάζει, ενώνει, στρογγυλεύει τις γωνίες και η σύνδεση που δημιουργείται από το μοίρασμα, μας συνδέει τελικά με τον ίδιο τον εαυτό μας.

Στο balconystories με την @victoria_yiannaki αισθάνθηκα αυτήν την ενότητα, την σύνδεση, την ζεστασιά και την απλότητα πoυ επιθυμώ να έχω με τις γυναίκες που γνωρίζω χωρίς «φτιασίδια» και «όμορφα λόγια» και φυσικά χάρηκα που το μπαλκόνι γίνεται ένας πόλος έλξης για μια ουσιαστική συνεύρεση των γυναικών.

Περισσότερες ιστορίες γυναικών στο @balconystories.gr