Άλλοι εγκαρδιώνονται με τους χιλιάδες που παρακολουθούν Άγιο Παΐσιο στην τηλεόραση, κι άλλοι με τους δεκάδες που πίνουν καφέ ή κρασί στην πλατεία του Άη Γιώργη. Η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών αγίων είναι πολύ βαθιά κι όσο ο καιρός ζεσταίνει μπορεί να οδηγήσει σε ασύγγνωστο δικομματισμό με συνέπειες που θα λέγαμε τραγικές, αν δεν είχαμε εξοικειωθεί μαζί τους παλαιόθεν.
Διότι, τι είναι ο Άη Γιώργης; Ένας υπόπτου καταγωγής μικρός θεός που οι χριστιανοί άρον- άρον κατάφεραν να στριμώξουν στο πλήθος των αγίων που αναγκάστηκαν να δεχτούν σταδιακά στο μονοθεϊσμό τους, ώστε να μη χρειαστεί να ιδρύσουν την ιερά εξέταση από τον τρίτο αιώνα. Οι θρησκειολόγοι λένε πως είναι μετάλλαξη του Θράκα Ιππέα, και τότε οι Θράκες δεν ήταν όπως τώρα, σύντροφοι συνέλληνες εντός των συνόρων μας, αλλά λαοί εχθρικοί που μιλούσαν άγνωστες γλώσσες. Αφού όμως είχαν αποφασίσει οι Ρωμαίοι να τους χωνέψουν όλους στην απέραντη αυτοκρατορία τους, έπιασαν και τον Θράκα ιππέα με προσοχή, από την άκρη του δόρατος, ή ίσως από την ουρά του δράκου, να μην τσιμπήσει, και τον ασήμωσαν, τον σταθεροποίησαν, τον έστησαν στα πίσω πόδια του αλόγου να μένει ακίνητος, τον τύλιξαν από δω, τον τύλιξαν από κει, κι από χθόνια θεότητα και μεσολαβητή του πάνω κόσμου και του κάτω, και θεότητα της γονιμότητας κι άλλα τέτοια παγανιστικά, τον έκαναν άγιο της Χριστιανοσύνης που χτυπάει το κακό. Εδώ είναι που αναφωνεί κανείς, μέγας είσαι κύριε (Ρωμαίε) και θαυμαστά τα έργα σου.
Αυτός ο Άη Γιώργης λοιπόν ευλογεί σε καθημερινή βάση τις μαζώξεις που πυκνώνουν στην ομώνυμη πλατεία της Κυψέλης, όπου έκανε το θαύμα του πριν μερικά χρονάκια, προστατεύοντας την από υψηλές αρχιτεκτονικές απαιτήσεις. Διότι, τι είναι αυτή η πλατεία; Κάποια που θα έκανε κάποιους αρχιτέκτονες να ανατριχιάσουν: γεμάτη δέντρα, έχει και παγκάκια. Συνοικιακό ντεκόρ. Στη μέση το ένα από τα συμπλέγματα με τους γλυπτούς Έρωτες, το ταίρι του στα Εξάρχεια βάφτηκε ροζ, εδώ ούτε καν. Μπροστά στα σκαλιά της εκκλησίας παίζουν μπάλα τα πιτσιρίκια, τριγύρω τα μαγαζιά βγάζουν τραπεζάκια. Μέρα -νύχτα έχει κόσμο η πλατεία, και μπορεί κανείς να πάρει όλα τα γεύματα της μέρας αλλάζοντας απλώς λίγες μοίρες θέση στον κύκλο. Πρωινό στα μπαρ, μεσημεριανό στα εστιατόρια, βραδυνό ποτό ξανά στα μπαρ, παγωτό και γλυκό στα ζαχαροπλατεία. Φαγητό έχει για όλα τα γούστα, κρέατα και μαγειρευτά, υπάρχει και φούρνος για φτηνές λύσεις, παίρνεις τυρόπιτα και την τρως στο παγκάκι, κι είναι άξιο μελέτης πώς χωρούν όλ’ αυτά σε τόσο μικρό χώρο, αλλά έχουμε μάθει να στριμωχνόμαστε στην Κυψέλη, και να συνυπάρχουμε στριμωγμένοι. Καρέκλες και αγάλματα ατάκτως ερριμμένα, δηλαδή.
Κι εκεί στις καρέκλες συναντούν οι νέοι, αλλά και οι λιγότερο νέοι, τους φίλους και τους λιγότερο φίλους τους, εκεί δίνουν τη μάχη της προσωπικής τους κοινωνικότητας ο καθένας, της πιθανής ακτινοβολίας τους, της ισορροπίας ανάμεσα στην αγωνία για αναγνώριση και την απόλαυση της ανθρώπινης επαφής, εκεί κερδίζουν κι εκεί χάνουν αυτά που μπορείς να κερδίσεις και να χάσεις από τους άλλους ανθρώπους. Αλλά κυρίως κερδίζουν, έχοντας προστάτη τον Άη Γιώργη που νικάει το δράκο του υπερβολικού άγχους με τη βοήθεια της σκιάς των δέντρων την ημέρα, της δροσιάς των παρτεριών μόλις νυχτώσει, της ευγένειας των γκαρσονιών μέρα και νύχτα που σερβίρουν ένα ποτήρι νερό σε κάθε πελάτη με το που θα καθήσει στην καρέκλα.
Και δεν νικά μόνο το δράκο ο Άγιος, αλλά και τον άλλο άγιο, τον Παΐσιο, που καθηλώνει τους δικούς του πιστούς στην τηλεόραση να δουν ιστορίες ενίσχυσης οπισθοδρομικής ευλάβειας σε σύγχρονους καιρούς. Νικά κατά κράτος και πάντα θα νικά για όποιον αποφασίσει να κλείσει το κουμπί, να φορέσει παπούτσια, να βγει στην πλατεία και να επιτρέψει στο αεράκι να του χαϊδέψει τα μάγουλα μαζί με μια ψευδαίσθηση ευτυχίας, να δει ανθρώπους και να αντιμετωπίσει το αιώνιο ερώτημα: τι μπορεί να δώσει και τι μπορεί να πάρει.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
