Η Γλυφάδα με τα μάτια του Ευθύμη Καραδήμα: Ο ιδρυτής του συγκροτήματος Nightfall γράφει για την περιοχή που κατοικεί την τελευταία δεκαετία.
Κατοικώ στη Γλυφάδα σχεδόν μια δεκαετία. Δεν είναι πολύ. Κατέβηκα από τα βόρεια διαμερίσματα της Αττικής. Βαρύς σαν άνθρωπος, δεν ερχόμουν συχνά στην περιοχή. Ήμουν περισσότερο παιδί του κέντρου. Και σαν τέτοιο θα σας μιλήσω. Για τη νότια βασίλισσα και τις ομορφιές της.
Κατ’ αρχάς, μιλάμε για ένα παράλληλο σύμπαν. Ελαφρύ. Πολύ ελαφρύ. Τόσο που αν δεν έχεις γερά σχοινιά να σε κρατάνε στην πραγματικότητα, εύκολα παρασύρεσαι. Από ρεύματα ή από σειρήνες. Ναι, σειρήνες. Γιατί όλες εδώ μαζεύονται. Αρσενικές και θηλυκές. Είναι το μέρος που μαζεύει τους όμορφους ανθρώπους. Και επειδή η ομορφιά είναι δώρο των θεών, σερνόμαστε και εμείς οι άσχημοι από δίπλα τους, οι αμαρτωλοί, γιατί είναι αμαρτία στις μέρες μας η ασχήμια, μήπως και «αγιάσουμε».
Plastic is fantastic. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εδώ αναδεικνύεται το δείχνεσθαι. Δεν υπάρχει δεύτερο επίπεδο σκέψης. Αυτό που βλέπεις, αυτό είναι. Ή, τέλος πάντων, αυτό που θα θέλαμε να είναι. Για αυτό και θες να δείχνεις άψογος από την πρώτη ματιά. Όλα από εκεί δείχνουν να αρχίζουν. Από την πρώτη ματιά. Πεζό; Ρηχό; Ίσως. Αλλά σε μια ζωή γεμάτη προβλήματα, δεν είναι και αυτό μια έξυπνη λύση; Ξέρεις, δεν είναι πρόβα η ζωή για μια επόμενη. Αυτή είναι. Εδώ και τώρα. Κάπως έτσι προσέγγισα και εν τέλει αγάπησα αυτό το μέρος. Εγώ, ο αρνητής. Έχοντας 1.002 πράγματα να ταλανίζουν το κεφάλι μου, ανακάλυψα την οξύμωρη σχέση του εσωτερικού προβληματισμού και της ελαφριάς, υπερφίαλης εξωτερίκευσης. Τα αντίθετα έλκονται.
Μέχρι και τη δεκαετία του ’80, η αμερικανική βάση στο Ελληνικό έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στα ήθη και τις συνήθειες των κατοίκων της Γλυφάδας. Οι Αμερικανοί μπολιάσανε την περιοχή με πράγματα ξένα προς τη νόρμα της τότε εποχής. Πολύ ελευθερία, πολύ πάρτι, και μεγάλη προσφορά εισαγόμενων αγαθών που δίνανε στον γηγενή κάτοχο κύρος και χρώμα. Και στους ανθρώπους της βάσης, ένα πρόσθετο εισόδημα. Αυτή η υπερβατική σύζευξη των δύο κόσμων χαρακτηρίζει την περιοχή μέχρι σήμερα. Κάτι σαν το μαγνητικό δίαυλο μεταξύ Νέας Μάκρης και Βιρτζίνια, που διατυμπανίζουν οι θιασώτες του μεταφυσικού. Αλλά, στο πιο γήινο.
Η ρυμοτομία στο μεγαλύτερο μέρος της Γλυφάδας είναι φιλική προς τον άνθρωπο. Το ίδιο και η καθαριότητα, που κάνει τη διαφορά στην καθημερινότητα. Αυτό δεν είναι κάτι που το βρίσκεις εύκολα στις πόλεις. Οι μεγάλοι δρόμοι και οι πλατείες προσφέρονται για κάθε είδους δραστηριότητα, πέραν της αυτοκίνησης. Περπατάς, ρε παιδί μου, άνετα, και οδηγείς χαλαρά. Τώρα που το έφερε και η κουβέντα, το χαλαρά της Γλυφάδας δεν είναι σαν αυτό της Θεσσαλονίκης. Ο κόσμος εδώ έχει άγχος. Έχει άγχος να κάνει όσο πιο πολλά πράγματα μπορεί, όσο πιο καλά μπορεί, ενώ ταυτόχρονα να δείχνει cool και fit. Συγχωρέσετε μου τις αγγλικές λέξεις, αλλά και αυτές παίζουν τον ρόλο τους, όταν μιλάμε για αυτή την περιοχή. Γιατί εδώ χρειάζονται για να εξυπηρετήσουν έναν ιερό σκοπό. Αυτόν της αρμονικής συνύπαρξης διαφορετικών φυλών. Σαν ένας πύργος της Βαβέλ, που όμως δεν κοιτάζει προς τα επάνω. Παρά μόνο προς τη θάλασσα και τις χαρές της. Η πνευματικότητα του μέρους περιορίζεται σε φιλικές κουβέντες και σκέψεις. Δεν είναι ο κατάλληλος τόπος για δημόσια έκφρασή της. Δεν θα έρθει κάποιος εδώ για αυτόν τον λόγο. Θα έρθει για τα μάτια του. Να ταΐσει ομορφιά το είναι του. Και να την καθρεφτίσει στους γύρω του.
Στη Γλυφάδα θα συναντήσεις όλον τον κόσμο που παρελαύνει στα Media. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι μένουν όλοι εδώ, ή δεν πάνε πουθενά αλλού. Απλά εδώ η εξωστρέφεια είναι τόσο έντονη που και ο πιο σκοτεινός φωτίζεται. Και αυτό οφείλεται κυρίως στη βιομηχανία της διασκέδασης που κατοικοεδρεύει στα νότια. Δεν είναι ο φλοίσβος της θάλασσας που μαγεύει, δηλαδή. Είναι αλήθεια ότι ένα χαμόγελο, ακόμα και ψεύτικο, θα λάβει ανάλογη απάντηση. Και κάπως έτσι ο κόσμος χαμογελά. Για όσους πουν περί ψεύτικης χαράς, θα συμφωνήσω. Αλλά ας μου πει κάποιος ποια είναι η αληθινή και πόσο διαρκεί, για να δούμε τη διαφορά.
Οι άνθρωποι εδώ δεν είναι παθιασμένοι με ομάδες ποδοσφαιρικές, ή μπασκετικές. Δείχνουν να μη συγκινούνται από αυτά τα αθλήματα στον βαθμό που συμβαίνει σε άλλες περιοχές. Η φιλοσοφία ζωής είναι διαφορετική. Παντού υπάρχει ένας υποβόσκων ατομικισμός. Σε κάθε κίνηση. Σαν συνεχόμενο φλερτ. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο θεός των νοτίων είναι ο Εντυπωσιασμός. Αυτός φωτίζει το σθένος τους, βουρλίζει την ορμή τους, καίει τα κορμιά τους και γραμμώνει τη βούλησή τους. Γιατί το coolness δεν είναι αυτόφωτο. Όχι. Φωτίζεται από τα βλέμματα των άλλων. Από την καλή εντύπωση που τους κάνεις, όταν σε βλέπουν. Σαν σε μεγάλη πίστα. Και, πλάκα-πλάκα, η περιοχή είναι μια μεγάλη πίστα. To see and to be seen, όπως είχε πει ένας φίλος κάποτε.
Άλλος φίλος, Γάλλος, γέννημα θρέμμα Παριζιάνος, από το Saint Germain, μας επισκέφθηκε πρόσφατα και έμεινε σε ένα ξενοδοχείο με θέα την Ακρόπολη. Μιλώντας πριν την επίσκεψή του, μου είπε ότι ήθελε να είναι στο κέντρο για τους λόγους που φανταζόμαστε όλοι. Κάποιες μέρες αργότερα, επισκέφθηκε τη Γλυφάδα. Εντυπωσιασμένος από την πρώτη επαφή, πλούτιζε τις φράσεις του με λέξεις όπως California, cool place, nice people, next time will stay here κοκ. Είναι μια κλασική αντίδραση ενός ξένου επισκέπτη που νιώθει όμορφα εκτός έδρας, σε ένα μέρος χωρίς τουριστικές γραφικότητες. Θυμίζει, λοιπόν, Ελλάδα η Γλυφάδα; Μα είναι Ελλάδα. Αλλά χωρίς παρωχημένα στερεότυπα και αγκυλώσεις. Χωρίς κινηματογραφική νοσταλγία. Ενίοτε τόσο διαφορετική από την υπόλοιπη Αττική, όσο το Δυτικό Βερολίνο τα χρόνια του Σιδηρού Παραπετάσματος.
* Ο Ευθύμης Καραδήμας είναι μουσικός, ιδρυτής του συγκροτήματος Nightfall.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
