Πώς είναι το Κουκάκι μετά την καραντίνα του COVID-19;
Είναι μία ερώτηση που έχει απασχολήσει τους Αθηναίους πολλαπλές φορές στο παρελθόν: Τι είναι αυτό που κάνει το Κουκάκι τόσο δημοφιλές; Ποια τα στοιχεία της συγκεκριμένης γειτονιάς που τη βοήθησαν να ανθίσει όσο λίγες άλλες, συγκεντρώνοντας στους πεζόδρομους και τα στενάκια της επισκέπτες από ολόκληρη την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο; Ίσως όλα να οφείλονται στη θέση του. Μία ανάσα από το κέντρο αλλά χωρίς τη βαβούρα των λεωφόρων και με όλες τις όμορφες βόλτες της Αθήνας να βρίσκονται έναν περίπατο μακριά. Ίσως από την άλλη να είναι αυτός ο συνδυασμός κλασικής ελληνικής γειτονιάς με σύγχρονη εστίαση που γοητεύει τα πλήθη: όσο εσύ απολαμβάνεις fusion νοστιμιές στο καινούργιο ταϊλανδέζικο, στο μπαλκόνι απέναντί σου μία γιαγιά απλώνει την μπουγάδα της.
Όποιο κι αν είναι το μυστικό, το Κουκάκι εδώ και χρόνια αποτελεί τρομερό hot spot, σφύζει από ζωή και κατακλύζεται από κίνηση. Μέχρι που ήρθε η πανδημία.
Κάνοντας μια βόλτα στην περιοχή τον καιρό της καραντίνας, το Κουκάκι χαρακτηριζόταν από αντιθέσεις. Οι δύο μεγάλοι πεζόδρομοι είχαν πάντα ησυχία (πρωτόγνωρη και αρκετά τρομακτική), με τα δεκάδες μαγαζιά ρούχων, τα καφέ και τα μπαρ να έχουν κατεβάσει ρολά και να έχουν στοιβάξει τις καρέκλες τους σε αποθήκες. Σαν Δεκαπενταύγουστος αλλά να κάνει ακόμα κρύο. Η ζωή εντοπιζόταν ξανά έξω από τους φούρνους, τα σούπερ μάρκετ και τα ντέλι, όπου πάντα έβλεπες κόσμο να στέκεται σε ουρά, τηρώντας τις απαραίτητες αποστάσεις, φορώντας μάσκες και γάντια και πιάνοντας κουβέντα ο ένας με τον άλλον σαν να είμαστε παλιόφιλοι. Ένα από τα θετικά της απομόνωσης είναι πως σε κάνει να εκτιμάς τους γείτονές σου.
«Από άποψη δουλειάς, δεν καταλάβαμε διαφορά στην καραντίνα» είχε να πει μία από τους ιδιοκτήτες του υπέροχου (και άκρως κινηματογραφικού) ντέλι Ελληνικά Καλούδια στην οδό Χατζηχρήστου. «Είχαμε τα ίδια ωράρια και αυξημένη ζήτηση. Νομίζω το φαγητό λειτούργησε σαν παρηγοριά για τον κόσμο. Όλοι κάτι καινούργιο μαγείρευαν ή δοκίμαζαν στην κουζίνα».
Με την άρση των μέτρων, αρκετοί είναι όσοι άφησαν τις κουτάλες και τις κατσαρόλες στην άκρη, έβαλαν ρούχα δουλειάς και επέστρεψαν στα πόστα τους. Το Κουκάκι μετά τον Covid-19 ζει με μία συγκρατημένη αισιοδοξία, διστακτικά χαμόγελα που πλαταίνουν μέρα με τη μέρα και τη φράση στα στόματα όλων να είναι το «σιγά-σιγά». Σιγά-σιγά μαθαίνουμε να λειτουργούμε με νέα δεδομένα. Σιγά-σιγά ανοίγουμε τις πόρτες μας. Σιγά-σιγά ξεκινάμε από την αρχή.
Κανένας δεν γνωρίζει ακριβώς πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση (οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι τουλάχιστον ανώφελη) όμως είμαστε εδώ, έτοιμοι για το καινούργιο κεφάλαιο της ιστορίας.
Πρώτοι στη σειρά οι κομμωτές, όλοι εξοπλισμένοι με μάσκες, γάντια και τρομερή προσοχή, εφόσον η δουλειά τους έγινε ακόμα πιο απαιτητική από πριν. Στο Κουκάκι θα εντοπίσεις τα πάντα, από γωνιακά μικρά μπαρμπέρικα μέχρι διώροφα hair salons, όμως εδώ δεν υπάρχουν ουρές έξω από την πόρτα όπως στα σούπερ μάρκετ. Κάθε πελάτης εισέρχεται με τη σειρά του και, αν δεν έχεις προνοήσει να κλείσεις ραντεβού εγκαίρως, τότε καλή τύχη! Μάλλον δεν θα μπορέσεις να κουρευτείς μέχρι το τέλος του μήνα.
Η λίστα αναμονής είναι αντίστοιχα μεγάλη και στα κέντρα αισθητικής όπως το Περί Άκρων στη Βεΐκου, όπου εξαιτίας των νέων κανονισμών για τον αριθμό πελατών που επιτρέπονται στον χώρο, το πρώτο διαθέσιμο ραντεβού είναι μετά από τρεις εβδομάδες. Και αν αργήσεις, το έχασες.
Τα μαγαζιά εστίασης σταδιακά ανοίγουν κι αυτά, με μαγική λέξη το takeaway και ελπίδες για το καλοκαίρι. Προσφέρουν καφέδες και καλούδια για τον δρόμο, έχοντας διάθεση για συζήτηση και σκοπό να εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα. Η Αγάπη από το Bite Box δεν έχει ακόμα ανοίξει την κουζίνα του μαγαζιού, όμως φτιάχνει σοκολατόπιτα στον φούρνο του σπιτιού της, την κόβει σε κομματάκια και κερνάει τον κάθε πελάτη που παραγγέλνει καφέ. Ο Μάριος, ιδιοκτήτης και pastry chef του Flour of Youth, κάνει τον δρόμο να μοσχοβολάει μπισκότο και κέικ που ψήνονται και περιμένει να γλυκάνει τους περαστικούς με τις δημιουργίες του.
«Έχω μείνει στην Ισπανία και όσο καιρό ήμασταν σε καραντίνα άκουγα ιστορίες τρόμου από πολλούς φίλους μου στη Μαδρίτη. Ο κολλητός μου βρισκόταν στην εντατική για περίπου έναν μήνα. Πιστεύω εδώ στην Ελλάδα δεν καταλάβαμε τίποτα σε σχέση με άλλες χώρες. Ένιωθα αρκετά τυχερός που μένω εδώ. Χαίρομαι βέβαια που επέστρεψα στη δουλειά και μπορώ επιτέλους να επικεντρωθώ σε άλλα πράγματα».
Στον δρόμο της Ματρόζου μπορεί κανείς να συναντήσει έναν διαχρονικό φούρνο της γειτονιάς, με τρομερά νόστιμο ψωμί και διαφόρων ειδών άλλες νοστιμιές. Το Ρίζος Ελαία παρέμεινε ανοιχτό καθ’ όλη τη διάρκεια του lockdown και μάλιστα είχε ιδιαίτερα αυξημένη ζήτηση. Ανάμεσα στα ευτράπελα των περασμένων ημερών που είχε να διηγηθεί ο Αλέξης ήταν όταν δύο μεγαλύτεροι κύριοι που περίμεναν για τη φραντζόλα ψωμί τους ήρθαν στα χέρια για το ποιος είχε προτεραιότητα στην ουρά. Βρισιές, φωνές, μπαστουνομαχίες. «Πρόσεξε, τον έναν τον ξέρω και έχει κάνει διπλό bypass. Τον άλλον δεν τον γνωρίζω, αλλά φαινόταν σαν να έχει περάσει ένα εγκεφαλικό τουλάχιστον. Δοκιμάστηκαν τα νεύρα του κόσμου και πολλοί δυστυχώς ξεσπούσαν πάνω μας».
Λίγο πιο πάνω, στη Ζαν Μωρέας, συναντάμε τη σχολή χορού Jump and Jive και τη δασκάλα Έλενα Ευαγγελία. Η Έλενα κρατούσε συντροφιά στους μαθητές της από την ταράτσα της, χορεύοντας και προσκαλώντας όποιον είχε όρεξη σε ένα dance challenge από την καραντίνα. To Jump and Jive όπως και όλες οι σχολές χορού παραμένουν κλειστές και κανένας από την κοινότητα δεν γνωρίζει πότε θα μπορέσει να ξεκινήσει η νέα σεζόν. «Έχουμε διαλέξει τον πιο κοινωνικό χορό, που βασίζεται εξολοκλήρου στη σωματική επαφή, και έτσι οι επόμενοι μήνες θα είναι δύσκολοι. Μου είναι άγνωστο το πότε θα καταφέρω να ανοίξω και πάλι τη σχολή και κάτω από ποιες συνθήκες. Παρ’ όλα αυτά, τα μηνύματα και η ανταπόκριση όλων στο jazz challenge από την ταράτσα που δημοσίευσα με συγκίνησε πολύ. Σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο των online μαθημάτων έτσι ώστε να συνεχίσουμε να χορεύουμε, ακόμα και από μακριά».
Τώρα πια η βόλτα στον πεζόδρομο της Γεωργίου Ολυμπίου αλλά και της Δράκου δεν είναι τόσο ήσυχη. Μικρές παρέες περπατούν (χωρίς αθλητική αμφίεση) και λένε τα νέα τους, ιδιοκτήτες μαγαζιών βάφουν ξανά τραπέζια που είχαν μαζέψει σκόνη, οι πάγκοι της λαϊκής αγοράς γεμίζουν χρώμα από ανοιξιάτικα φρούτα και λαχανικά. Αγόρια παίζουν ποδόσφαιρο στο Περιβολάκι. Άλλοι κάθονται ξανά στα παγκάκια και ατενίζουν τις νεραντζιές.
Έκπληκτος θα δεις μαστόρια να δουλεύουν και καινούργιους χώρους να ετοιμάζονται για εγκαίνια. Θαρραλέα απόφαση και αισιόδοξη. Όσοι πουλάνε ρούχα, κοσμήματα και αξεσουάρ έχουν στολίσει τις βιτρίνες τους με μάσκες προσώπου, ραμμένες στο χέρι και σε χαρούμενα υφάσματα. Πουά, φλοράλ, με ρίγες ή ζωάκια. Αφού πρέπει να προστατευθούμε, ας το κάνουμε με στιλ.
Φυσικά, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Ίσως το «όπως πριν» να μην επιστρέψει ποτέ. Όμως το Κουκάκι μετά την καραντίνα θυμίζει λίγο το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα μετά τον χειμώνα. Μουδιασμένα βήματα, αργός ρυθμός, ισορροπία πάνω σε έδαφος που μπορεί να βουλιάξει. Λαμπερός ήλιος, ζεστή ατμόσφαιρα, υποσχέσεις του καλοκαιριού που κοντεύει. Μία απελευθέρωση όταν γίνεται η πρώτη βουτιά και ξεκινάει το κολύμπι.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
10°
